Εὐθύτης, ἐργατικότης, ἀξιοκρατία, συστηματικότης, δικαιοσύνη, πατριωτισμός, οἱ ἀξίες τῆς πρωτοπορίας τοῦ Γιάννη Ἰωαννίδη, ὁ ὁποῖος «ἀνέβασε» τόν ἑλληνικό ἀθλητισμό στήν παγκόσμια κατάταξη Διέπλασε χαρακτῆρες μέ τήν πίστη του στήν ἐπικράτηση καί τήν ἀποστροφή του πρός τήν ἧττα – Μεγάλος Ἕλληνας
ΖΟΥΜΕ σέ μιά ἐποχή πού ἡ ἀμφισβήτησις δέν εἶναι δημιουργική. Δέν θέτει προβληματισμούς μέ στόχο τήν ἐξέλιξη καί τήν βελτίωση. Μᾶλλον τά πράγματα τείνουν στήν ἐπιβολή προτύπων ξένων πρός τίς παραδόσεις, τήν ἱστορία καί τόν πολιτισμό μας. Καί σέ μία τέτοια ἐποχή ὁ Γιάννης Ἰωαννίδης ἦλθε νά προσφέρει τήν τελευταία του ὑπηρεσία, στόν ἀθλητισμό, στήν κοινωνία, στήν πατρίδα. Ὁ θάνατός του μᾶς ὠθεῖ νά ἀνακαλέσουμε στήν μνήμη μας τήν πολιτεία αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Ἕλληνος καί τίς ἀρχές, τίς ἀξίες καί τίς ἀρετές πού ἐκόσμησαν τήν ζωή του. Ἀρετές καθαρά ἑλληνικές. Ἀρετές, πάνω στίς ὁποῖες ἔχουν θεμελιωθεῖ ὅλα τά μεγάλα ἐπιτεύγματα πού ἔχουν γίνει σέ αὐτήν τήν χώρα καί τά ὁποῖα σμίλεψαν τό ἀνεξίτηλο ἀποτύπωμα τοῦ ἐκλιπόντος στόν ἑλληνικό ἀθλητισμό.
Ὁ Γιάννης Ἰωαννίδης ἦταν εὐθύς, ἦταν ἐργατικός, ἐφήρμοζε τήν ἀξιοκρατία καί τήν ἡγεσία πού ἤσκησε στίς ὁμάδες τίς ὁποῖες ὑπηρέτησε, συνακολούθως δέ τίς πράξεις του ἐχαρακτήριζε δικαιοσύνη. Καί ὑπεράνω ὅλων ἦταν πατριώτης. Ἦταν ἕνας Μακεδών πατριώτης, καί τό ἀπέδειξε τοῦτο τόσο στούς στίβους καί τά «παρκέ» τοῦ ἀθλητισμοῦ ὅσο καί στήν πολιτική μέ τήν ὁποία ἠσχολήθη ἐν συνεχείᾳ. Ἦταν ἡ ἐμμονή του στήν διεκδίκηση τῆς νίκης πού ἀποτελοῦσε κινητήρια δύναμη γιά τόν ἴδιο, καί πού πέρα ἀπό τά ἄμεσα, τά ἁπτά ἀποτελέσματα πού ἔγραψαν οἱ ἀγῶνες τῶν ὁμάδων πού καθοδηγοῦσε, τόν εἶχαν καταστήσει πρότυπο. Ἕνα πρότυπο πού διέπλασε χαρακτῆρες. Ὄχι μόνον τῶν παικτῶν πού εὑρίσκοντο σέ συνεχῆ συνεργασία μαζί του, ἀλλά καί ὅλων τῶν νέων οἱ ὁποῖοι γέμιζαν τίς ἐξέδρες καί ἀκολουθοῦσαν τήν πλέον εὐγενῆ μορφή τῆς ἀθλητικῆς ἁμίλλης πού τότε διεμορφώνετο. Θά μᾶς λείψει ἡ ἡγεσία του. Θά μᾶς λείψει ἡ αὐστηρότης πού τόν χαρακτήριζε καί πού δέν ἄφηνε τόν ἀθλητισμό νά ἐκτραχυνθεῖ σέ ὀπαδισμό ὅπως σήμερα συμβαίνει. Καί εἶναι ἴσως ἡ ἔλλειψις ἀνθρώπων σάν τόν Γιάννη Ἰωαννίδη, ἡ ἔλλειψις ἀνθρώπων πού ἐμπνέονται ἀπό τίς κατ’ ἐξοχήν ἑλληνικές ἀξίες πού ἐμπότιζαν τόν ἴδιο, πού μέ τήν σειρά του τίς ἀκτινοβολοῦσε, πού λείπουν καί ἀπό τόν ἀθλητισμό καί ἀπό τήν κοινωνία.
Στήν τελετή μνήμης πού ἐτελέσθη χθές στήν Βούλα –ἡ ταφή τοῦ μεγάλου Ἕλληνος γίνεται σήμερα στήν Θεσσαλονίκη, μεστά λόγια ἀποχαιρετισμοῦ ἀπηύθυνε ἡ κόρη του Θεοδώρα Ἑλένη Ἰωαννίδη. Δεικνύοντας ὅτι ἐνσαρκώνει τίς παρακαταθῆκες τοῦ πατέρα της, ὅτι συνεχίζει στόν δρόμο πού ὁ ἴδιος ἔχει χαράξει, συγκίνησε τούς πάντες:
«Ἀγαπημένε μου πατέρα, λατρεμένε μπαμπᾶ μου… Στέκομαι ἐδῶ σήμερα καί σέ κοιτῶ τήν ὥρα πού μπαρκάρεις γιά τό τελευταῖο σου ταξίδι. Καί δέν εἶμαι μόνη μου, ἐδῶ εἶναι ὅλοι γιά νά σοῦ ποῦμε τό τελευταῖο ἀντίο, νά σοῦ φωνάξουμε σιωπηλά πόσο σέ ἀγαπᾶμε καί τί σήμαινες, τί θά σημαίνεις πάντοτε γιά τήν οἰκογένειά σου, γιά τό μπάσκετ, γιά τόν ἀθλητισμό, γιά ὁλόκληρη τήν Ἑλλάδα…
Ἔφυγες νωρίς καί ἄδοξα, μπαμπᾶ. Ἔφυγες, ἀλλά πάλεψες μέ γενναιότητα, ὅπως τό ἔκανες σέ ὅλη σου τή ζωή.
Στάθηκες στίς ἐπάλξεις, πολέμαγες σάν θηρίο, δέν φοβόσουν κανέναν καί τίποτε, ἤσουν γεννημένος νικητής καί ἀτρόμητος.
Καί τώρα πού σέ ἀποχαιρετᾶμε, πάλι ἀγέρωχο σέ βλέπω μπροστά μου…
Δάκρυα αὐλακώνουν τά πρόσωπά μας, σήμερα πού σοῦ λέμε τό ἀντίο, ἀλλά ὑπάρχει καί ὁ ἀντίλογος, ἡ παρηγοριά: θρηνοῦμε πού σέ χάσαμε, μά χαιρόμαστε κιόλας ἐπειδή ζήσαμε μαζί σου, μεγαλώσαμε μαζί σου, βαδίσαμε στίς στράτες πού χάραξες, ἀκολουθήσαμε τίς ὁδηγίες πού μᾶς ἔδινες…
Πάντοτε ζητοῦσες νά σέ προσφωνοῦν κόουτς καί τίποτε ἄλλο.
Κοουτσάρα μου, θά σοῦ πῶ κάτι: τό παιχνίδι δέν τελείωσε, ἁπλῶς πῆρες ἕνα τάιμ ἄουτ γιά νά τό συνεχίσεις στά ἐπουράνια γήπεδα, περνῶντας στήν ἀθανασία.
Ἕνα τραγούδι τῆς ἀγαπημένης σου Μαρινέλλας λέει
“Καμμιά φορά λέω νά ἀλλάξω οὐρανό μά δέν, μά δέν ὑπάρχουν δρόμοι”.
Ἐσύ ὅμως, μπαμπᾶ μου, τούς βρῆκες αὐτούς τούς δρόμους…».
Ἡ συγκίνησις πού διακατέχει ὅλους μας πρέπει νά ἄγγιξε καί τόν ἴδιο τόν Γιάννη Ἰωαννίδη, στόν δρόμο πρός τά Ἠλύσια Πεδία ὅπου κατευθύνεται, ὅταν ἀκούγονταν αὐτά τά λόγια.
