Προχθές το βράδυ, στην ΕΡΤ 2, η δημόσια τηλεόραση δικαίωσε την αποστολή της…
… με την προβολή της εκπομπής του Διονύση Σαββόπουλου «Ζητώ (ή ζήτω) το ελληνικό τραγούδι!» Ήταν η πλέον ηχηρή απάντηση-υπόδειξη προς όλες αυτές τις οχληρές και άγευστες εκπομπές «κεφιού» που φιλοξενούν τα κανάλια (και η ΕΡΤ1, νομίζω). Αυτές, ντε, που εμφανίζονται κάποιες «μοντέλες» με δωδεκάποντα να βιάζουν την μυσταγωγία του ζεϊμπέκικου, να μετατρέπουν σε «τσιφτετέλια» τα «συρτά», να λικνίζουν το κορμί τους ηδονικά και να νομίζουν ότι εκείνη την στιγμή χορεύουν! Τί μας δίδαξε εκείνη η -απλή, απέριττη αλλά πλήρης συναισθήματος και μουσικότητας, εκπομπή από «τα παλιά»; Ότι αρκεί ένα πιάνο, μια κιθάρα, ένα μαντολίνο, μια φυσαρμόνικα και ένα ξύλινο σκαμνί, για να γεμίσει η κάμαρη μουσική, να υγρανθούν τα μάτια, να δουλέψει ντο πηγάδι των αναμνήσεων και να αναβλύσουν από τα βάθη της ψυχής όλα εκείνα που λείπουν πια από την σημερινή «fast track» ζωή μας! Ένα πιάνο, όμως, που με τις θωπείες των δακτύλων του Λουκιανού μετατρέπεται σε κύμβαλον αλαλάζον, που με απλές, αλλά μαεστρικά δεμένες συγχορδίες, σε κάνουν να πιάνεις τον ρυθμό, να σιγοτραγουδάς και να θυμάσαι… Αλήθεια, πέστε μου, πόσοι από εσάς, που είδατε την εκπομπή, δεν νιώσατε, την ώρα που ακούγατε τον «Μικρό ήρωα» την ανάγκη να πάρετε ένα τηλέφωνο κάποιον παιδικό σας φίλο; Πόσοι δεν δακρύσατε όταν ακούγατε αυτόν μαγικό στίχο! «Πού είσαι τώρα και σ’ έχω χάσει/όπου και να’ σαι, θα’ χεις γεράσει/μικρέ μου ήρωα, Γιώργο Θαλάσση!»… Μια κιθάρα, πάλι, στα χέρια του Σαββόπουλου-που δεν είναι δα και ο Σεγκόβια, αλλά μπορεί να κάνει τις χορδές να πάλλονται στον ρυθμό της κάθε καρδιάς, γίνεται ένα απέραντο ηχείο συναισθημάτων, ένα «βιου- μάστερ» εικόνων και ήχων, που σε ταξιδεύουν, πρώτη θέση, στις μικρές, άγνωστες γωνιές της ψυχής…
Ένα μαντολίνο στα χέρια του Χρήστου Τσιαμούλη, του άοκνου αυτού μάστορα της παραδόσεως, δε συνοδεύει απλώς, αλλά καθοδηγεί. Κι αυτό φάνηκε όταν ακούστηκε η θεία μελωδία του Τσιτσάνη, «Ότι κι αν πω δεν σε ξεχνώ», ένα κομμάτι του οποίου την εισαγωγή είχε μεταφράσει σε ύφος «Νέας Ορλεάνης» ο Λουκιανός ,προσδίδοντας στην μελωδικότητά του και την δύναμη που χρειαζόταν… Αλλά και ο Γιώργος Κοντογιάννης, ο καλός μας συνάδελφος στο «Πολιτικό» της παλαιάς «Καθημερινής», γνώστης και μύστης του ελληνικού τραγουδιού, πολύτιμος συνεργάτης του Διονύση, δυνατή παρουσία… Και τι ακούσαμε εκτός από τον Λουκιανό; Τους εξαίσιους «Κατσιμιχαίους», την Χαρούλα Αλεξίου να ερμηνεύει Θάνο Μικρούτσικο, τον αξέχαστο κορυφαίο του δημοτικού τραγουδιού Δημήτρη Ζάχο να μας θυμίζει το «Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά»! Και να μην θέλεις, γίνεται μόνη της η σύγκριση, ανάμεσα στον πολιτισμό και την βαρβαρότητα… θα συνιστούσα σε όλους να «στήσουν καρτέρι» στην ΕΡΤ 2 και να δουν αυτές τις αξέχαστες εκπομπές του Σαββόπουλου, που ίσως θυμίσουν σε όλους μας πώς θα έπρεπε να είναι οι βραδυές μπροστά στο «κουτί».
Μια πρόταση: Ας βάλει η ΕΡΤ αυτή τη εκπομπή Σάββατο βράδυ. Έτσι, για να μας κρατήσει «μέσα» και χωρίς τον Χαρδαλιά…
