Τριάντα χρόνια χωρίς τόν Μᾶνο Χατζιδάκι

Πέρασαν τριάντα χρόνια ἀπό τήν ἡμέρα πού ὁ Μᾶνος Χατζιδάκις πέταξε, γιά νά ἀνταμώσει τήν ἀπίθανη ἐκείνη παρέα τῆς ἀνεπανάληπτης γενιᾶς τοῦ «τριάντα».

Καί καθώς διάβαζα κάποια σχόλια γιά τήν σημερινή ΕΡΤ (ἔχει κάνει βήματα προόδου ἐσχάτως, εἶναι ἀλήθεια) μοῦ ἔρχονται στό μυαλό παλιές ἱστορίες, τότε πού ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἐμπιστεύθηκε αὐτόν τόν τόσο εὐαίσθητο ὀργανισμό, στά χέρια τοῦ σπουδαίου φίλου του.

Ὁ Μᾶνος Χατζιδάκις, αὐτός ὁ ἐξαίρετος, μοναδικός καί εὐαίσθητος Ἕλληνας, τό 1975, ἀνέθεσε τήν διεύθυνση τοῦ Α΄ Προγράμματος τοῦ ραδιοφώνου στόν, αἰφνιδίως ἐκδημήσαντα, Μιχάλη (Μάικ) Ροζάκη, ἀστέρι τῆς ἑλληνικῆς «πόπ» σκηνῆς, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀριστεύσει στίς μουσικές του σπουδές καί εἶχε ἐξελιχθεῖ σέ μαέστρο τῆς Λυρικῆς Σκηνῆς. Μέ τόν Μάικ μέ συνέδεε στενή φιλία, καθώς εἴχαμε ἐργασθεῖ ὡς μουσικοί, ἐπί σειράν ἐτῶν, στό «On The Rocks» τῆς Βάρκιζας.

Μέ ρώτησε «ἄν ἤθελα νά κάνω ραδιόφωνο», τοῦ εἶπα ὅτι εἶναι ὄνειρο ζωῆς νά προσπαθήσω νά ἐξελιχθῶ ὑπό τόν Χατζιδάκι καί μέ πῆγε στό γραφεῖό του.

«Τί νά σᾶς κάνω; Δέν ἔχουμε χῶρο γιά ἄλλες ἐκπομπές. Ἔχω μόνο ἕνα κενό, θέλω μία ὥρα γιά τό αὐτοκίνητο, πού ἔχει πολλούς φίλους στήν Ἑλλάδα, ἀλλά ἐσεῖς θέλετε νά κάνετε μουσική ἐκπομπή» μοῦ εἶπε, ἐνῷ τόν κοιτοῦσα ἀποσβολωμένος. Πρέπει κάτι νά ψέλλισα. Κάτι σάν «θά μποροῦσα νά τό κάνω αὐτό» γιατί μοῦ εἶπε «ἐν τάξει, φέρτε μου τήν πρότασή σας.»

Στό γραφεῖό του, ὁ Μάικ μοῦ εἶπε «ὁρίστε, ὁ Μᾶνος σοῦ δίνει μιά εὐκαιρία, σκέψου κάτι γιά αὐτοκίνητο καί βάζε στά ἐνδιάμεσα τήν μουσική πού σοῦ ἀρέσει.» Σέ τρεῖς μέρες ξαναβρέθηκα πάλι μπροστά στόν Χατζιδάκι, πάλι μέ τό δέος τοῦ θαυμαστῆ μπροστά στό ἱερό τέρας. «Ἀκούω τίτλο!» μοῦ εἶπε, ρουφῶντας τόν καπνό τοῦ τσιγάρου μέσα ἀπό τή μικρή του πίπα. «Κονσέρτο γιά τέσσερεις τροχούς» τοῦ λέω καί… σκάει χαμόγελο, χωρίς νά βγάλει ἀπό τό στόμα τήν πίπα. «Ὑπέροχο, μπράβο σας» ἀπαντᾶ καί… προσλαμβάνομαι! Ἀργότερα, ὁ Μᾶνος ἔφυγε, ἡ ΕΡΤ ξανάγινε ὅπως ἦταν, καί ἕνα καλοκαίρι βρέθηκα νά ψαρεύω μέ ἕνα «τρόλερ», τό «Holmsness», στήν Νορβηγία. Ὠκεανός, σχεδόν νύχτα, μόνος στήν γέφυρα, ἔψαξα τήν Ἑλλάδα στά «βραχέα» τοῦ ραδιοφώνου.

Ἡ βελόνα συνάντησε τόν πολυπόθητο ἦχο, ἀλλά τά τραγούδια καί τά κείμενα πού ἄκουσα, μοῦ φάνηκαν φτηνά γιά τούς Ἕλληνες τοῦ ἐξωτερικοῦ, πού, κατά τήν ἄποψή μου, ἄξιζαν καλύτερη μουσική καί λογοτεχνική μεταχείριση. Ἐπιστρέφοντας, ἔγραψα στήν «Καθημερινή» ἕνα ἄρθρο σχετικά μέ τό πῶς θά ἔπρεπε –κατά τήν γνώμη μου- νά εἶναι οἱ ἐκπομπές πού ἀπευθύνονται στούς συμπατριῶτες μας τῆς Διασπορᾶς. Ἕνα ἄρθρο «τσεκουρᾶτο», τώρα πού τό θυμᾶμαι. Τήν ἑπομένη, μέ κάλεσε ὁ τότε διευθυντής τοῦ Α΄ Προγράμματος Θύμιος Λέκκας καί μέ πληροφόρησε ὅτι διακόπτεται ἡ συνεργασία μου μέ τό κρατικό ραδιόφωνο.

Ὅταν ρώτησα «γιατί;» ἡ ἀπάντηση ἦταν ἁπλούστατη. «Μά, ἔγραψες σχόλιο εἰς βάρος τῆς ΕΡΤ στήν ἐφημερίδα σου!» Χαμογέλασα καί ἔφυγα ψιθυρίζοντας «νόμιζα ὅτι ἦταν ἀκόμη ἐδῶ ὁ Χατζιδάκις», ἀλλά δέν ἦταν! Ἔχει, λοιπόν, περάσει πολλά ἡ ΕΡΤ. Κάποια στιγμή συνεργάσθηκα πάλι, μέ «ἔκοψε» τό ΠΑΣΟΚ τό ’81 πάλι «ἔτσι ἁπλά», ἀλλά τό μαγαζί παραμένει εὐτυχῶς ἐκεῖ, στήν θέση του, στήν Ἁγία Παρασκευή, βοήθειά μας.

Καί, γιά νά εἴμαστε εἰλικρινεῖς, μιά χαρά τά πάει καί κρατάει ἀντίβαρο στήν κακόηχη εἰσβολή πού ἐπέτρεψαν τά ἰδιωτικά κανάλια καί ραδιόφωνα…

Απόψεις

Ὁμιλεῖ ἡ ΝΔ τήν ἑλληνικήν;

Μανώλης Κοττάκης
«Street party», «save youth», «panic button», «voucher», «e-farming», «agro-innovation» στό κυβερνητικό λεξιλόγιο – Σέ «greeklish» τά νομοσχέδια – Ὀλίγος γλωσσικός ἐθνικισμός δέν βλάπτει – Ἀπό τόν Κωνσταντῖνο Τσάτσο, τόν Παναγιώτη Κανελλόπουλο καί τόν Γεώργιο Ράλλη ἕως σήμερα, οἱ περιπέτειες τῆς γλώσσης

Ματαία ἡ συνάντησις

Εφημερίς Εστία
ΔΕΝ ΘΑ μποροῦσε νά βρεθεῖ χειροτέρα συγκυρία γιά τήν νέα συνάντηση τοῦ Προέδρου τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας Νίκου Χριστοδουλίδη μετά τοῦ Τουρκοκυπρίου ἡγέτη Ἐρσίν Τατάρ, στήν Νέα Ὑόρκη, παρουσίᾳ τοῦ γενικοῦ γραμματέως τοῦ Ὀργανισμοῦ Ἡνωμένων Ἐθνῶν.

Προειδοποιήσεις ΣΕΒ γιά τά δίδυμα ἐλλείμματα

Εφημερίς Εστία
ΤΗΝ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΣΗ τοῦ ἀναπτυξιακοῦ νόμου καί τήν ἔνταξη σέ αὐτόν μεγάλων ἐπενδύσεων μέ φορολογικά κίνητρα ζητεῖ ὁ Πρόεδρος τοῦ ΣΕΒ κ. Σπῦρος Θεοδωρόπουλος.

Στίς συναυλίες εἶναι εὔκολο νά ἀκουσθοῦν τά φάλτσα

Δημήτρης Καπράνος
Νά μέ συμπαθᾶτε, κυρία μου, ἀλλά αὐτό τό θέμα μέ τήν «Συναυλία στό Καλλιμάρμαρο», τό βλέπω πολύ λάθος!

Σάββατον, 3 Ὀκτωβρίου 1964

Πρό 60 ἐτῶν
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΙΝ!