Βαδίζεις, πού λές, ἀμέριμνος στήν Γέφυρα τοῦ Λονδίνου ἤ σέ ὁποιοδήποτε ἄλλο σημεῖο τῆς Εὐρώπης.
Καί ξαφνικά, ἕνας τύπος πού φωνάζει κάτι πού δέν καταλαβαίνεις, ὁρμᾶ μέ ἕνα μαχαίρι καί παίρνει τήν ζωή ἀπό δύο ἀνθρώπους, τραυματίζει ἄλλους πέντε-ἕξι καί τρέχει νά διαφύγει… Εἶναι μιά σκηνή πού τήν ἔχει ξαναζήσει τό Λονδῖνο, ἀλλά καί πολλές ἄλλες εὐρωπαϊκές πόλεις, στίς ὁποῖες ζοῦν καί ἐκεῖνοι πού θεωροῦν «ἐχθρικό ἔδαφος» τήν χώρα πού τούς ἔχει ὑποδεχθεῖ, τούς ἔχει παραχωρήσει στέγη, τροφή καί ἐργασία καί ἡ ὁποία πίστεψε ὅτι μπορεῖ νά τούς ἐντάξει ὡς κανονικά μέλη στήν κοινωνία της.
Ὄχι, δέν εἶναι ὅλοι οἱ μουσουλμάνοι μετανάστες τέτοιοι «τύποι». Ἀλλά πῶς μπορεῖς νά γνωρίζεις πῶς καί πότε κάποια ἀπό τά νέα παιδιά πού ζοῦν στίς ἀποκομμένες –μέ τήν θέλησή τους– γειτονιές θά διαβεῖ τόν Ρουβίκωνα καί θά ἐνταχθεῖ στίς «ὁμάδες κρούσης» τοῦ ἀκραίου ἰσλαμισμοῦ;
Δέν κινδυνολογοῦμε. Παρατηροῦμε καί ἐπισημαίνουμε ἐκεῖνα πού κάποιοι ἐπιμένουν νά ἀγνοοῦν καί μᾶς παροτρύνουν, μέ τήν γραφίδα ἤ τήν εἰκόνα τους, νά ἀποδεχθοῦμε ὡς φυσιολογικό καί ἀναπότρεπτο φαινόμενο τήν εἰσβολή τήν ὁποία δέχεται τά τελευταῖα χρόνια ἡ χώρα μας.
Εἶναι βέβαιο ὅτι οἱ περισσότεροι ἀπό ἐκείνους πού ὑποστηρίζουν τόν «πολυ-πολιτισμό», δέν ἔχουν περάσει ἀπό τίς συνοικίες ἐκεῖνες τῆς Ἀθήνας ὅπου δέν ἀκοῦς πλέον ἑλληνικά, δέν ἔχουν περπατήσει στήν Παλαιά Κοκκινιά, ὅπου τό νά κυκλοφορήσεις μέ πανταλόνι καί σακάκι εἶναι φαινόμενο περίεργο, δέν ἔχουν περάσει ἀπό κάποιες γειτονιές στό Περιστέρι, ὅπου δέν βλέπεις θηλυκό κεφάλι δίχως μαντήλα. «Ἔ, καί λοιπόν; Τί σέ πειράζει αὐτό; Σέ ἐνοχλεῖ κανείς;» θά σοῦ πεῖ ἀμέσως ὁ συμπολίτης, πού εἶναι «ἀνοιχτός» στόν «πολυ-πολιτισμό». Δέν εἶναι τό θέμα ἄν σέ ἐνοχλεῖ ἤ ἄν σέ ἐνοχλεῖ λίγο ἤ πολύ. Ἀρκεῖ μιά ματιά στίς ἄλλες εὐρωπαϊκές χῶρες, πού δέχθηκαν, ἐδῶ καί χρόνια, νά ἀνοίξουν τά σύνορά τους καί νά φιλοξενήσουν τίς μεταναστευτικές παροικίες. Τά προβλήματα πού ἀντιμετωπίζουν τά τελευταῖα χρόνια εἶναι τεράστια, καθώς τό φανατικό Ἰσλάμ ἔχει πλέον σχηματίσει πυρῆνες σέ κάθε γωνιά τῆς Εὐρώπης. Κι ἐμεῖς, ἀντί νά παραδειγματιστοῦμε ἀπό τά δεινά τῶν γύρω μας, ἀσχολούμεθα μέ τό πόσες «δομές» θά φτιάξουμε, πόσα «κλειστά κέντρα» θά ὑψώσουμε, πόσα «χότ-σπότ» στά νησιά μας θά διατηρήσουμε. Δηλαδή «τῶν οἰκιῶν ἡμῶν ἐμπιπραμένων, ἡμεῖς ἄδομεν», πού ἔλεγαν καί οἱ παλαιότεροι καί σοφότεροι ἡμῶν, τῶν «νεωτεριστῶν»…
Δυστυχῶς, ἡ πατρίδα σύντομα θά ἀντιμετωπίσει τό τεράστιο πρόβλημα τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ κοινωνικοῦ της ἱστοῦ, θά ἀντιμετωπίσει τήν ταχύτατη φθορά τῶν ἀξιῶν, τῶν ἠθῶν καί τῶν ἐθίμων της καί τά δεινά πού θά ἔλθουν θά εἶναι ὀδυνηρότερα ἀκόμη καί τῶν πολέμων τούς ὁποίους ἔχει ὑποστεῖ. Μοναδική λύση εἶναι ἡ ἀποτροπή καί ἡ ἀσφυκτική καί ἀποτελεσματική προστασία τῶν συνόρων, καί, φυσικά, ἡ ἀπομάκρυνση ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν δικαίωμα παραμονῆς στήν χώρα. Καί δικαίωμα παραμονῆς ἔχουν ἐκεῖνοι τούς ὁποίους ἡ χώρα μπορεῖ νά ἀντέξει καί ἐπιθυμεῖ νά κρατήσει. Ἁπλά πράγματα. Καί λογικά.
