Προσπαθῶ νά αἰσθανθῶ τίς δονήσεις τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδας, νά διακρίνω τήν διαφορετική ἀτμόσφαιρα πού χαρακτήριζε αὐτές τίς μέρες, κάποιες ἄλλες ἐποχές, ἀλλά δέν τό καταφέρνω.

Ἕνας ἀκόμη ἀπό τούς ἀθλητικούς συντάκτες τῆς ἐποχῆς πού οἱ ὁμάδες δέν εἶχαν ἀκόμη ἐξελιχθεῖ σέ «ἐπιχειρήσεις» καί δέν εἶχαν «στρατούς», ἔφυγε ἀπό αὐτή τήν ζωή.

Καί ξαφνικά ἔκαναν οἱ πολιτικοί μας τήν συγκλονιστική ἀνακάλυψη.

Καί ξαφνικά ἄρχισε νά πέφτει ξύλο! Γροθιές καί λακτίσματα «κι όπoιον πάρει ὁ χάρος» στό Κοινοβούλιο, κεφαλιές καί ἄλλα στό Εἰρηνοδικεῖο Νικαίας.

Τέτοιες μέρες, πού χαίρεται ἡ φύση ὅλη, τέτοιες μέρες πού «στήνει ὁ ἔρωτας χορό μέ τόν ξανθόν Ἀπρίλη», ἡ πατρίδα αὐτή συνήθιζε νά «τό ρίχνει ἔξω».

Σάν χθές, 23 Ἀπριλίου τοῦ 2010, ὁ Γιῶργος Παπανδρέου, ὁ ὁποῖος εἶχε ἐκλεγεῖ μέ μεγάλο ποσοστό ψήφων πρωθυπουργός, διαβεβαιώνοντας τούς πολῖτες ὅτι «λεφτά ὑπάρχουν», μᾶς ἔβαλε στό πρῶτο «μνημόνιο».

Πολλά διαβάζουμε καί περισσότερα ἀκοῦμε γιά τήν περίφημη «παραβατικότητα τῶν ἀνηλίκων».

Ἄνοιξα χθές τό ἀρχεῖο μου, λόγῳ τῆς ἡμέρας, (21η Ἀπριλίου), καί χάζευα πρωτοσέλιδα καί ἀποκόμματα ἐφημερίδων τῆς ἐποχῆς. Πῶ, πῶ, πῶ!

Τό διάβασα στά μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως. «Μόλις προχθές ἔλεγα σέ κάποιο φίλο, “δές τί ὡραῖα πού τά πάει ἡ ‘Ἀλεξάνδρα’ στήν Καλλιθέα, πόσο καλά δουλεύει τόν προγραμματισμό της, καί πόσο καλή εἶναι ἡ προβολή της.

Κι ἔχει ἀνάψει ἡ κουβέντα περί μουσικῆς κι ἔχουμε φθάσει στό κεφάλαιο «Μᾶνος Χατζιδάκις».

Σήμερα θά σᾶς διηγηθῶ μία ἀρκετά περίεργη, ἀλλά 100% ἑλληνική ἱστορία.

Τόν Νῖκο Πορτοκάλογλου τόν ξεχώρισα ἀπό τότε πού ἄκουσα τούς «Φατμέ».