Πῶς τό εἴπατε αὐτό γιατρέ; Ὀσφυαλγία;
Γηράσκω ἀεί διδασκόμενος, πού ἔλεγε καί ὁ καθηγητής μας, πού δέν ἔλεγε νά γεράσει καί δίδασκε ἐπί ἔτη πολλά… Νά, λοιπόν, πού ἦλθε ἡ ὥρα νά μάθουμε καί τήν ὀσφυαλγία. Βεβαίως, τώρα πού τήν αἰσθάνομαι κιόλας, θυμᾶμαι νά τήν ἔχω πάθει καί πολύ νεότερος, τότε πού εἶχα ἀνακαλύψει τά «βάρη» καί ἤθελα νά κάνω «κοιλιακούς φέτες». Τούς ἔκανα, φυσικά, ἀλλά εἰσέπραξα καί μιά «ἀναγκαστική ἀκινησία καί ἄδεια δέκα ἡμερῶν». Μόλις εἶχα πατήσει τά σαράντα καί ἕνας φίλος, ἰατρός, μέ εἶχε πανικοβάλει. «Ἄν δέν κρατηθεῖς σέ καλή φόρμα, ἄν δέν χάσεις κιλά, ἄν δέν φτιάξεις τήν διατροφή σου, ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά σέ πάρει ἡ κάτω βόλτα» μοῦ εἶχε πεῖ.
Καί πῆγα καί γράφτηκα στήν «Ἑστία», τό γυμναστήριο τῆς γειτονιᾶς μου, στόν Πειραιᾶ καί ξυπνοῦσα κάθε πρωί στίς ἕξι καί σέ μισή ὥρα ἤμουν ἐκεῖ καί γυμναζόμουν ἐπί μία καί μισή ὥρα. Ὄργανα, βάρη καί μετά πισίνα! Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἔχασα δεκατέσσερα κιλά, ὅτι εἶχα φτιάξει ἕνα καλό σῶμα (οὔτε στά εἴκοσι δέν ἤμουν τόσο γυμνασμένος) καί τό καμάρωνα. «Πρόσεξε μήν σταματήσεις. Ἄν τό ἀφήσεις θά σέ ἀφήσει» μοῦ ἔλεγε ὁ γυμναστής κι ἐγώ ἐπέμενα καί κάθε πρωί στίς ἕξι πεταγόμουν ἀλαφιασμένος καί ἔτρεχα στήν «Ἑστία», ὅπου ὁ φίλος μου, ὁ Σπῦρος Ράνης (ὁ Θεός νά τόν ἔχει καλά), εἴκοσι χρόνια μεγαλύτερος, γυμναζόταν μαζί μου καί μέ ἄφηνε πίσω σέ ὅλες τίς ἀσκήσεις καί στό κολύμπι!
«Πῶς γίνεται αὐτό βρέ Σπῦρο;» τόν ρωτοῦσα. «Εἶναι ἐπειδή δέν ἔχω σταματήσει νά γυμνάζομαι ἀπό τά παιδικά μου χρόνια» μοῦ ἀπαντοῦσε. «Γιά δές πῶς θά εἶμαι κι ἐγώ στά ἑξήντα» σκεφτόμουν καί σήκωνα ὅλο καί περισσότερα βάρη, ἔκανα ὅλο καί περισσότερο ποδήλατο, κολυμποῦσα ὅλο καί πιό γρήγορα.
Κι ἕνα πρωί, ἐκεῖ πού ἔκανα μιά ἄσκηση, αἰσθάνθηκα ἕναν ἰσχυρό πόνο στή μέση καί ἔμεινα «διπλωμένος». Εὐτυχῶς πού ἦταν ἐκεῖ ὁ γυμναστής –ὁ Σπῦρος εἶχε μόλις φύγει καί μέ καθησύχασε «Δέν εἶναι τίποτα, “κλείδωσε” ἡ μέση σας» μοῦ εἶπε. «Κοίταξε νά τήν ξεκλειδώσεις γιατί στίς ἐννιά ἔχω ραντεβού στό ὑπουργεῖο» τοῦ εἶπα, καί χαμογέλασε. Ἀργότερα, στό «Τζάννειο», κατάλαβα γιατί χαμογελοῦσε. Μιά ἔνεση, κάτι χάπια καί «ὀσφυαλγία, δέκα ἡμέρες ἄδεια κατάκλιση καί ἀκινησία». Ὁ γιατρός, γνωστός Πειραιώτης, συμμαθητής μου, γέλασε. «Καλά βρέ παιδί μου, εἴμαστε γιά τέτοια στήν ἡλικία μας; Τί τά θές τά βάρη καί τά ὄργανα; Περπάτημα καί προσοχή στή μέση σου!»… Τίς προάλλες, λοιπόν, εἶμαι στό φέρυ-μπώτ γιά Σαλαμῖνα, κάποιος ἔχει ἀφήσει ἕνα μπουκάλι νερό στήν σκάλα, τό πατῶ καί σωριάζομαι σάν ἄδειο σακκί! Κάκωση στήν δεξιά ὠμοπλάτη καί κάτι πόνοι στήν μέση. Παίρνω κάτι χάπια ἀντιφλεγμονώδη γιά τήν ὠμοπλάτη, ἀδιαφορῶ γιά τήν μέση, πηγαίνω στήν ἐκκλησία γιά τά Θεοφάνεια καί στήν ἐπιστροφή αἰσθάνομαι πάλι τό «κλείδωμα» στήν μέση. Στό «Ἀττικόν» ἡ ὀρθοπεδικός, εὐγενεστάτη, σέ ἐρωτᾶ καί τῆς λές γιά τήν σκάλα. «Μά, εἶστε γιά τέτοια στήν ἡλικία σας; Νά μήν ἀνεβοκατεβαίνετε σκάλες!». Τί νά πεῖς; Χαμογελᾶς καί εὐχαριστεῖς χαμηλοφώνως…
