Δέν εἶπε λέξη γιά τήν 24η Ἰουλίου 1974 καί ἀφιέρωσε τήν ὁμιλία της στήν καταγγελία τοῦ λαϊκισμοῦ καί τοῦ κοινοῦ περί δικαίου αἰσθήματος
ΔΕΝ ΕΧΕΙ προηγούμενο ἡ χθεσινή ὁμιλία τῆς Προέδρου τῆς Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου στήν ἐκδήλωση γιά τήν 48η ἐπέτειο τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς Δημοκρατίας. Ὄχι μόνον ἀπέφυγε νά κάνει τήν παραμικρή νύξη στά ἱστορικά γεγονότα τῆς 24ης Ἰουλίου 1974 καί τῆς ἀφίξεως τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ στήν Ἀθήνα, ἀλλά ἀφιέρωσε μέρος τῆς ὁμιλίας της στόν καταδικασθέντα γιά βιασμούς ἀνηλίκων σκηνοθέτη Δημήτρη Λιγνάδη, λαμβάνοντας ἐμμέσως τό μέρος του! Μέ πρόσχημα τόν λαϊκισμό πού κατά τήν ἴδια «ριζώνει στίς βασικές ἀρχές τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας» ἄρχισε νά λέει ὅτι ἡ ἀπονομή τῆς Δικαιοσύνης δέν συντελεῖται μέ βάση τό κοινό περί δικαίου αἴσθημα –τό ὁποῖο ὅμως ἐπικαλοῦνται ὅλοι οἱ πολιτικοί‒ ἀλλά συμφώνως πρός τό Σύνταγμα καί τούς νόμους.
Εἶπε συγκεκριμένως: «Ἡ οἰκονομική κρίση καί ἡ πανδημία τοῦ κορωνοϊοῦ ἐπέδρασαν σωρευτικά καί δοκίμασαν τά ὅριά μας, ὑλικά καί ψυχικά. Οἱ κρίσεις δημιουργοῦν νέες κανονικότητες καί εὐνοοῦν φυγόκεντρες τάσεις, ἐντός καί ἐκτός Εὐρώπης. Ὁ λαϊκισμός ριζώνει στίς ἀντιφάσεις καί τίς ἀνισότητες, ἀμφισβητῶντας ἀνοικτά τίς βασικές ἀρχές τῆς φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ὑπονομεύει τή διάκριση τῶν ἐξουσιῶν καί τήν ἰσορροπία τοῦ πολιτεύματος. Τά θεσμικά ἀντίβαρα, ὅμως, εἶναι θεμέλια τοῦ Κράτους Δικαίου καί δέν ὑποτάσσονται στίς πλειοψηφίες καί τούς ἐφήμερους συσχετισμούς. Ἡ δικαιοσύνη δέν ἀπονέμεται μέ βάση τό κοινό περί δικαίου αἴσθημα, ἀλλά σύμφωνα μέ τό Σύνταγμα καί τούς νόμους. Οἱ δικαστές ἀπολαμβάνουν τίς ἐγγυήσεις τοῦ λειτουργήματός τους καί ὀφείλουν νά εἶναι ἀνεξάρτητοι καί ἀμερόληπτοι, διαφυλάσσοντας τό κῦρος καί τήν ἀποστολή τους. Κρίνονται γιά τίς ἀποφάσεις τους, δέν στοχοποιοῦνται. Ὁ διχαστικός λόγος ἀδικεῖ τή δημόσια σφαῖρα καί δέν ὑπηρετεῖ τή δημοκρατία μας».
Προφανῶς ὅμως τῆς διαφεύγει ὅτι ἕνας κληρικός στό Ἀγρίνιο κατεδικάσθη καί ἐκεῖνος γιά βιασμούς ἀνηλίκων –καί καλῶς κατεδικάσθη. Μόνο πού στόν 50χρονο ἱερέα τό δικαστήριο Λευκάδος ἐπέβαλε 27 ἔτη ποινή φυλακίσεως (ἐκτιτέα τά 20) ‒καί τό κυριώτερο δέν τόν ἄφησε νά ἐπιστρέψει στό σπίτι του. Γι’ αὐτόν ἡ κ. Σακελλαροπούλου φυσικά δέν θά μποροῦσε νά κάνει κάποια ἀναφορά, ἀλλά θά ὄφειλε νά γνωρίζει ὅτι ὅσο περισσότερο μιλᾶμε γιά θέματα πού προβληματίζουν, ἐξαγριώνουν καί ἀνησυχοῦν τήν κοινωνία τόσο χειρότερα τά κάνουμε. Εἰδικά δέ ὅταν στήν συνέχεια τῆς ὁμιλίας της δήλωσε ὅτι στήν δημοκρατία δέν νοοῦνται «ὁρατοί καί ἀόρατοι πολῖτες», ἄνθρωποι καί συλλογικότητες χωρίς φωνή καί ἐκπροσώπηση. Τό ποιός εἶναι ὁ «ὁρατός» πολίτης εἶναι ξεκάθαρο. Εἶναι ὁ πολίτης γιά τόν ὁποῖο θεατές ἀνοίγουν πανώ στήν Ἐπίδαυρο, καλλιτέχνες διαβάζουν μέ τρεμάμενη φωνή τήν ἀντίδρασή τους στήν ἀποφυλάκιση. «Ἀόρατος» εἶναι ὁ 50χρονος ἱερεύς πού δικαίως κατεδικάσθη γιά τό ἴδιο κακούργημα μέ σχεδόν διπλάσια ποινή, χωρίς ἀνασταλτικό χαρακτῆρα. Φανταζόμαστε ἐπίσης ὅτι ἔχει ἐνημερωθεῖ πώς ἡ εἰσαγγελεύς Ἐφετῶν τῆς Ἀθήνας ἤσκησε ἔφεση γιά δύο σκέλη τῆς πρωτοδίκου κρίσεως γιά τόν πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου, τονίζοντας ὅτι ἔπρεπε νά τοῦ ἐπιβληθεῖ μεγαλύτερη ποινή καί νά καταδικασθεῖ γιά ἕναν ἀκόμη βιασμό. Προφανῶς ἡ εἰσαγγελεύς γνωρίζει πολύ καλά περιπτώσεις, ὅπως ὁ ἱερεύς στό Ἀγρίνιο, τίς ὁποῖες ἀγνοεῖ ἡ Πρόεδρός μας.
Φυσικά ὑπέπεσε καί σέ ἕνα ἀκόμη ἀτόπημα. Στήν ὁμιλία της δέν χώρεσε οὔτε μία πρότασις γιά τήν βραδιά τῆς 24ης Ἰουλίου τοῦ 1974. Ἀντιθέτως ἀφιέρωσε χρόνο γιά τήν εἰσβολή τῆς Ρωσσίας στήν Οὐκρανία, τό δρᾶμα τοῦ οὐκρανικοῦ λαοῦ καί τόν αὐταρχικό ρωσσικό ἀναθεωρητισμό. Εὐτυχῶς πού περιέλαβε στήν ὁμιλία της τήν κυπριακή τραγωδία.
«Σέ αὐτές τίς κρίσιμες συνθῆκες προέχει ἡ ἑνότητα» κατέληξε ἡ κ. Σακελλαροπούλου, μόνο πού μέ τέτοιες τοποθετήσεις εἶναι δύσκολο νά ἐπιτευχθεῖ.
Ὅσα δέν εἶπε ἡ κ. Σακελλαροπούλου, τά εἶπε πάντως ὁ Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, ὁ ὁποῖος στό μήνυμά του, μεταξύ ἄλλων ἐτόνισε: «Οἱ Ἕλληνες γιορτάζουμε, σήμερα, 48 χρόνια γόνιμης δημοκρατικῆς διαδρομῆς. Ἀπό ἐκεῖνες τίς ἱστορικές στιγμές τῆς 24ης Ἰουλίου τοῦ 1974 ὅταν ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἀποκαθιστοῦσε τή Δημοκρατία στήν πατρίδα μας καί μετά, ἡ χώρα μας διανύει τή μεγαλύτερη περίοδο ὁμαλῆς κοινοβουλευτικῆς ζωῆς στούς δύο αἰῶνες τῆς ἐθνικῆς μας ἀνεξαρτησίας. Σέ λίγο μάλιστα, τό Σύνταγμά μας θά εἶναι τό μακροβιότερο στήν Ἱστορία τοῦ τόπου, μέ διάρκεια μεγαλύτερη ἀκόμη καί ἐκείνου τοῦ 1864. Ἕνα ἀκόμη δεῖγμα τῆς δύναμης πού ἔχει ἡ Δημοκρατία νά διαρκεῖ καί νά ἀνανεώνεται.
»Πολιτική σταθερότητα μέ ἰσχυρό Κράτος Δικαίου καί ἀνάπτυξη μέ γεφύρωση τῶν κοινωνικῶν διαφορῶν εἶναι μερικές μόνο ἀπό τίς κατακτήσεις τῆς Μεταπολίτευσης. Καθόλου αὐτονόητες γιά τό νεαρό πολίτευμα τοῦ 1974. Καθόλου δεδομένες, ὅπως ἔδειξαν, ἀργότερα, τά χρόνια τοῦ λαϊκισμοῦ καί τοῦ διχασμοῦ. Καί βέβαια, καθόλου εὔκολες ἀπέναντι στίς διαχρονικές ἐθνικές προκλήσεις πού ἀντιμετωπίζουμε».
