Ἀκόμη δέν στέγνωσε ἡ μελάνη τῆς ὑπογραφῆς τοῦ Στέφανου Τσιτσιπᾶ στό πρωτόκολλο τῆς μεγάλης του ἐπιτυχίας στό Λονδῖνο, καί…
… «βγῆκαν τά μαχαίρια» ἀπό τούς συμπατριῶτες του, ἐμᾶς τούς Ἕλληνες δηλαδή…
Πόσο δίκαιο εἶχε ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος! «Ἡ προσφιλέστερη ψυχαγωγία τοῦ Ἕλληνα εἶναι ὁ φθόνος!» εἶχε πεῖ καί εἶχε δίκαιο.
«Ἕνα σκασμό λεφτά βγάζει τό παιδαρέλι καί τά ἔχει στό Μόντε Κάρλο!» ἔγραψε ἕνας ἀπό τούς γνωστούς «Ἑλληνάρες» γιά τόν Στέφανο. Λές καί μαζί «ἔλειωσαν» στήν προπόνηση, λές καί ὁ δικός του πατέρας καί μητέρα εἶναι ἐκεῖνοι πού στάθηκαν «λαμπάδες» δίπλα στό παιδί τους, μέχρι νά φθάσει στίς πρῶτες, ὑψηλές καί προνομιοῦχες θέσεις τῆς παγκοσμίου κατατάξεως.
Καί εἶναι βέβαιο ὅτι ὅλοι αὐτοί πού βγάζουν χολή γιά τόν σπουδαῖο Ἕλληνα πρωταθλητή, οὐδέποτε μίλησαν ἐπικριτικά γιά τούς ἄλλους, τούς ξένους πρωταθλητές τῆς ἀντισφαιρίσεως, πού ἔχουν κερδίσει ποσά ἀμύθητα, ἑκατοντάδες φορές περισσότερα ἀπό τόν Στέφανο Τσιτσιπᾶ! Ἀλλά ὁ Στέφανος εἶναι «δικός μας», εἶναι Ἕλληνας καί πρέπει «νά τά ἀκούσει»!
Τό ἔχουμε νιώσει πολλοί αὐτό τό συναίσθημα. Νά ἔχεις προσφέρει, νά ἔχεις προσπαθήσει, νά ἔχεις πετύχει κάποια πράγματα, καί πίσω ἀπό τά χαμόγελα καί τά «μπράβο» νά βλέπεις τόν φθόνο νά σέ ἀγγίζει, νά ἁπλώνεται…
Καί δέν χρειάζεται νά ἀνατρέξεις σέ ἐκείνους τούς γνωστούς πίνακες μέ τά ὀνόματα τῶν μεγάλων τῆς ἀρχαιότητος, οἱ περισσότεροι τῶν ὁποίων πέθαναν στήν ἐξορία. Ἀρκεῖ ἡ καθημερινή ζωή, ἀρκεῖ ἡ ἀντιμετώπιση πού ἔχει στήν Ἑλλάδα κάθε ἐπιτυχημένος στόν τομέα του.
«Ποιός, αὐτός; Ἔλα, μωρέ πού ἀσχολεῖσαι! Αὐτόν τόν δέρνει ἡ γυναίκα του καί μᾶς κάνει τόν ἄντρα!». Τό ἀκοῦς ἀπό πολλούς, παντοῦ. Στό λεωφορεῖο, στήν καφετέρια, στήν ταβέρνα. Τό «θάψιμο» εἶναι ἐθνικό σπόρ… Οὐδείς πρέπει νά ξεχωρίζει!
«Ποιά, αὐτή; Ἔλα, βρέ παιδί μου. Αὐτή εἶναι ἔτσι, εἶναι ἀλλιῶς, ἔχει κάνει ἐτοῦτο κι ἐκεῖνο» καί ἀκοῦς ἕνα σωρό κατηγορίες ἀκόμη καί γιά πρόσωπα πού γνωρίζεις! Καί μόλις προσπαθήσεις νά τά ὑπερασπιστεῖς, σοῦ λένε «Ἔμ, βέβαια! Ποιός ξέρει τί ἔχεις κάνει κι ἐσύ!»…
Σπανίως θά ἀκούσεις Ἕλληνα νά πεῖ καλή κουβέντα γιά τόν ἄλλον! Σᾶς βεβαιῶ, ποτέ μου δέν ὑπῆρξα φιλοκατήγορος, ποτέ δέν λέω «κακή κουβέντα». Ἄν ἔχω ἰδίαν ἀρνητική ἄποψη, προτιμῶ νά σιωπήσω, ἀλλά ποτέ δέν θά κατηγορήσω.
Ἡ μικρή ἀλλά σημαντική γιά ἐμένα θητεία μου στόν καλλιτεχνικό χῶρο, ὅπου ἄκουγα τά μύρια ὅσα γιά πρόσωπα τά ὁποῖα γνώριζα καί συνεργαζόμουν μαζί τους, μέ ἔχει πείσει ὅτι στήν Ἑλλάδα ἀρκεῖ νά ξεχωρίσεις λίγο γιά νά γίνεις στόχος ἀρνητικῶν σχολίων.
Κι ἔτσι, φθάνω στό σημεῖο νά ἐκνευρίζομαι μέχρι τσακωμοῦ, ὅταν κάποιος ἀπό τήν συντροφιά πεῖ κάτι κακό γιά κάποιον ἄλλο, συνήθως σπουδαῖο. «Καλά τώρα, τόν ξέρουμε. Εἶναι “ἔτσι” καί “ἀλλιῶς”» λέει. Κι ἐγώ ἐξεγείρομαι.
«Πῶς τό λές αὐτό; Ἔχεις ἀποδείξεις; Τόν ἔχεις δεῖ; Τόν ἔχεις ρωτήσει; Πῶς κατηγορεῖς τόσο εὔκολα κάποιον πού δέν γνωρίζεις;»! Τίς περισσότερες φορές «γίνομαι κακός», ἀλλά δέν μέ ἐνδιαφέρει. Ἁπλῶς, δέν τό ἀνέχομαι αὐτό τό «χόμπυ»!
