Εντυπωσιάζει η -μέχρι τώρα- αντιμετώπιση της πανδημίας από την Kυβέρνηση
Έχω εκτιμήσει την στάση του πρωθυπουργού και την προσήλωσή του στον -τόσο δύσκολο να εφαρμοσθεί- κανόνα της απλής λογικής. Έχοντας μετάσχει στην διεύθυνση οργανισμών και επιχειρήσεων, πείσθηκα ότι η απλή λογική, είναι ελάχιστα ελκυστική για τους περισσότερους «υπευθύνους». Και μάχονται -ευθέως ή υπογείως- όποιον την ακολουθεί… «Προς τί η εισαγωγή;» θα διερωτηθείτε. Εξηγούμαι αμέσως. Με «καίει» ο τρόπος με τον οποίο στην χώρα που θα έπρεπε να διαφυλάσσει τον πολιτισμό ως κόρην οφθαλμού, το υπέρτατο αυτό αγαθό αντιμετωπίζεται ως «δευτεράντζα»! Το Yπουργείο Πολιτισμού, δεν έχει-μέχρι σήμερα- αξιολογηθεί όπως θα του έπρεπε. Και αυτό δεν είναι τυχαίο! Πού στηρίζεται-χρόνια τώρα- η ελληνική Οικονομία; Στην Ναυτιλία και τον Τουρισμό. Και όμως, τα Yπουργεία Ναυτιλίας και Πολιτισμού ήταν- μην κρυβόμαστε- τα λιγώτερο «επιθυμητά» στους πολιτικούς. Οι πρωθυπουργοί «βόλευαν» σε αυτά εκείνους που-ξαφνικά- προέκυπταν ως «περισσευάμενοι» και «παραπονεμένοι»…Κι όμως, η Ναυτιλία και ο Τουρισμός (που είναι μια από τις αποχρώσεις του πολιτισμού μας) είναι η βάση της Οικονομίας μας.
«Μα, είναι πολιτισμός ο τουρισμός;» θα πείτε. Και βέβαια είναι! Ναυτιλία και Πολιτισμό (μέσω του Τουρισμού) «πουλάμε»… Μάλιστα, παλαιότερα, όταν τα πράγματα αντιμετωπίζονταν από τους πολιτικούς με ανθρώπινα μέτρα, ο Τουρισμός είχε άμεση σχέση με το Ηρώδειο, την Επίδαυρο, τους Δελφούς! Πολιτισμό «πουλούσε» η Ελλάς στο εξωτερικό. Τις παραλίες, τους καρπούς της γης, τον ήλιο, αλλά πάντοτε «αντάμα» με τους κίονες, τους ναούς, τον Ηνίοχο, τον Απόλλωνα, τους Κούρους, την Αθηνά. Με τα χρόνια, ο Τουρισμός έγινε «μπίζνα» και ο Πολιτισμός πήρε τον δικό του δρόμο. Ο Ανδρέας πρόσθεσε στο υπουργείο Πολιτισμού τον Αθλητισμό! Κι έτσι, η Μελίνα -εκτός από τα γλυπτά του Παρθενώνα- είχε να κάνει και με τα πόδια των ποδοσφαιριστών, τα χέρια των καλαθοσφαιριστών και των λοιπών αθλουμένων. Όμορφα πράγματα! Αθλητισμός και Πολιτισμός! Το Μουσείο της Ακροπόλεως με τα γήπεδα και την εξέδρα! Ο Κώστας Καραμανλής προσπάθησε να επανεντάξει τα «Φεστιβάλ» στο υπουργείο Τουρισμού, ελπίζοντας ότι αυτό θα προσέδιδε αίγλη στο τουριστικό μας προϊόν, αλλά το σχέδιο δεν προχώρησε… Ο «κορωνοϊός», όπως συμβαίνει σε κάθε κρίση έπληξε σοβαρά τις τέχνες. Κι αυτή την φορά όχι όπως η κρίση των μνημονίων, η οποία επέτρεπε στους θεράποντες των Τεχνών να επιβιώνουν έστω και με τα στοιχειώδη. Αυτή την φορά, τους «μακέλλεψε»! Και, απ’ ότι φάνηκε, δεν υπήρξε πρόνοια για τον χώρο αυτό στις αρχικές εξαγγελίες της κυβερνήσεως. Προφανώς δεν θα υπήρξε (και δεν υπεβλήθη;) και σχέδιο. Και-αν θέλετε την γνώμη μου- δεν θα μπορούσε να υπάρξει, καθώς το Υπουργείο Πολιτισμού (μακάρι να κάνω λάθος) διοικείται με τρόπο «τεχνοκρατικό», κάτι που δεν επαρκεί για τον συγκεκριμένο χώρο. Έστω και αργά, έγινε μια κίνηση. Αλλά πρέπει να ακολουθήσουν και άλλες. Χθες, διάβασα στο διαδίκτυο μια δήλωση του καταξιωμένου και σοβαρού δημιουργού Σταύρου Ξαρχάκου, ο οποίος θύμισε την απάντηση του Τσώρτσιλ όταν, στον Πόλεμο, οι σύμβουλοί του πρότειναν την διακοπή κάθε οικονομικής σχέσεως του κράτους με τις Τέχνες και τους καλλιτέχνες. “Μα τότε γιατί πολεμάμε;” απάντησε ο πατέρας της νίκης…
