«Κορίτσια στο Περιθώριο» της Μαρίας Φαφαλιού, από σήμερα στα βιβλιοπωλεία

«Κορίτσια στις παρυφές της κοινωνίας. Στο περιθώριο. Συχνά “εν κινδύνω”. Κάποιες φορές σε αναμορφωτήρια, σε κρατητήρια, ή ακόμα και στη φυλακή. Σχεδόν πάντοτε όμως -όπου κι αν βρίσκονται- «έγκλειστα» στο αδιέξοδο της αδυναμίας να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους.
Στοχασμοί για τις συνθήκες που ωθούν σε παραβατικές ή μη συμπεριφορές. Αλλά και στοχασμοί για τις κινητήριες δυνάμεις που συντείνουν ώστε να ξεφύγουν κάποια κορίτσια από τον ασφυκτικό κλοιό και να διαμορφώσουν τη ζωή τους όπως πραγματικά θα την ήθελαν. Στοχασμοί, τέλος, για τον ρόλο της Πολιτείας και του Πολίτη…»

Ένα μωσαϊκό της κοινωνικής ιστορίας του τόπου μας στα τελευταία εκατό και πλέον χρόνια, μέσα από μαρτυρίες, φωτογραφίες, σκίτσα, ημερολόγια, αποκόμματα από εφημερίδες, επιστημονικά άρθρα, λογοτεχνικά κείμενα.

Το βιβλίο, διαχρονικό και συνάμα όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο, το προλογίζει ο πρώην «Συνήγορος του Παιδιού» Γιώργος Μόσχος.

Η Μαρία Φαφαλιού γεννήθηκε το 1950 και μεγάλωσε στην Αθήνα. Έζησε πολλά χρόνια στο Λονδίνο, όπου απέκτησε τα τρία αγόρια της και τελείωσε μεταπτυχιακές σπουδές στην κοινωνική ψυχολογία. Είναι ιδρυτικό μέλος και στέλεχος εκπαιδευτικών και πολιτιστικών οργανώσεων στην Αγγλία και την Ελλάδα. Στην Αθήνα ίδρυσε την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Καλειδοσκόπιο» (1995-2014), όπου εργάστηκε για την ψυχοκοινωνική /επαγγελματική αποκατάσταση ευπαθών ομάδων, ιδιαίτερα ατόμων με προβλήματα ψυχικής υγείας.

Έχει γράψει βιβλία κοινωνικής ιστορίας, πολλά σε συνεργασία με τον Κώστα Ν. Χατζηπατέρα. Η έμφαση είναι πάντοτε στις προσωπικές μαρτυρίες. Υλικό από τα βιβλία αυτά αντλήθηκε για εικαστικές εκθέσεις, ημερίδες, θεατρικές παραστάσεις, εκδόσεις, τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές εκπομπές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Έργα της είναι: Σαράντα παληές ιστορίες από τη Χίο (1979, 1985), Παλιές ιστορίες από τη Χίο (1994, 2004), Tales and Legends from Chios (1990, 1994), Ιερά οδός 343. Μαρτυρίες από το Δρομοκαΐτειο (1995, 2018), Οι σελίδες της Δάφνης, 1940-41 (2010), Χιώτες στο θαύμα του Σαράντα. Μαρτυρίες (2010, 2015), Το ρούχο της αθωότητας. Ποίηση ανθρώπων με ψυχιατρική εμπειρία (επιμ. 2013), Ο εαυτός μας και ο άλλος. Στοχασμοί για τις ανθρώπινες σχέσεις (2016, 2017), Η ψυχή και το σώμα. Ανάλεκτα για τη μακροζωΐα (2018), Κορίτσια σε περίκλειστους χώρους. Μαρτυρίες 1942-1952 (2020), Γυναίκες στη φυλακή. Μαρτυρίες (2021). Έργα της από κοινού με τον Κ. Ν. Χατζηπατέρα: Μαρτυρίες, 1940-41 (1982, 2005), Μαρτυρίες, 1940-44. Πόλεμος-Κατοχή (1988, 1993), Crete, 1941. Eyewitnessed (1991, 1989, 2007, 2016, 2018), Ημέρες Κρήτης, 1941. «Επιχείρηση Ερμής» (1991), Μαρτυρίες. Κρήτη, 1941 (1993), Greece, 1941. Eyewitnessed (1995, 2001), Μαρτυρίες, 1941-44. Η Αθήνα της Κατοχής, τόμος Α΄ (2002), Μαρτυρίες, 1941-44. Η Αθήνα της Κατοχής, τόμος Β’ (2003).

Ειδήσεις / Άρθρα

Δεῖπνο τοῦ Θοδ. Κυριακοῦ στούς Ὑπουργούς τῶν ΗΠΑ, Ντάγκ Μπέργκαμ καί Κρίς Ράιτ

Εφημερίς Εστία
Στό διαρκῶς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον ὁ Ὅμιλος Antenna προέβη σέ μιά σημειολογική κίνηση στό πλαίσιο τῆς δεσμεύσεώς του νά προαγάγει τόν διάλογο καί τήν συνεργασία μεταξύ σημαντικῶν χωρῶν καί ἡγετῶν.

«Συνεργασία» μέ τήν κυβέρνηση τῆς ΝΔ ἀνεκοίνωσε ἡ Μαρία Δαμανάκη

Εφημερίς Εστία
Μέ τήν ἰδιότητά της ὡς μέλους τῆς ὀργανώσεως Ocean 5, ἀμισθί, καί ὄχι ὡς «συμβούλου» – Ἐγκωμιαστικό σχόλιο τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐπικρατείας Ἄκη Σκέρτσου σέ ἀνάρτησή του στό διαδίκτυο γιά τό πρόσωπό της «Ἀθόρυβος συνεισφορά» ὅπως τοῦ Παπανδρεϊκοῦ Δημήτρη Δόλλη γιά τήν ὑπόθεση τῶν θαλασσίων πάρκων

Διάβρωσις σέ ἐξέλιξη

Μανώλης Κοττάκης
Ἡ προφητεία του Τζίμη Πανούση γιά τόν προσωπικό ἀριθμό

Χρυσοχοΐδης: Ὁριστικῶς 1.000 κάμερες στό λεκανοπέδιο τόν Ἰούνιο

Εφημερίς Εστία
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ Προστασίας τοῦ Πολίτου, κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, δήλωσε ὅτι τόν Ἰούνιο τοῦ 2026 θά ἀρχίσει ἡ ἐγκατάστασις τῶν 1.000 καμερῶν στούς δρόμους, οἱ ὁποῖες θά λειτουργοῦν μέ εὐθύνη τοῦ Ὑπουργείου Ὑποδομῶν.

Οἱ πόλεις θέλουν κατοίκους, ὄχι παρεπιδημοῦντες

Δημήτρης Καπράνος
Ἐμεῖς, πού ἔχουμε ζήσει τήν Ἀθήνα καί τόν Πειραιᾶ τῆς περασμένης εἰκοσαετίας, περάσαμε χρόνια σέ πόλεις πού ζοῦσαν, πού ἀνέπνεαν, πού πάλευαν νά διώξουν τό καυσαέριο, ἀλλά εἶχαν καί τό δικό τους ἄρωμα καί χρῶμα.