Τά ὀφέλη γιά τήν πατρίδα μας ἀπό τήν τελική ἔνταξή της στό στρατόπεδο τῆς Δύσεως, μετά τήν ἀναμέτρηση τῆς περιόδου 1944-1949 – Μόλις τώρα συνέρχονται οἱ χῶρες τοῦ τέως ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ, 33 χρόνια μετά τήν πτώση του!
ΗΤΑΝ σάν σήμερα τό 1944, πού ἡ Ἑλλάς, ἀντί νά ἀρχίζει τήν ἀνοικοδόμηση μετά τήν ἀποχώρηση τῶν κατακτητῶν καί τήν ἐπάνοδο τῆς κυβερνήσεως ἀπό τήν Μέση Ἀνατολή, ἔμπαινε στήν δίνη μίας νέας ἀναμετρήσεως. Σκληρῆς, ἀδελφοκτόνου καί καταστροφικῆς. Ἀναλογιζόμαστε πολλές φορές τί θά εἶχε συμβεῖ, πόσο θά εἴχαμε προχωρήσει, ἄν ἡ σύρραξις αὐτή εἶχε ἀποφευχθεῖ. Σπανίως ὅμως μᾶς ἔχει ἀπασχολήσει τό πόσο πιό πίσω θά ἤμασταν, στήν ἀπευκταία περίπτωση, πού τό κομμουνιστικό κίνημα εἶχε ἐπικρατήσει. Καί ὅμως τό γνωρίζουμε. Καί γιά ὅσους εἶχαν ἀμφιβολίες, ἦλθε ἡ κατάρρευσις τοῦ «ὑπαρκτοῦ σοσιαλισμοῦ» γιά νά ἀποκαλύψει τήν γύμνια καί τήν ἀποτυχία τοῦ συστήματος αὐτοῦ, πού κατεδίκασε τούς μισούς λαούς τῆς Εὐρώπης σέ φτώχεια καί ὀπισθοδρόμηση. Τό βλέπουμε ἀκόμη καί τώρα, 33 χρόνια μετά τήν κατάρρευση τῶν καθεστώτων τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης, πού οἱ λαοί της ἀγωνίζονται νά κρατηθοῦν στήν ἐπιφάνεια θεραπεύοντας τίς πληγές πού τούς ἄφησε ἡ κομμουνιστική ἐμπειρία. Λαοί μέ καθαρές εὐρωπαϊκές καταβολές καί κουλτούρα, ὅπως οἱ Πολωνοί, οἱ Τσέχοι καί οἱ Σλοβάκοι, πέρασαν ἁπλῶς ἀπό τόν ἕνα κατακτητή στόν ἄλλον. Γιά τούς Πολωνούς εἰδικῶς, ἡ εἰρωνεία εἶναι ὅτι ὁ Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε γιά τήν ἐγγύηση τῆς ἀνεξαρτησίας τους. Καί, στό τέλος, εὑρέθησαν νά εἶναι οἱ πιό ἀδικημένοι ἀπό ὅλους. Ἀκόμη καί σήμερα, τά ἀνατολικά ἐδάφη της παραμένουν στά σύνορα τῆς Οὐκρανίας. Οἱ Σοβιετικοί ἐσκεμμένως καθυστέρησαν τήν προέλασή τους γιά νά ἀφήσουν τούς ναζί νά ἐκκαθαρίσουν μέ τήν ἡσυχία τους τούς θύλακες ἀντιστάσεως στό γκέττο τῆς Βαρσοβίας, ἐξαλείφοντας τήν ἐλίτ τῆς χώρας, ὥστε νά εἶναι στήν συνέχεια εὔκολο θῦμα γιά αὐτούς.
Τέτοιες ἐφιαλτικές καταστάσεις ἔζησαν οἱ λαοί τῆς ἀνατολικῆς Εὐρώπης. Αὐτές ἤθελαν νά ἐπιβάλλουν καί στήν Ἑλλάδα οἱ ἐγχώριοι κινηματίες. Νά μᾶς καταδικάσουν στόν σκοταδισμό πού ἐπεβλήθη στήν Εὐρώπη.
Δέν ἦταν τυχαία ἡ ἀποτυχία τους. Ἦταν ἀποτέλεσμα ἀγῶνος τῶν Ἑλλήνων. Γνωστές εἶναι οἱ λεπτομέρειες τῆς μάχης τῶν Ἀθηνῶν. Θά ἀναφέρουμε μόνον μία, πού εἶναι πολύ χαρακτηριστική καί καταρρίπτει τόν ἰσχυρισμό τῆς Ἀριστερᾶς, ὅτι ἡ δεκεμβριανή ἀνταρσία ἦταν «λαϊκό κίνημα». Περί τά μέσα Δεκεμβρίου 1944 καί ἐνῶ τό μεγαλύτερο μέρος τῶν Ἀθηνῶν ἠλέγχετο ἀπό τίς κομμουνιστικές δυνάμεις, ἡ κυβέρνησις ἐκήρυξε γενική ἐπιστράτευση.
Ἡ προθυμία μέ τήν ὁποία ἔσπευσαν οἱ νέοι ἀπό ὅλη τήν Ἑλλάδα νά πυκνώσουν τίς τάξεις τοῦ Ἐθνικοῦ Στρατοῦ δεικνύει τήν πραγματικότητα. Οἱ Ἕλληνες, φύσει φιλελεύθεροι, δέν ἀπεδέχθησαν ποτέ τόν δεσποτισμό πού ἤθελαν νά τούς ἐπιβάλλουν. Πολέμησαν. Ἀντιστάθηκαν. Ἀπέτρεψαν τήν παράδοση τῆς χώρας καί τοῦ λαοῦ της στήν ἐρυθρᾶ τυραννία.
Σημεῖο-σύμβολο τῆς μάχης τῶν Ἀθηνῶν ὑπῆρξε τό Σύνταγμα Χωροφυλακῆς Μακρυγιάννη. Κρατοῦσε τό στρατηγικῆς σημασίας ἄκρο τῆς λεωφόρου Συγγροῦ, τοῦ δρόμου πού συνέδεε τό κέντρο τῶν Ἀθηνῶν μέ τό Φάληρο. Μέ τήν θάλασσα ἀπό ὅπου ἐρχόταν ὁ ἐφοδιασμός γιά τίς ἐθνικές δυνάμεις. Ἄν ἔπεφτε τοῦ Μακρυγιάννη θά εἶχε πέσει καί ἡ Ἀθήνα. Γιά αὐτό, αὔριο στίς 10.30 τό πρωί, ὅποιος μπορεῖ, ἄς ὁδοιπορήσει πρός τό παρεκκλήσιο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου στόν χῶρο τοῦ παλαιοῦ Συντάγματος Μακρυγιάννη. Ἡ Πολιτεία ἀπέχει συστηματικῶς τά τελευταῖα χρόνια. Οἱ Ἕλληνες ὅμως εἶναι παρόντες.
