Εὐτυχῶς, πού ἔρχεται τό καλοκαίρι καί μποροῦμε (ὅσοι μποροῦμε) νά…
… ἀντιληφθοῦμε ὅτι ἡ ἄλλη, ἡ πραγματική, ἡ κανονική Ἑλλάδα βρίσκεται μακρυά ἀπό τίς μεγάλες πόλεις, μακρυά ἀπό τήν πνιγηρή Ἀθήνα καί τά περίχωρα, τά κατακα(η)μένα πλέον περίχωρα…
Λείψαμε γιά μερικές (δέκα μόλις) ἡμέρες καί βρήκαμε καταφύγιο σέ ἕνα κεφαλοχώρι τῆς Φθιώτιδας, στίς παρυφές τοῦ Τυμφρηστοῦ, στά σύνορα μέ τήν Εὐρυτανία.
Περάσαμε ἕνα δεκαήμερο, τό ὁποῖο δέν μπόρεσε νά ταράξει οὔτε ὁ καθημερινός βομβαρδισμός τῶν τηλεοπτικῶν διαύλων, οἱ ὁποῖοι –γιά μία ἀκόμη ἑβδομάδα– ἐξακολούθησαν νά προβάλλουν ἀποκλειστικά καί μόνον εἰκόνες ἀπό τίς πυρκαϊές στήν Ἀττική…
Ἄλλη αἴσθηση! Νά ὁδηγεῖς καί νά βλέπεις κάθε τόσο ἀνηρτημένα τεράστια πορτραῖτα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21! Τούς εἴχαμε μπροστά μας κάθε στιγμή.
Στίς πλατεῖες, ὅπου μαζεύονται τά χωριά γιά ἕναν καφέ τό ἀπόγευμα, ἕνα τσιπουράκι τό βραδάκι κι ἕνα κρασάκι τήν νύχτα. Στούς κεντρικούς δρόμους τῶν κωμοπόλεων, στά δημαρχεῖα καί στίς «κοινότητες». Κάθε τόσο, ξεπρόβαλε ἐμπρός σου ὁ Ἀθανάσιος Διᾶκος, ὁ Πανουργιᾶς, ὁ Νικηταρᾶς, ὁ Κολοκοτρώνης, ὁ Μαυρομιχάλης, ὁ Καραϊσκάκης, ὁ Ἀνδροῦτσος, ὁ Μιαούλης!
Ἀξίζει ἕνα θερμό «μπράβο» στήν Ἐπιτροπή «Ἑλλάδα 2021», ἡ ὁποία ἔχει κάνει πολύ καλή προσπάθεια, παρά τά τεράστια προβλήματα πού ἀντιμετωπίζει ἡ χώρα μέ τήν πανδημία. Νομίζουμε ὅτι ἡ Ἐπιτροπή θά πρέπει νά παραμείνει «ἐν δράσει» καί τόν ἑπόμενο χρόνο, ὥστε νά μπορέσει ἡ χώρα νά τιμήσει ὅπως τῆς πρέπει τήν ἐπέτειο τῶν 200 χρόνων. Ἄς εἶναι 201 τά χρόνια, δέν πειράζει, ἄς δοῦμε τί ἔγινε μέ τούς Ὀλυμπιακούς Ἀγῶνες. «Τόκυο 2020» βλέπαμε, ἀλλά ἔχουμε 2021!
Ἐκεῖ, λοιπόν, στίς ὄμορφες κωμοπόλεις, στήν Μακρακώμη, στήν Σπερχειάδα, στό Καρπενήσι, εἴχαμε τήν εὐκαιρία νά ἀφουγκρασθοῦμε τόν παλμό τῆς κανονικῆς Ἑλλάδας. Μέ τήν νεολαία πού ἐπιμένει νά παραμένει στά μέρη της, μέ τά μπαράκια γεμᾶτα τά βράδυα ἀπό νέους, πού συζητοῦσαν ἐπί παντός καί ἄκουγαν τήν μουσική τους.
Μέ τούς μεγαλύτερους νά βγαίνουν ἔξω τά βράδυα, στά ταβερνάκια καί τά καφέ, πού ἀφθονοῦν.
Μέ τοπικούς Συλλόγους καί Ὀργανώσεις νά παρουσιάζουν τίς δραστηριότητές τους, ἀλλά καί μέ συναυλίες καί παραστάσεις γνωστῶν καλλιτεχνῶν, πού τά καλοκαίρια ἀρέσκονται στίς περιοδεῖες «στήν ἐπαρχία»… Μέ Συλλόγους Γυναικῶν νά ἀσχολοῦνται μέ τήν προβολή καί τήν προώθηση τῶν τοπικῶν προϊόντων…
Καί ἀνήμερα τῆς Παναγίας, ὅλοι στούς ναούς, δίχως πανηγύρια κι ἐφέτος, ἀλλά μέ κατάνυξη καί μέ τά καλά τους, γιά νά τιμήσουν τό ἔθιμο, νά τιμήσουν τήν Παναγία προστάτιδα.
Ὅσο κι ἄν ἡ Ἀθήνα καί τό ἀθηναϊκό κράτος προσπαθεῖ, χρόνια τώρα, νά ἀπομυζήσει κάθε ἰκμάδα τῆς περιφέρειας (προσπάθεια πού ἰσοδυναμεῖ μέ αὐτοκτονία), ἡ ἐπαρχία ἀντιστέκεται καί ἐπιμένει.
Καί κάποια στιγμή, σέ μιά ἐκδήλωση τήν ὁποία παρακολούθησα, καθώς τό τραγούδι πού ἀκούστηκε εἶχε ρυθμό καί ὕφος ζωναράδικο, πετάχτηκαν οἱ νέοι ἀπό τίς θέσεις τους καί ἐκεῖ, ἐπί τόπου, ἀνά τριάδες καί τετράδες, χόρεψαν μέ τήν ψυχή τους! Ἕνα τραγούδι! Κι ὕστερα κάθισαν πάλι στίς πλαστικές τους καρέκλες καί παρακολούθησαν ἥσυχα τήν συναυλία!
Ἀπό χθές βρίσκομαι πάλι ἐδῶ, στό «κέντρο λήψεως τῶν ἀποφάσεων». Καί ἀμφιβάλλω ἀκόμη περισσότερο γιά τήν ὀρθότητα τῶν ἀποφάσεων πού λαμβάνονται κάθε τόσο…
