Ἀμφισβητεῖ τήν κοινοβουλευτική δημοκρατία ὁ Νῖκος Ἀνδρουλάκης – Ἀρνεῖται στούς ἀρχηγούς ΝΔ καί ΣΥΡΙΖΑ νά διεκδικήσουν τήν πρωθυπουργία
ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ τοῦ πραγματικοῦ χαρακτῆρος τῶν κομμάτων εἶναι τά συνέδριά τους. Τά ὁποῖα ὡς ἐπί τό πλεῖστον οὐδέν ἔχουν νά προσφέρουν στίς ἐσωκομματικές διαδικασίες, μιά καί στήν Ἑλλάδα τά κόμματα εἶναι ἀρχηγικά. Καί ἀπό τότε πού ἐθεσμοθετήθη ἡ ἀπ’ εὐθείας ἐκλογή τῶν ἀρχηγῶν ἀπό «τήν βάση», ἐξέλιπε καί ἡ μοναδική πραγματική ἰσχύς τήν ὁποία εἶχαν οἱ σύνεδροι.
Πλέον τό μόνο πού μποροῦν νά κάνουν οἱ ἀρχηγοί καί οἱ ἐσωκομματικές «τάσεις» καί «συνιστῶσες» εἶναι νά δείξουν τό πραγματικό τους πρόσωπο. Καί ὅσον ἀφορᾶ τόν ΣΥΡΙΖΑ, ἀφήνουμε κατά μέρος τό ἐσωτερικό «μαλλιοτράβηγμα» τό ὁποῖο εἶναι καί μιά μορφή ἐκτονώσεως τῶν διαφωνούντων καί πᾶμε ἀπ’ εὐθείας στήν ἀσέβεια τοῦ Ἀλέξη Τσίπρα πρός τήν ἀρχή τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας πού ἀποτελεῖ τήν βάση ὅλων τῶν πραγματικῶν δημοκρατιῶν. Δέν εἶναι μόνον ὅτι «ἐπιχειρηματολόγησε» (ὅ,τι καί ἄν σημαίνει αὐτό γιά ἕναν ἀριστερό) ὑπέρ τῆς ἐπιμονῆς του νά ὀνομάζει τήν σημερινή κυβέρνηση «καθεστώς», ὁμίλησε καί γιά τήν Οὑγγαρία ὑποστηρίζοντας ὅτι ἡ περιφανής ἐκλογική νίκη τοῦ Βίκτωρ Ὀρμπάν ἀνέδειξε ἕναν πολιτικό πού ξεπερνᾶ «κάθε ὅριο δημοκρατίας»! Ἁπλά πράγματα. Ὅταν δέν ἀρέσει στήν ἀριστερά ἕνα ἐκλογικό ἀποτέλεσμα, ἀνενδοιάστως τό ἐπικρίνει ἀναδεικνύοντας τό πλέον ἀπεχθές ἀντιδημοκρατικό πρόσωπό της.
Εἶπε λοιπόν ὁ κ. Τσίπρας στό συνέδριο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ: «Μιλᾶμε πολλές φορές, μιλάω κι ἐγώ, γιά “καθεστώς Μητσοτάκη”. Καί μᾶς ἀπαντᾶνε: “Μά πῶς μιλᾶτε γιά καθεστώς, μέ ἐκλογές δέν ἀπέκτησε τή δυνατότητα νά βρίσκεται στήν ἐξουσία αὐτή ἡ κυβέρνηση”; Ἀλίμονο. Τά τελευταῖα χρόνια ἄλλωστε δέν γνωρίζω παρά ἐλάχιστες στόν πλανήτη καθεστωτικῆς ἀντίληψης καί λειτουργίας κυβερνήσεις, πού δέν ἔχουν λάβει τήν ἐξουσία παρά μέ ἐκλογές»! Καί συνεχίζει μέ τήν ἀναφορά στήν Οὑγγαρία: «Ἡ τελευταία μάλιστα πρόσφατη ἐκλογική ἀναμέτρηση ἔδωσε καί μεγάλα ποσοστά στόν Βίκτωρ Ὀρμπάν, στήν Οὑγγαρία. Μεγάλα ποσοστά. Γιατί ὅμως μιλᾶμε γιά καθεστωτική λειτουργία: Εἶναι μιά λέξη προπαγανδιστική; Εἶναι σύνθημα; Μιλᾶμε γιά καθεστωτική λειτουργία, γιατί ἔχουν ξεπεράσει κάθε ὅριο δημοκρατίας, ἐντιμότητας καί ἠθικῆς. Μιλᾶμε γιά καθεστωτική λειτουργία γιατί συμβαίνουν πράγματα πού δέν ἔχουν συμβεῖ ποτέ ξανά ἀπό τή μεταπολίτευση καί μετά, ἀπό καμμία ἄλλη κυβέρνηση στόν τόπο. Καί θά πρέπει νά ἀναρωτηθοῦμε μαζί μέ τούς δημοκρατικούς πολῖτες μέχρι ποῦ εἶναι διατεθειμένοι νά φτάσουν, τώρα πού βλέπουν ὅτι τελειώνει ἡ κλεψύδρα τοῦ χρόνου ποῦ θά βρίσκονται στή διακυβέρνηση τοῦ τόπου. Ἄν δέν τούς ἐμποδίσουμε, μέχρι ποῦ εἶναι διατεθειμένοι νά φτάσουν;».
Ἴσως βεβαίως ὁ κ. Τσίπρας νά θεωρεῖ δημοκρατικά τά ἀποτελέσματα ἐκλογῶν σέ χῶρες ὅπως ἡ Βενεζουέλα ὅπου ὁ Νικολάς Μαδοῦρο παραμένει στήν ἐξουσία μέ ἐκλογικά τεχνάσματα. Εὐτυχῶς πού τό περιβάλλον τῆς Εὐρώπης δέν ἐπιτρέπει τέτοιου εἴδους παρεκτροπές.
Γεγονός πάντως, ὅτι οἱ σύνεδροι, ὑποστηρικτές τοῦ κ. Τσίπρα καί μή, καταχειροκρότησαν τήν τοποθέτησή του. Ὑπῆρξαν μάλιστα καί ἄλλοι πού ὑπερθεμάτισαν. Ξεχωρίζουμε ὡς πλέον χαρακτηριστική τήν ὁμιλία τοῦ πρώην βουλευτοῦ Κίκου Μανιοῦ, ὁ ὁποῖος συνέκρινε τήν ἐκλογή Μητσοτάκη μέ τήν εἰσβολή τοῦ Ἰμπραήμ: «Γιά ἐμένα –καί δέν τό λέω σήμερα τό 2022, τό εἶπα τήν 1η Δεκεμβρίου τό 2019– κατέκτησε τήν Ἑλλάδα ὁ Ἰμπραήμ. Ἔτσι χαρακτήρισα τότε τόν Μητσοτάκη σέ ἕνα ἀντίστοιχο συνέδριο καί ἕνας σύντροφος μοῦ εἶπε “Ἰμπραήμ;” καί χειρότερος. Ἔχουμε μπροστά μας τόν Ἰμπραήμ. Μιά εἶναι ἡ λύση. Καί οἱ καραβανᾶδες οἱ σημερινοί, οἱ στρατευμένοι καί οἱ πολιτικοί νά ἑνωθοῦν ἐνάντια σ’ αὐτούς πού μᾶς ἔχουν στό ἴδιο καθεστώς ἀπό τό 1824». Ἀντιλαμβανόμεθα ὀρθῶς ὅτι ὁ κ. Μανιός καλεῖ τούς στρατιωτικούς σέ πραξικόπημα; Καί τό κόμμα τῆς ἀξιωματικῆς Ἀντιπολιτεύσεως τό θεωρεῖ αὐτό φυσιολογικό καί τόν διατηρεῖ στίς τάξεις του;
Ἀλλά ἐνῶ αὐτά συμβαίνουν στόν ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ὁποῖος τείνει χεῖρα πρός τό ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ, ὁ ἡγέτης τοῦ τελευταίου, ὁ Νῖκος Ἀνδρουλάκης, προέβη στήν δική του «δημοκρατική» τοποθέτηση. Στίς προτάσεις συνεργασίας ἀπαντᾶ ὅτι δέν θά στηρίξει ὡς πρωθυπουργό οὔτε τόν κ. Τσίπρα οὔτε τόν κ. Μητσοτάκη. Οὔτε γιά αὐτόν δηλαδή σημαίνει κάτι, τό ὅτι μπορεῖ οἱ δύο αὐτοί ἡγέτες νά εὑρίσκονται στίς πρῶτες θέσεις τῆς προτιμήσεως τῶν ψηφοφόρων. Ἄν παρ’ ἐλπίδα εὑρίσκετο αὐτός νά εἶναι ἐπί κεφαλῆς τοῦ πρώτου κόμματος, δέν θά διεκδικοῦσε τήν πρωθυπουργία; Θά τήν ἄφηνε στήν ἐπιλογή τοῦ τρίτου κόμματος;
Εἶπε ἀπό τό βῆμα τοῦ προσυνεδρίου τοῦ κόμματός του στήν Κοζάνη: «Ἐμεῖς δέν μπαίνουμε στά παιχνίδια διανομῆς τῆς ἐξουσίας. Δέν ζητᾶμε συνεργασίες γιά νά μοιράσουμε καρέκλες καί γιά νά ξαναγίνουν πρωθυπουργοί κάποιοι, πού τούς ἔδωσε εὐκαιρία ὁ λαός καί ἀπέτυχαν παταγωδῶς». Καί συνέχισε κατονομάζοντάς τους: «Ἀπό ἐμᾶς πρωθυπουργική καρέκλα δέν θά δεῖ οὔτε ὁ κ. Τσίπρας οὔτε ὁ κ. Μητσοτάκης, νά τό ποῦμε ξεκάθαρα νά μήν περιμένουν τίποτα. Ὁ ἑλληνικός λαός θά δεῖ μιά ἄλλη μέρα. Μιά μέρα σταθερότητας, κοινωνικῆς δικαιοσύνης καί ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας. Τήν ἀλλαγή θέλει ὁ λαός καί ὄχι τό διαίρει καί βασίλευε».
Πῶς νά χαρακτηρίσουμε τό γεγονός ὅτι ὁ κ. Ἀνδρουλάκης θεωρεῖ «διαίρει καί βασίλευε» τίς διαδικασίες συμπήξεως πολιτικῶν συνασπισμῶν γιά τήν διακυβέρνηση τῆς χώρας; Μήπως ἡ διαίρεσις ἀποτελεῖ τόν ἀκρογωνιαῖο λίθο τῆς δικῆς του ἀπορριπτικῆς πολιτικῆς; Δέν εἶναι ἡ στάσις αὐτή ὑπονομευτική γιά τίς ἀρχές τῆς κοινοβουλευτικῆς δημοκρατίας;
