Ὑπό τούς ἤχους τοῦ «Ὕμνου εἰς τήν Ἐλευθερίαν», τοῦ ἐθνικοῦ μας ὕμνου…
… ὅδευσε χθές στήν τελευταία του κατοικία ὁ ἐπιφανής Ἕλλην Ἀνδρέας Ποταμιᾶνος. Τόν ἀποχαιρέτισε μέ ἕνα φλογερό λόγο ὁ στρατηγός, ἐπιστήθιος φίλος του, Κωνσταντῖνος Κόρκας, μέ τόν ὁποῖο μαζί ὀργάνωσαν καί ἐξετέλεσαν τό σχέδιο τῆς μεταφορᾶς τῆς Μεραρχίας μας στήν Κύπρο, τό 1964.
Τόν κατευόδωσε ὁ Ναύαρχος ἐ.ἀ. καί πρώην ὑπουργός Ἀλέξανδρος Παπαδόγγονας, κοινωνός καί ἐκεῖνος τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Ποταμιάνου στό Κυπριακό ἀλλά καί τῆς ἀρωγῆς τήν ὁποία παρέσχε στό περίφημο «Κίνημα τοῦ Ναυτικοῦ» τό 1973. Τόν ἀποχαιρέτησαν οἱ ὑπουργοί Νίκη Κεραμέως, Χάρης Θεοχάρης, Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, Κώστας Κατσαφάδος καί ὁ δήμαρχος Πειραιῶς Γιάννης Μώραλης. Μηνύματα ἔστειλε ἡ ἡγεσία τῆς Ὀρθοδοξίας, τήν ὁποία σεβάστηκε καί στήριξε σέ ὅλη του ζωή. Τόν κατευόδωσαν δεκάδες ἄνθρωποι πού ἐργάσθηκαν, οἱ περισσότεροι «μιά ζωή ὁλόκληρη» στήν «Ἠπειρωτική». Τόν συνόδευσαν στήν τελευταία κατοικία οἱ τρεῖς κόρες του, πού συγκίνησαν μέ τίς γεμᾶτες ἀγάπη καί ἀνθρωπιά ὁμιλίες τους, ἡ γυναίκα του καί τά ἐγγόνια του, τά ὁποῖα λάτρεψε. Στεφάνια ἔστειλαν ὁ πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης καί οἱ πρώην πρωθυπουργοί Κώστας Καραμανλῆς καί Ἀντώνης Σαμαρᾶς. Τόν ἀποχαιρέτησαν τά μεγαλύτερα ὀνόματα τῆς ἑλληνικῆς καί τῆς παγκοσμίου ἐφοπλιστικῆς κοινότητος. Ὅποτε μιλούσαμε –καί τελευταῖα μιλούσαμε πολύ– μέ τόν Ἀνδρέα Ποταμιᾶνο, τοῦ ἔλεγα ὅτι δύσκολα θά πιστεύουν οἱ ἑπόμενοι ἀπό ἐμᾶς ὅτι ἔκανε στήν ζωή του τόσα πολλά! Καί ἡ ἐρώτησή μου ἦταν πάντα: «Πῶς τά προλάβαινες»; Ὁ Ἀνδρέας, τό εἶχε λύσει αὐτό τό πρόβλημα. Βρισκόταν συνεχῶς σέ κίνηση! Μποροῦσες νά τόν συναντήσεις σχεδόν ταυτόχρονα σέ περισσότερα ἀπό δύο σημεῖα! Ἤθελε νά βρίσκεται παντοῦ, γιατί εἶχε τό χάρισμα νά μεταδίδει τήν αἰσιοδοξία καί τήν θετική αὔρα πού ἀπέπνεε…
Γιατί ὁ Ἀνδρέας δέν ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού ἐπιζητοῦσε τήν καταξίωση, τήν ἀναγνώριση, τήν προβολή. Ἦταν ὁ ἁπλός, ὁ ταπεινός, ὁ καθημερινός πολίτης, πού ἤθελε πάνω ἀπ’ ὅλα νά εἶναι ἄνθρωπος καί νά ἐκτελεῖ τά καθήκοντά του. Πρός τήν Πατρίδα, πρός τήν Οἰκογένεια, πρός τήν Ὀρθοδοξία, πρός τόν συνάνθρωπο. Καί, αὐτομάτως, περνοῦσαν σέ δεύτερη μοῖρα τά ταλέντα του, οἱ πολύπλευρες καί τεράστιες ἱκανότητές του, οἱ δυνατότητες καί οἱ ἀστείρευτες δυνάμεις του… Ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά τόν περιγράψω μέ λέξεις ἤπιες καί τετριμμένες. Ὁ Ἀνδρέας Ποταμιᾶνος ἦταν, πάνω ἀπό ὅλα τά ἄλλα, ἕνας καλός καί χρήσιμος ἄνθρωπος! Ἡ ζωή μᾶς ἔχει διδάξει ὅτι δέν εἶναι εὔκολο ἕνας μεγάλος ἄνθρωπος νά εἶναι καί καλός. Ὁ Ἀνδρέας Ποταμιᾶνος ἦταν ἕνας καλός ἄνθρωπος, ἕνας καλός Ἕλληνας, ἕνας καλός ἐπιχειρηματίας, ἕνας καλός ἐργοδότης, ἕνας καλός πατέρας, ἕνας καλός παπποῦς, ἕνας καλός φίλος! Ἦταν ὁ ἄνθρωπος πού –χωρίς νά τό διατυμπανίσει– ἀφοσιώθηκε στό καθῆκον κι ἔφτασε τήν ἀγάπη του γιά τήν πατρίδα μέχρι τά πρόθυρα τῆς θυσίας. Χωρίς νά λογαριάσει τόν κίνδυνο! Ἀφανής ἥρωας τῆς ἀνδρείας καί τῆς ἀρετῆς. Τόν ἀποχαιρετήσαμε ἔτσι ὅπως ἤθελε. Χωρίς πολλά λόγια, ὅπως ταιριάζει στούς μεγάλους, ἁπλούς καί δυνατούς ἀνθρώπους. Ἄνθρωποι σάν τόν Ἀνδρέα Ποταμιᾶνο δέν γεννιοῦνται συχνά. Σπάζει ὁ θεός τό καλούπι τους! Τόν ξεπροβοδίζουμε μέ τά λόγια τῆς ἀξέχαστης μητέρας του, Ἑλένης Ποταμιάνου: «Νά ξέρεις πώς ὅ,τι ἀξίζει ἡ καλωσύνη, δέν ἀξίζει τίποτα»!
