Διαδηλώσεις: Ἡ Ἀριστερά φοβᾶται τό αὐθόρμητο, ἡ Κυβέρνησις τρέμει τά συνθήματά τους
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΥΝΕΒΗ χθές τό μεσημέρι στούς δρόμους τῶν Ἀθηνῶν καί ἄλλων πόλεων τῆς πατρίδας μας θά μποροῦσε νά ὀνομαστεῖ κατ’ ἀρχήν μέ …ἀριστερούς ὅρους «λαϊκό ξέσπασμα». Εἶχε καιρό νά συγκεντρωθεῖ τόσος πολύς κόσμος στά Προπύλαια τοῦ Πανεπιστημίου τῶν Ἀθηνῶν –διαβάσαμε ἐκτιμήσεις τῶν Ἀρχῶν γιά 50.000 πολῖτες.
- Τοῦ Μανώλη Κοττάκη
Στοιχειώδης παρατήρηση τοῦ τρόπου μέ τόν ὁποῖο ὅμως ἀντιδρᾶ ἡ ἀκηδεμόνευτος νέα γενιά, μετά τό δυστύχημα τῶν Τεμπῶν, μᾶς ὁδηγεῖ σέ μία νέα σκέψη: ἡ συνύπαρξη τῶν συνδικαλιστῶν τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων (ΑΔΕΔΥ), τῶν ἐκπαιδευτικῶν (πού ζητοῦν νά ἀξιολογηθεῖ αὐστηρά ἡ Κυβέρνηση, ἀλλά ἀρνοῦνται τήν δική τους ἀξιολόγηση…) καί τοῦ ΠΑΜΕ, μέ τούς νέους καί τίς νέες πού γεννήθηκαν μετά τό 2004, μπορεῖ ἄνετα νά ὀνομαστεῖ ὡς «ἡ μεγάλη ἀμηχανία». Καί τοῦτο γιά ἕναν ἁπλό λόγο: πρόκειται γιά δύο τελείως διαφορετικούς κόσμους σκέψεως. Οἱ συνδικαλιστές τῆς μεταπολιτεύσεως μεγάλωσαν μέ τά παραγγέλματα τοῦ τύπου, «μία ἡ ντουντούκα, τέσσερεις ἐμεῖς». Μέ τόν ἰνστρούχτορα νά ἐκφωνεῖ, στεντορείᾳ τῇ φωνῇ, τό σύνθημα μία φορά, καί τούς κομματικούς νά τό ἐπαναλαμβάνουν δυνατά, ἀργά καί μᾶλλον βαριεστημένα, τέσσερεις φορές. Οἱ συνδικαλιστές τῆς μεταπολίτευσης μεγάλωσαν μέ συνθήματα πού ἑτοιμάζοντο πρίν ἀπό αὐτούς, γι’ αὐτούς, σέ σκοτεινά κομματικά γραφεῖα. Ἐκεῖνοι ἦσαν ἁπλῶς ἐκτελεστικά ὄργανα. Σπάνιζε τό αὐθόρμητο.
Οἱ 18άρηδες καί οἱ 20άρηδες τῆς ἐποχῆς μας, ἀπό τήν ἄλλη, σπανίως βγαίνουν στόν δρόμο, διότι κάνουν κάθε μέρα «διαδήλωση» στό twitter, στό facebook καί στό tiktok. Ντουντούκα τους εἶναι τά πληκτρολόγια. Τά ὁποῖα χαστουκίζουν μέ μανία. Αὐτός εἶναι ὁ «δρόμος» τους, καί αὐτή τήν ἱστορία ἔχει. Καί ὅταν χρειαστεῖ νά κατέβουν στόν πραγματικό δρόμο οἱ διαμαρτυρίες τους, τά συνθήματά τους, τά πανώ τους, ἡ ὁρολογία τους δέν ἔχει συνήθως καμμία σχέση μέ τίς ἀντίστοιχες τῶν συνδικαλιστῶν. Εἶναι καί ἀπό αἰσθητική ἄποψη ἀλλά καί ἀπό ἄποψη περιεχομένου ἐντελῶς διαφορετικά ἀπό τῶν συνδικάτων. Ἀποπνέουν τήν φρεσκάδα τῶν ἄδολων. Περιγράφουν τά συναισθήματα ἀπογοητεύσεως γιά μεγάλες ἔννοιες, ὅπως ἡ πατρίδα, καί δέν περιορίζονται σέ ἔννοιες στενά οἰκονομικές (κέρδος, ἰδιωτικοποιήσεις). Σέ σημεῖο πού νά ἐνοχλεῖ: Ὁ «Ριζοσπάστης» ἀπέρριψε χθές μέ τό πρωτοσέλιδό του τό δηκτικό νεολαιίστικο σύνθημα «ἦταν ἡ κακιά ἡ (χ)ώρα» (πού δείχνει τήν ἀπογοήτευσή τους γιά τήν πατρίδα) καί ἀντιπρότεινε τό ἑξῆς: «Δέν φταίει ἡ κακιά ἡ (χ)ώρα, φταῖνε τό κέρδος καί ὅσοι κυβέρνησαν τήν χώρα».
Μολονότι αὐτοί οἱ δύο κόσμοι, τῶν συνδικάτων καί τῶν ἀκηδεμόνευτων νεαρῶν, προέρχονται ὡς ἐπί τό πλεῖστον ἀπό τήν ἴδια κοινωνική τάξη, ἐν τούτοις οἱ πορεῖες καί οἱ διαδηλώσεις ἀποτελοῦν στήν πραγματικότητα τήν συγκλονιστική συνάντηση ἀμηχανίας τοῦ παλαιοῦ μέ τό καινούργιο. Ἄν κάνετε τόν κόπο νά συγκρίνετε τά συνθήματα στά πανώ τῶν μαθητῶν-φοιτητῶν καί τῶν κομματικῶν συνδικαλιστῶν, τά λάβαρα πού κρατοῦσαν, τίς μουσικές πού ἀκούγονταν (δέν εἶμαι καθόλου βέβαιος ὅτι ὅλοι οἱ μαθητές καί οἱ φοιτητές ἀναγνώριζαν τήν φωνή τῆς Μαρίας Φαραντούρη πού ἀκουγόταν ἀπό τά μεγάφωνα τῶν Προπυλαίων), θά συμφωνήσετε πώς πρόκειται γιά διαφορετικές σχολές σκέψεως τίς ὁποῖες ἁπλῶς κατάφερε νά ἑνώσει ἡ Κυβέρνηση τοῦ κυρίου Μητσοτάκη.
Πρόκειται ἀσφαλῶς γιά κατόρθωμα νά ἑνώνει κανείς τήν γενιά τῆς παγκοσμιοποιήσεως μέ αὐτούς πού μάχονται τήν παγκοσμιοποίηση. Συνέβη ὅμως! Παρά ταῦτα, ὑπάρχει κάτι πού δέν πρόκειται νά ἀλλάξει ποτέ, κάθε φορά πού συναντῶνται, μία φορά ἀνά τίς δεκαετίες, αὐτοί οἱ δύο ἀταίριαστοι κόσμοι: Ἡ Ἀριστερά δέν ἀντέχει ποτέ τό αὐθόρμητο. Καί πάντα ἐπιχειρεῖ νά τό «καπελώσει» πρίν αὐτό προλάβει νά τήν πνίξει. Δέν τό ἄντεξε τό 1973 στό Πολυτεχνεῖο. Πρῶτα τοῦ ἐπιτέθηκε, καί μετά ὅταν κινδύνευσε νά χάσει τόν ἔλεγχο, τό καπέλωσε. Δέν τό ἄντεξε οὔτε τό 2008. Καθώς οἱ νέοι πού κινητοποιήθηκαν τό βράδυ τῆς δολοφονίας Γρηγορόπουλου μετά τήν ἀποστολή 80.000 sms στά κινητά τους ἀπό ἄγνωστο ἀποστολέα δέν εἶχαν καμμία σχέση μέ τά μπλόκ τοῦ ΣΥΡΙΖΑ καί ἄλλων τμημάτων τῆς ἐξωκοινοβουλευτικῆς Ἀριστερᾶς, ἀπό κάποιες ἐνδείξεις πού ἔχουμε, οὔτε αὐτή τήν φορά τό ἀντέχει.
Ἁπλῶς αὐτό δέν ἔχει γίνει ἀκόμη ὁρατό.
Τί παρατηροῦμε; Μεθόδους πού συναντήσαμε καί τό 2008. Ἤτοι:
– Προετοιμασία γιά καταλήψεις στά σχολεῖα καί στά πανεπιστήμια μέχρι τίς Πανελλαδικές, σέ περίπτωση πού οἱ ἐκλογές ἀναβληθοῦν γιά τόν Μάιο. Οἱ πρῶτες καταλήψεις ἄρχισαν ἀπό τά σχολεῖα τῆς Πάτρας.
– Ὁλονυκτίες μέ κεράκια. Τό ζήσαμε καί τό 2007 μετά τίς φωτιές τό ζήσαμε καί τό 2008. Τότε φαίνονταν αὐθόρμητα, σήμερα ξέρουμε ὅτι δέν ἦταν ἀπολύτως.
– Διεθνοποίηση καί ἐξαγωγή τῆς κρίσεως στό ἐξωτερικό. Τότε διοργανώθηκαν διαδηλώσεις ἔξω ἀπό ἑλληνικά προξενεῖα στήν Εὐρώπη. Τό ἴδιο συνέβη καί χθές. Εἴδαμε ρεπορτάζ σέ τηλεοπτικό σταθμό.
– Ἔλεγχος τοῦ λεξιλογίου. Τότε ἐπιχειρήθηκε νά ἐπιβληθεῖ τό σύνθημα «δολοφόνοι». Τό ἴδιο παρατηροῦμε καί σήμερα.
Μήν βάλετε στό μυαλό σας σενάρια συνωμοσίας. Ὁμοιότητες μεταξύ παρόντος καί παρελθόντος καταγράφουμε. Τό χειροκίνητο σύστημα δέν ἀφορᾶ μόνο στό κλείδωμα τῶν γραμμῶν. Ἔχουμε πάγιο manual καί στόν ἀκτιβισμό. Ἔτσι λειτουργεῖ ἡ ἀμήχανος Ἀριστερά ὅταν ἀποπειρᾶται νά ἐλέγξει καί νά καθυποτάξει τό αὐθόρμητο, ἀπό τόν φόβο μήν τήν πνίξει καί αὐτήν. Ἡ πρόβα τοῦ 2008 ὑπῆρξε ἀνεπιτυχής. Οἱ πολῖτες χρέωσαν εὐθῦνες γιά τήν ἀποσταθεροποίηση καί τήν κοινωνική ἀναστάτωση (καί) στόν νεοπαγέντα τότε Πρόεδρο τοῦ ΣΥΡΙΖΑ Ἀλέξη Τσίπρα, ὁ ὁποῖος μόλις καί μετά βίας ἀπέσπασε ποσοστό 3,9% στίς εὐρωεκλογές τοῦ 2009, ἕξι μῆνες ἀργότερα.
Γιά ὅση ἀξία ἔχει ἡ γνώμη μας, ἔκκληση. Σταματεῖστε νά προσεγγίζετε τήν νέα γενιά μέ παλαιά ἰδιώματα καί παλαιά ἐργαλεῖα. Λάθος, σωστά, ἐκείνη ἔχει τόν δικό της Θεό, κινεῖται σέ ἄλλη σφαῖρα. Δέν ἐπηρεάζεται ἀπό αὐτά, καί μυρίζει εὔκολα τό σάπιο καί τό στημένο. Ἤδη στίς δημοσκοπήσεις πού διεξάγονται, οἱ νέοι ἀπαντοῦν μέ βάση μία νέα διαχωριστική γραμμή στό ἐρώτημα γιά τήν πρόθεση ψήφου: Παλαιά – νέα κόμματα. Καί τό κάνουν ὄχι μόνον λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν τήν ἡμερομηνία ἱδρύσεώς τους ἀλλά καί τήν γενικώτερη εἰκόνα τους. Πόσο μοντέρνα μοιάζουν, ποιό λεξιλόγιο χρησιμοποιοῦν οἱ ἀρχηγοί τους, πόσο συστημικά καί πόσο ἀπορριπτικά εἶναι, πόσο τούς ἐκπροσωποῦν. Τό παλαιό πρέπει νά συμβιβαστεῖ μέ τήν μοῖρά του. Ἄν διανοηθεῖ νά τήν προκαλέσει (αὐτό ἀφορᾶ καί στήν Κυβέρνηση πού τρέμει τά συνθήματα κατά τοῦ Πρωθυπουργοῦ στίς πλατεῖες καί τά γήπεδα, καθώς θεωρεῖται ἀπό τήν νεολαία ὡς ὁ ὁρισμός τοῦ παλαιοῦ), οἱ συνέπειες θά εἶναι καταλυτικές. Ἡ ἔκρηξη θά θυμίσει τό φῶς ἀπό τό μανιτάρι πού ἄναψε μετά τήν σύγκρουση τῶν δύο ἁμαξοστοιχιῶν.
