Τήν ἀνησυχία του γιά τίς ἐπιπτώσεις πού θά ἔχει μιά πιθανή ἐπέκτασις τοῦ πολέμου στήν Μέση Ἀνατολή ἐξέφρασε ὁ καθηγητής τοῦ πανεπιστημίου Columbia καί βραβευμένος μέ τό Νόμπελ Οἰκονομίας τό 2001 Joseph Stiglitz, κατά τήν διάρκεια συζητήσεως μέ τόν ἐπίκεφαλῆς τοῦ ὁμίλου Mytilineos, Εὐάγγελο Μυτιληναῖο, στό συνέδριο τοῦ Economist.
Ὁ νομπελίστας οἰκονομολόγος ἀπαντῶντας στό ἐρώτημα ἄν ἔχουμε μάθει τά μαθήματα ἀπό τήν κρίση τοῦ 2008, ἀπήντησε «λίγο». «Ὑπῆρξαν ἀλλαγές, ἀλλά ὄχι ἀρκετές. Αὐτά πού ἔγιναν τά τελευταῖα δύο χρόνια ἔδειξαν ὅτι δέν κάναμε ἀρκετά. Κάθε στιγμή τῆς ἱστορίας συνδέεται μέ προηγούμενες. Εἶναι δύσκολο νά θυμηθοῦμε τά χρόνια πρίν τήν κρίση τοῦ 2008, πού κάποιοι πίστευαν ὅτι εἴχαμε λύσει τό πρόβλημα τοῦ οἰκονομικοῦ κύκλου καί τῶν κρίσεων. Φτάσαμε στήν κρίση, μέ τίς τράπεζες νά ἔχουν πάρει τεράστια ρίσκα. Ἡ ἱστορία ὅμως πάει πίσω στή Μεγάλη Ὕφεση. Τότε ἐπιβλήθηκαν ἰσχυροί ρυθμιστικοί κανόνες καί γιά πενῆντα χρόνια δέν εἴχαμε κρίσεις. Μετά ὅμως, χαλαρώσαμε τούς κανόνες.»
Ὅσον ἀφορᾶ στήν ἑλληνική πραγματικότητα, εἶπε: «Βλέπω μεγάλη ἀνάκαμψη μετά τήν κρίση. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά, οἱ στατιστικές δέν εἶναι “τρομερές”. Ὑπάρχουν 15 χρόνια χωρίς ἀνάπτυξη καί αὐτό πρέπει νά ἀνησυχεῖ». (Σ.σ. ἐπεσήμανε ὡστόσο τήν «παρένθεση» τῆς πανδημίας.)
Γιά τήν Ἑλλάδα ὁ κ. Stiglitz ὑπεστήριξε πώς νοιώθει κάποιος στούς δρόμους τῆς Ἀθήνας μιά διαφορετική κατάσταση ἀπό τήν περίοδο τῆς κρίσεως, ἀλλά ἀπό τήν ἄλλη πλευρά «ἄν δεῖς τίς στατιστικές δέν εἶναι καί τόσο καλά τά πράγματα. Ἡ Ἑλλάδα παραμένει πιό χαμηλά σέ σχέση μέ τήν περίοδο πρό τῆς κρίσης.»
Ἀνερωτήθη «πόσο καλά εἶναι προετοιμασμένη ἡ Ἑλλάδα γιά τά ἑπόμενα βήματα. Ἔχει ἀπό τούς ὑψηλότερους ρυθμούς ἀνάπτυξης στήν Εὐρώπη, ἀλλά τί γίνεται μακροπρόθεσμα.» Ὁ ἴδιος ἐπεκαλέσθη στοιχεῖα τοῦ Economist Intelligence Unit γιά τήν δημοκρατία καί τόν χαμηλό δείκτη τῆς χώρας μας σέ σχέση μέ τήν ἐλευθερία τοῦ Τύπου. Προσέθεσε πώς στήν Ἑλλάδα δέν ὑπῆρξε ἡ δομική ἀναδιάρθρωσις τῆς οἰκονομίας πού ἀπαιτεῖτο. Ἡ ἀνάπτυξις ἔχει δυσανάλογα μεγάλη σύνδεση μέ τόν τουρισμό πού εἶναι εὐάλωτος λόγῳ τῶν γεωπολιτικῶν ἀναταραχῶν καί τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς. Συνεπῶς πρέπει νά ὑπάρξει διαφοροποίησις τῆς οἰκονομίας. Ἀκόμη, «ἡ Ἑλλάδα ἔχει ζήτημα μέ τήν ἐξόφληση χρέους πού θά ἀπαιτήσει πλεονάσματα γιά πολύ καιρό καί ἰσχυρή ἀνάπτυξη, κάτι πού δέν εἶναι εὔκολο.»
