Ἡ ἐφετινή Eurovision ἦταν κάτι περισσότερο ἀπό τό συνηθισμένο ἐτήσιο «πανηγυράκι».
Ἦταν κάτι περισσότερο ἀπό τό «πάρτυ τῆς διαφορετικότητας», στό ὁποῖο ἔχει ἐξελιχθεῖ τά τελευταῖα δέκα χρόνια, μέ τούς κάθε λογῆς καταπιεσμένους (στή φαντασία τους) νά βγάζουν τόν «πόνο» τους μέσα ἀπό τήν δύστυχη μουσική.
Θά περίμενε κανείς ἀπό μιά κοινωνία ἡ ὁποία ἀπολαμβάνει πολλά περισσότερα ἀγαθά ἀπό κάθε ἄλλη χρονική περίοδο, νά προοδεύει καί στή μουσική καί στό τραγούδι.
Θά περίμενε κανείς ἀπό μιά μουσική βιομηχανία ἡ ὁποία διαθέτει ἀπίθανα μέσα καί μπορεῖ νά ὑποστηρίξει τόν ὁποιονδήποτε ἱκανό δημιουργό, νά δίνει ἀριστουργήματα ἤ τουλάχιστον ἀντάξια κάποιων ἄλλων- μέ πολύ λιγότερα ἐφόδια- ἐποχῶν.
Τόν διαγωνισμό τραγουδιοῦ τῆς Eurovision παρακολουθοῦν σέ ἀπ’ εὐθείας μετάδοση περισσότερα ἀπό διακόσια ἑκατομμύρια τηλεθεατῶν. Εἶναι δυνατόν νά τούς προσφέρεται ἕνα τέτοιο ἄθλιο θέαμα καί ἀκρόαμα;
Πᾶμε, ὅμως, στό ἐφετινό πανηγύρι, τό ὁποῖο –εὐτυχῶς– ἔβαλε (;) κάποια πράγματα στήν θέση τους. Κατ’ ἀρχήν, βούλιαξε ἡ «διαφορετικότητα», ὅσο κι ἄν προσπάθησε νά τήν ὑποστηρίξει ἕνας ἄνδρας μέ γενειάδα, γυναικεία περιβολή καί δωδεκάποντη γόβα, καί κάποιοι ἄλλοι ἑρμηνευτές, οἱ ὁποῖοι προέβαλαν τά ἐσώψυχά τους, ἀφήνοντας σέ δεύτερο πλάνο τήν μουσική.
Αὐτή τήν φορά, οἱ ἐπιτροπές καί οἱ θεατές ψήφισαν καί ἐπιβράβευσαν κάποιες ἀπόπειρες τραγουδιῶν, πού ἦταν –ὁπωσδήποτε– καλύτερες ἀπό τήν γενική μουσική σύγχυση.
Ἡ μπαλάντα πού κέρδισε τήν πρώτη θέση, μέ τόν καλό Ὁλλανδό ἑρμηνευτή, ἡ ἀπόπειρα ἑνός «σόουλ» μέ στοιχεῖα «σπιρίτσουαλ» τραγουδιοῦ ἀπό μία ὁμάδα ἔγχρωμων Σουηδῶν, καθώς καί τό ἁπλό, «στρωτό» καί μέ δρόμους μελωδίας τραγούδι τῶν βορείων γειτόνων μας, εἶχαν κάποια ψήγματα πού δικαιολογοῦν τήν παρουσία σέ ἕναν μεγάλο διαγωνισμό τραγουδιοῦ. Καλό σημάδι ἡ προτίμηση τῶν ἐπιτροπῶν καί τοῦ κοινοῦ.
Πᾶμε τώρα στό «ἑλληνικό» τραγούδι. Βρέ, τί ἦταν ἐτοῦτο; Σᾶς βεβαιῶ, δέν τό εἶχα ἀκούσει ἄλλη φορά καί ὁμολογῶ ὅτι σοκαρίστηκα. Τί ἦταν ἐκεῖνος ὁ καρνάβαλος; Τί τούς ἔφταιξε τό κοριτσάκι καί τό ἔχρισαν ἐκπρόσωπο τοῦ ἑλληνικοῦ τραγουδιοῦ καί τό φόρτωσαν μέ ἐκεῖνες τίς φρικιαστικές «στολές» καί τούς ὁπλομάχους; Μήπως οἱ ἔχοντες τό μουσικό πρόσταγμα ἐκεῖ στήν Ἁγία Παρασκευή ἔχουν ἱππεύσει συστοιχία καλάμων;
Καλά, πῶς «πέρασε» αὐτό τό τραγούδι; Ποιός τό ἐνέκρινε καί τό ἔστειλε νά μᾶς ἐκπροσωπήσει; Νομίζω ὅτι ἀπό ἐδῶ καί στό ἑξῆς θά πρέπει πολλά νά ἀλλάξουν στό συγκεκριμένο «κόνσεπτ»… Ἀλλά, μήπως δέν ἦταν εὐτυχές γεγονός τά «ἀποκαλυπτήρια» τῆς περίφημης «Μαντόνα»; Δέν ἦταν ἀπόλαυση τό νά διαπιστώνει ἀκόμη καί ὁ ἔχων ἐλάχιστη μουσική ἀντίληψη ὅτι ὅλο αὐτό τό «σώου μπίζνες» τοῦ σήμερα εἶναι βασισμένο σέ μηχανάκια, σέ πλαστικές ἐγχειρήσεις, σέ σιλικόνες καί κουμπιά ὑπολογιστῶν; Λίγο τούς «ξέφυγε» τό στήσιμο καί τά «κουμπάκια» καί ἡ «Βασίλισσα» ἄρχισε νά φαλτσάρει! Βρέ, τί κακό ἦταν ἐκεῖνο; Πολύ τό εὐχαριστήθηκα! Ἀμάν πιά μέ τά μηχανάκια! Ὑπάρχουν καί οἱ φωνητικές χορδές, μέ τίς ὁποῖες τραγουδοῦν οἱ ἄνθρωποι!
Τό «Βατερλώ» τῆς Μαντόνα στήν Eurovision ἦταν ἡ μεταφορά τοῦ παιδικοῦ παραμυθιοῦ, μέ τό παιδάκι νά φωνάζει: «Καλέ, ὁ βασιλιᾶς εἶναι γυμνός»! Ὁλόγυμνος…
