Τώρα πού πλησιάζουν οἱ Ὀλυμπιακοί Ἀγῶνες

Τώρα πού πλησιάζουν οἱ Ὀλυμπιακοί ἀγῶνες, θυμᾶμαι τήν ἐποχή πού παρακολουθούσαμε ἀνελλιπῶς τά ἀγωνίσματα τοῦ στίβου.

Ἦταν ἕνας ἐπικοντιστής τῆς ΑΕΚ, ὁ Μπαλάσης, πού ζοῦσε στήν σκιά τοῦ Παπανικολάου. Δέν ὑπῆρχε, ὅμως, καλύτερος στό πέρασμα τοῦ κορμιοῦ πάνω ἀπό τόν πῆχυ. Δέν ἔφθασε ποτέ σέ μεγάλα, γιά τήν ἐποχή, ὕψη, ἔμεινε κάπου στά πέντε μέτρα. Τό ρεκόρ του ἀνέβαινε ἑκατοστό-ἑκατοστό σέ ἀραιά διαστήματα, ἀλλά ἡ τεχνική του ἦταν ἀπαράμιλλη. Τόν εἶχα ρωτήσει «γιατί δέν ἀνεβαίνει ψηλότερα» καί μοῦ εἶχε ἀπαντήσει ὅτι «οἱ ἀνθρώπινες δυνατότητες ἔχουν κάποιο ὅριο.»

Βλέποντας τόν Ἀρμάντ Ντουπλάντις νά ὁδεύει ὁλοταχῶς πρός τά …ἑξήμισυ μέτρα, ἀναρωτιέμαι ποῦ θά πάει αὐτό τό θέμα. Δέν εἶναι φυσιολογικές ἐπιδόσεις αὐτές. Δέν νομίζω ὅτι ὁ πρωταθλητισμός βασίζεται πλέον μόνο στήν τεχνική καί τίς δυνάμεις τῶν ἀθλητῶν. Ἡ βιομηχανία τῶν ἀθλητῶν-σούπερμαν ξεφεύγει συνεχῶς πέρα ἀπό τά ἀνθρώπινα ὅρια. Τό ἴδιο καί γιά τίς ἐπιδόσεις τῶν ἀθλητῶν στά δρομικά ἀγωνίσματα. Ἐν τάξει, νά δεχθοῦμε ὅτι ὅλο τό χρόνο τούς τρέχουν στά βουνά καί τά λαγκάδια καί τρέχουν σάν τόν Ταρζάν, κυνηγῶντας –καί πιάνοντας μέ τά χέρια– τά ὠκύποδα θηρία. Εἶναι, ὅμως, δυνατόν, νά τρέχει ὁ ἄνθρωπος τόσο γρήγορα; Θά μοῦ πεῖτε, εἶναι ἡ ἐξέλιξη.

Ὅταν ὁ Ἄρμιν Χάρι ἀπό τό Σάαρ ἔκανε δέκα δευτερόλεπτα στά 100 μ. τό 1960, λέγαμε ὅτι «αὐτό τό ρεκόρ δέν θά σπάσει ποτέ», ὅπως λέγαμε ὅτι δέν θά πέσει ποτέ τό 8.90 μ. τοῦ Μπῆμον, πού ἔγινε στό μεγάλο ὑψόμετρο τοῦ Μεξικοῦ τό 1970. Εἶναι, ὅμως, φυσιολογική αὐτή ἡ ἐξέλιξη; Ἡ περίπτωση τοῦ Μπέν Τζόνσον μᾶς ἔδειξε ὅτι «κάτι τρέχει» στόν χῶρο τοῦ στίβου. Ἡ ταχύτητα «σκαραβαίου» πού ἀνέπτυσσε ὁ Μπόλτ μπορεῖ νά συνήρπαζε τά πλήθη, μπορεῖ νά ἔκανε τούς προφέροντες συνεχῶς λάθος τά ὀνόματα τῶν ἀθλητῶν ἀπεσταλμένους τῆς ΕΡΤ νά ἐξίστανται, ἀλλά ἤδη ὑπάρχουν κάποιοι πού θά τρέξουν ταχύτερα. Ὅμως, οὐδείς θά μᾶς πείσει ὅτι ὁ στίβος δέν ἔχει περάσει πλέον στά χέρια τῆς «Τεχνολογίας».

Ἐκεῖ πού, ἴσως, τά πράγματα παραμένουν λιγότερο ἐξωπραγματικά εἶναι κάποια ἀγωνίσματα πού μᾶς πᾶνε, πού εἶναι πιό κοντά στήν ἑλληνική πραγματικότητα. Γι’ αὐτό θά πρέπει νά δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στά ἀγωνίσματα πού μᾶς ταιριάζουν, δηλαδή στά θαλασσινά. Νά δώσουμε βάρος στήν κωπηλασία καί τήν ἱστιοπλοΐα.

Δέν τολμῶ νά ἀναφέρω τήν κολύμβηση γιατί κι ἐκεῖ ὑπάρχει «τεχνολογική ἐξέλιξη». Ἡ ἱστιοπλοΐα, ὅμως, σέ μιά χώρα μέ ἀέρηδες καί πανιά, ἡ κωπηλασία σέ ἕναν τόπο πού ἡ βάρκα ἀποτελεῖ προέκταση τοῦ σπιτιοῦ μας, εἶναι «ἕνα κι ἕνα». Γι’ αὐτό καί οἱ ναυταθλητικοί σύλλογοι πρέπει νά γεμίζουν παιδιά καί ἡ Πολιτεία ὀφείλει νά συμπαρασταθεῖ στό ἔργο τους. Ἡ ἱστιοπλοΐα καί ἡ κωπηλασία εἶναι ἀθλήματα πού ἔχουν τό χρῶμα τῆς θάλασσας, εἶναι ἀγωνίσματα πού μᾶς ἔχουν δώσει μεγάλες διακρίσεις, ἀγωνίσματα τά ὁποῖα ὀφείλουμε νά καλλιεργήσουμε ὅσο καλύτερα μποροῦμε. Καί ἄς μήν ξεχνᾶμε ὅτι τό πρῶτο χρυσό μετάλλιο, μεταπολεμικῶς τό κέρδισε τό ἑλληνικό σκάφος «Νηρεύς», τό 1960, στήν Ρώμη, μέ πλήρωμα τόν τότε διάδοχο Κωνσταντῖνο καί τούς Ζαΐμη καί Ἐσκιτζόγλου.

Απόψεις

Διαφωνία κορυφῆς γιά τά ἑλληνοτουρκικά!

Εφημερίς Εστία
ΟΧΙ ἀπό τόν Ὑπουργό Ἀμύνης Νῖκο Δένδια στό νέο δόγμα τοῦ Πρωθυπουργοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη γιά «ἐλεύθερα νερά στό Αἰγαῖο» πού κλείνει τήν χώρα στά 6 μίλια – Ἔρχεται ὁ «Θόλος τοῦ Ἀχιλλέα»

Ἡγεσία μέ ἀλήθεια καί στιβαρότητα

Μανώλης Κοττάκης
ΒΡΑΔΥ Τετάρτης ὁ ὑπάλληλος σέ κεντρικό πάρκινγκ τοῦ Κολωνακίου ἔχει ὄρεξη γιά συζήτηση παρά τό προχωρημένο τῆς ὥρας.

«Λάδωμα» 1 δισ. δολλ. στήν Ἑλλάδα ἀπό τήν USAID

Εφημερίς Εστία
Οὐάσιγκτων.– Τό ἕνα δισεκατομμύριο δολλάρια ἄγγιξαν τά κονδύλια τά ὁποῖα διοχετεύτηκαν στήν Ἑλλάδα τήν τετραετία τῆς κυβερνήσεως Μπάιντεν, ἀπό τήν ἁμαρτωλή Ὑπηρεσία Διεθνοῦς Ἀναπτύξεως τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν Ἀμερικῆς (USAID) καί τά παρακλάδια της, μέ ἔμμεσο ἤ ἄμεσο τρόπο.

Ἀπό τούς χάρτες τοῦ τοίχου στά ἀχαρτογράφητα…

Δημήτρης Καπράνος
Γράφει ὁ φίλος Γιῶργος Βλαντῆς: «Σίγουρα τόν θυμόμαστε ὅλοι οἱ …ὀλίγον μεσήλικες.

Τετάρτη, 17 Φεβρουαρίου 1965

Πρό 60 ἐτῶν
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΚΟΛΑΤΟΠΟΛΕΜΟΣ