Τό ποδόσφαιρο εἶναι ἡ εἰκόνα τῆς κάθε ἐποχῆς
Τό 1950, ὅταν ἡ Βραζιλία ἔχασε τό Παγκόσμιο Κύπελλο μέσα στό «Μαρακανά» ἀπό τήν Οὐρουγουάη, πολλοί Βραζιλιᾶνοι αὐτοκτόνησαν!
Πρίν ἀπό λίγα χρόνια, ἡ Βραζιλία, στήν ἕδρα της, δέχθηκε ἑπτά γκόλ ἀπό τούς Γερμανούς. Οὐδείς, φυσικά, αὐτοκτόνησε.
Τό 1956, ὁ Δημήτρης Καρέλλας, ἐφοπλιστής καί βιομήχανος, ἔφερε στήν Ἑλλάδα -μέ πρόθεση νά τούς ἐντάξει στόν Ἐθνικό Πειραιῶς- τούς Οὕγγρους ποδοσφαιριστές πού εἶχαν ἀποφασίσει νά μήν ἐπιστρέψουν στήν κομμουνιστική Οὑγγαρία. Μεταξύ τους ὁ Πούσκας καί ὁ Κότσιτς. Ἡ ΕΠΟ (καθ’ ὑπόδειξη τῶν «τριῶν μεγάλων» τοῦ ποδοσφαίρου μας) μηδένισε τόν Ἐθνικό καί δέν τοῦ ἐπέτρεψε ἐκείνη τήν κίνηση, πού θά εἶχε ἀλλάξει ἐκ βάθρων τό ἑλληνικό ποδόσφαιρο. Σήμερα, μία τέτοια μετεγγραφή, θά γινόταν δεκτή ἀπό ὅλους μέ ἐνθουσιασμό!
Μέχρι πρίν ἀπό λίγα χρόνια, στήν διοργάνωση τοῦ «Κυπέλλου ἐθνῶν Εὐρώπης», τό λεγόμενο “Euro”, ὅταν ἀκουγόταν ἀπό τά μεγάφωνα ὁ Ἐθνικός Ὕμνος τῶν κρατῶν τῶν ὁποίων οἱ ὁμάδες ἀγωνίζονταν, ἐλάχιστοι παῖκτες ἔψαλλαν. Οἱ περισσότεροι εἴτε χαμογελοῦσαν ἀμήχανα εἴτε ἔξυναν τό κεφάλι τους ἤ ἄλλα μέρη τοῦ σώματός τους…
Παρακολουθῶ ἀνελλιπῶς τά μάτς τοῦ Euro. Καί αὐτή τήν φορά, περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη, βλέπω τούς ποδοσφαιριστές νά ψάλλουν μέ δύναμη καί πάθος τόν ἐθνικό τους ὕμνο. Οἱ Ἰταλοί, οἱ Ρῶσσοι, οἱ Οὐκρανοί, οἱ Οὗγγροι, οἱ Τσέχοι, οἱ Ἄγγλοι, οἱ Σκῶτοι, οἱ Πορτογάλοι. Τό «ἐθνικό φρόνημα» ἐπιστρέφει. Καί τό ποδόσφαιρο εἶναι «εἰκόνα» τῆς κάθε ἐποχῆς.
Τί ὕμνο νά ψάλλουν οἱ παῖκτες τῆς ἐθνικῆς Ἑλβετίας; Τοῦρκοι, Ἀφρικανοί, Κοσοβάροι, Ἀλβανοί, τούς ὁποίους ἡ Ἑλβετία προσπαθεῖ νά ἀφομοιώσει, εἴτε σιωποῦν εἴτε ψελλίζουν.
Οἱ Γάλλοι -μέ τούς περισότερους παῖκτες νά προέρχονται ἀπό τίς πρώην γαλλικές ἀποικίες- φαίνεται νά τά πᾶνε πολύ καλύτερα στήν ἀφομοίωση. Τό ἴδιο καί οἱ Γερμανοί, οἱ ὁποῖοι ὅμως, λόγω τῆς συμμετοχῆς στήν ὁμάδα τους καλῶν ποδοσφαιριστῶν, ἀπό οἰκογένειες μεταναστῶν, ἀλλά χωρίς τήν γερμανική νοοτροπία, ἔχουν ξεχάσει πλέον ἐκεῖνο πού ἔλεγε ὁ Γκάρι Λίνεκερ, ὅτι «ὁ ἀγώνας ποδοσφαίρου διαρκεῖ ἐνενήντα λεπτά καί στό τέλος κερδίζουν οἱ Γερμανοί».
Γιά τούς Ἱσπανούς, τά πράγματα εἶναι πολύ πιό ἁπλά. Ὁ ἐθνικός τους ὕμνος …δέν ἔχει στίχους, γιά λόγους πού ἔχουν νά κάνουν μέ τίς μεταξύ τους διαφορές. Πολλοί ποδοσφαιριστές ἔχουν ἐκφράσει τήν διαφωνία τους λέγοντας ὅτι «αἰσθάνονται μειονεκτικά ὅταν οἱ ἀντίπαλοί τους τραγουδοῦν κι ἐκεῖνοι δέν μποροῦν νά κάνουν τό ἴδιο!».
Νά, λοιπόν, πού ἡ εἰκόνα τῆς Εὐρώπης ἀποτυπώνεται στά γήπεδα ὅπου διεξάγεται τό “Euro”. Δυστυχῶς, λείπει ἡ δική μας ὁμάδα, ἀλλά, ὅπως ἔχουμε διαπιστώσει, σέ κάθε ἀγῶνα πού δίνει, οἱ ποδοσφαιριστές μας ψάλλουν μέ πάθος τόν «Ὕμνο εἰς τήν Ἐλευθερίαν». Μέχρι πρό τινος, εἴχαμε κι ἐμεῖς κάποιους πού …ξύνονταν ὅταν ἀκουγόταν ὁ ὕμνος.
Εἴδαμε ἐπίσης τούς παῖκτες τῆς ὁμάδας τῶν Σκοπίων, ἡ ὁποία ἔχει προκριθεῖ στούς τελικούς, νά τραγουδοῦν μέ πάθος τόν ὕμνο τοῦ «κράτους» των. Εἴδαμε ἀκόμη καί τά κασκόλ τῶν ὀπαδῶν της νά ἀναγράφουν τήν ὀνομασία «Μακεδονία», ἐνῶ καί στό ἐθνόσημο, στήν φανέλλα τῶν παικτῶν, ἡ Ποδοσφαιρική Ὁμοσπονδία τους ἀναγράφεται ὡς «Μακεδονική». Κι ὅπως καταλάβαμε, μπορεῖ νά μήν μετέχουμε στά τελικά, ἀλλά «φάγαμε γκόλ …ἀπό τά ἀποδυτήρια!»…
