Δέν ἔχω ἀσχοληθεῖ ἐπισταμένως μέ τό τί ἀκριβῶς συμβαίνει…
… καί ἡ χώρα μας δέν ἔχει ἀκόμη καθιερώσει τήν λειτουργία τακτικῶν γραμμῶν μέ ὑδροπλάνα. Ἔχω ταξιδέψει σέ τόπους πού μέσῳ τῆς δρομολογήσεως τῶν ὑδροπλάνων, ἔχουν κατά πολύ ἁπλουστεύσει καί διευκολύνει τήν ζωή τους.
Στήν Νορβηγία, πού ἔχει ἐπίσης ἀρκετά κατοικημένα νησιά, τά ὑδροπλάνα λειτουργοῦν περίπου ὡς ἀστικά λεωφορεῖα. Τό ἴδιο καί στόν Καναδᾶ καί τίς ΗΠΑ. Ἐδῶ, ἐπί δεκαετίες, ὅλο ἀκοῦμε ὅτι «ἔρχονται τά ὑδροπλάνα», ὅτι «χαράσσεται ὁ χάρτης τῶν ὑδατοδρομίων», ὅτι «εἶναι ζήτημα χρόνου ἡ δρομολόγηση ὑδροπλάνων», ἀλλά ὑδροπλάνα δέν βλέπουμε…
Ἄς θυμηθοῦμε τά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, ὅταν ὁ ἀείμνηστος καί πρωτοπόρος Γιῶργος Π. Λίβανος, ἔφερε στήν Ἑλλάδα τά ρωσσικά ὑδροπτέρυγα «Κομέτα» καί δημιούργησε τά περίφημα «Ἱπτάμενα δελφίνια», μέ τά ὁποῖα μετέτρεψε τό ταξίδι στά νησιά τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ σέ Παγκράτι-Κολιάτσου (πού λέει ὁ λόγος)… Θυμᾶμαι ὅτι καί τότε, πολλοί εἶχαν ἐκφράσει ἀμφιβολίες γιά τήν εὐστάθεια, γιά «τόν κίνδυνο τῆς ἐν θαλάσσῃ ταχύτητος» καί πολλά ἄλλα. Τά «δελφίνια», ὅμως, καθιερώθηκαν καί ἀργότερα ἔφεραν καί τά «καταμαράν» καί τά «φλάιν-κάτ» καί ὅλα ἐκεῖνα τά ταχύπλοα σκάφη, τά ὁποῖα ἔφεραν τά νησιά μας πολύ πιό κοντά. Σκεφθεῖτε, μόνο, πόσο ἄλλαξε ἡ ζωή στή νησιωτική Ἑλλάδα ἀπό τό 2000 καί πέρα, μέ τήν δρομολόγηση τῶν ταχύπλοων σκαφῶν.
Γιατί, λοιπόν, ἔχουμε κολλήσει μέ τά ὑδροπλάνα; Ἀσφαλῶς, ὄχι λόγῳ κινδύνων ἤ καιρικῶν συνθηκῶν. Τό Αἰγαῖο εἶναι μία θάλασσα κλειστή, μπορεῖ νά ἔχει τά μελτέμια καί τούς καιρούς του, ἀλλά δέν εἶναι πιό δύσκολος τόπος ἀπό τήν Βόρειο Θάλασσα ἤ τήν Θάλασσα τοῦ Μπάρενς, γιά νά ἐξηγούμεθα.
Θυμᾶμαι πού ἕνας φίλος, στήν Νορβηγία, μοῦ τηλεφωνοῦσε τό πρωί καί κατέβαινα στήν προκυμαία, παίρναμε τό ὑδροπλάνο καί πηγαίναμε νά δοῦμε φίλους σέ μιά παραθαλάσσια πόλη ἔξω ἀπό τό Ὄσλο. Οὔτε αὐτοκίνητο, οὔτε τραῖνο, οὔτε λεωφορεῖο. Μπαίναμε στό ὑδροπλάνο (φορούσαμε βεβαίως ὠτοασπίδες γιά τόν θόρυβο) καί σέ εἴκοσι λεπτά πίναμε καφέ στήν πόλη ὅπου μᾶς περίμεναν οἱ φίλοι. Ἁπλά πράγματα.
Βεβαίως, σέ μιά χώρα ὅπως ἡ δική μας, ὅπου τά διάφορα μικρά καί μεγάλα συμφέροντα, μποροῦν νά καθυστεροῦν ἤ νά ματαιώνουν ἔργα πνοῆς, ὅλα μπορεῖς νά τά περιμένεις. Μπορεῖ τά ὑδροπλάνα νά εἶναι ἕνα ταχύ καί καθαρό μέσον, ἀλλά ὑπάρχουν ἤδη ἄλλοι τρόποι –καί μέσα– συγκοινωνίας, τά ὁποῖα ἴσως πληγοῦν ἀπό τήν ἐγκατάσταση δικτύων μέ ὑδροπλάνα.
Δεκτόν, ἴσως νά γίνει ἔτσι, ἀλλά μπορεῖ κανείς νά σταματᾶ τήν πρόοδο καί τήν ταχύτητα γιά τά ὅποια –ἄν ὑπάρχουν– συμφέροντα, μικρά ἤ μεγάλα; Θά πεῖτε, ἐδῶ μιά ὁμάδα ἰδιοκτητῶν φέρρυ-μπώτ ματαιώνει κάθε τόσο τήν ὑποθαλάσσια σύνδεση Περάματος-Σαλαμῖνος, δηλαδή μιά ὑποθαλάσσια σήραγγα τό πολύ 500 μέτρων!
Στήν Ἑλλάδα βρισκόμαστε, στήν χώρα ὅπου ἡ ψῆφος μετρᾶ περισσότερο ἀπό τήν πρόοδο. Ἀλλά, κάποια στιγμή, θά πρέπει αὐτή ἡ κυβέρνηση, ἡ ὁποία ἐπαγγέλλεται συνεχῶς τόν ἐκσυγχρονισμό τοῦ κράτους, νά λάβει καί μερικές ἀποφάσεις πού θά πειράξουν κάποιους. Ἀλλοιῶς, δέν κάνουμε δουλειά καί δέν πᾶμε μπροστά…
