Ἕνα ἀπό τά λίγα δῶρα πού ἔκανα στόν ἑαυτό μου ἦταν τό εἰσιτήριο γιά τήν Πρωτοχρονιάτικη συναυλία τῆς Βιέννης, κάμποσα χρόνια πρίν.
Τό εἶχα τάξει στόν πατέρα μου –λάτρη καί μύστη τῆς κλασικῆς μουσικῆς– ἀλλά δέν πρόλαβε. Κι ἔτσι ἀποφάσισα καί πῆγα καί γιά τούς δυό μας! Βέβαια, ἡ συναυλία τῆς Πρωτοχρονιᾶς δέν εἶναι κάτι παραπάνω ἀπό ἕνα «σώου», ἀλλά –ὅπως ὅλα ὅσα παρόμοια φτιάχνουν οἱ Αὐστριακοί– εἶναι καλοφτιαγμένο καί ἐνδεδυμένο μέ ἕναν μανδύα πού ἀποπνέει σκληρή προετοιμασία καί σοβαρότητα, παρ’ ὅτι ἀκούγεται ἐλαφρά μουσική.
Γιά αὐτό καί μεταδίδεται σέ παγκόσμια κλίμακα. Μπαίνοντας στήν πανέμορφη αἴθουσα, δωρεά τοῦ Ἕλληνα ἐμπόρου, μέ βλάχικη ρίζα, Νικολάου Δούμπα (1830-1900) ὁ ὁποῖος διέπρεψε ὡς ἔμπορος ἀλλά καί ὡς μαικήνας τῶν Τεχνῶν στήν αὐστριακή πρωτεύουσα, μαγεύεσαι ἀπό τήν ὀμορφιά τοῦ χώρου ἀλλά καί σέ μεθᾶ τό ἄρωμα ἀπό τά χιλιάδες λουλούδια πού χρησιμοποιοῦνται κάθε φορά γιά τήν διακόσμηση. Τό πρόγραμμα λίγο-πολύ γνωστό, μέ Στράους πατέρα καί υἱό, μέ κάποιες εἰσαγωγές ἀπό γνωστά ἔργα. Βάλς καί πόλκα, βασιλεύουν στήν ἀτμόσφαιρα…
Χθές, ὅμως, ἡ Πρωτοχρονιάτικη συναυλία τῆς Φιλαρμονικῆς τῆς Βιέννης ἦταν διαφορετική. Περιμένοντας τήν ἔναρξη, γνωρίζαμε ὅτι θά ἔχει Στράους, πολύ Στράους, ἀλλά καί τήν ἀγαπημένη μας εἰσαγωγή ἀπό τό «Ποιητής καί Χωρικός» τοῦ Φράντζ φόν Σουπέ. Γνωρίζαμε ὅτι θά ἔχει Ρικάρντο Μούτι (γιά δές, ἔγινε κι αὐτός 80 ἐτῶν!). Δέν θά εἶχε ὅμως κόσμο! Οἱ Αὐστριακοί εἶχαν ἀποφασίσει νά παραμείνει ἡ μεγάλη αἴθουσα τοῦ Δούμπα ἄδεια! Οὔτε ἕνας θεατής! Εἶχε-δέν εἶχε, ὅμως, κόσμο, γνωρίζαμε ὅλοι ὅτι χθές, Πρωτοχρονιά τοῦ 2021, ἑκατομμύρια πολῖτες αὐτοῦ τοῦ μικροῦ πλανήτη, εἴχαμε ραντεβού στή Βιέννη! Ναί, χθές ἦταν ἡ πρώτη Μεγάλη συνάντηση τοῦ 2021. Ἐξ ἀποστάσεως, ἀλλά θά ἤμασταν ἐκεῖ, μαζί! Ἡ εἰκόνα πεντακάθαρη, ἡ αἴθουσα ἄδεια! Ψυχή ζῶσα! Σκληρό τό θέαμα. Κι ἄν ἔχεις βρεθεῖ σέ πάλκο, ἐμπρός σέ χιλιάδες ἤ καί σέ λιγότερο κόσμο, ἀντιλαμβάνεσαι πόσο δύσκολο εἶναι νά παίζεις σέ μιά αἴθουσα κενή! Πιστέψτε με, ὡς θητεύσας στόν χῶρο, γνωρίζω καλά τό πόσο διαφορετικά ἀποδίδεις ἐμπρός σέ γεμάτη αἴθουσα καί πῶς ἀποσυντονίζεσαι καί μελαγχολεῖς ὅταν «δέν ἔχει κόσμο»… Ἀκόμη καί ἄν εἶσαι ὁ μέγας Μούτι, δέν γίνεται νά μήν σέ ἐπηρεάσει ἡ ψυχρή, ἄδεια αἴθουσα!
Ἡ ὀρχήστρα ἀπέδωσε τέλεια! Ἀλλά ἔλειπε ἐκεῖνο τό «κάτι». Ἔλειπαν οἱ ἑκατοντάδες ἀναπνοές, ὁ μεμονωμένος βήχας κάποιας στιγμῆς, τό σκύψιμο τῆς κυρίας πού τῆς ἔπεσε τό γάντι, τό χειροκρότημα καί ἡ ὑπόκλιση τοῦ μαέστρου! Ὥσπου, ὡς ἐκ τεχνολογικοῦ θαύματος, ἐμφανίσθηκαν στήν τεράστια ὀθόνη χιλιάδες ἐναλλασσόμενες εἰκόνες ἀνθρώπων ἀπό κάθε ἄκρη τοῦ κόσμου, πού ἔστελναν τό δικό τους μήνυμα στήν ὀρχήστρα! Ναί, ἤμασταν ὅλοι ἐκεῖ! Πιστοί στό ραντεβού μέ τήν γλῶσσα τῆς ψυχῆς, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν μουσική, ἀπό τήν Τέχνη! Καί τήν ἅρπαξε τήν εὐκαιρία ὁ μαέστρος καί ἀπευθύνθηκε στούς ἡγέτες τοῦ κόσμου. «Ἡ μουσική δέν εἶναι μία ἁπλή ὑπόθεση! Εἶναι ἡ ἴαση τῆς ψυχῆς! Δῶστε της τήν ἀξία πού τῆς ἁρμόζει. Στηρίξτε τίς τέχνες καί τούς καλλιτέχνες!». Μαζί σας, μαέστρο! Mέ ὅλη μας τήν καρδιά!
