Πρέπει νά ἦταν τά Χριστούγεννα τοῦ 1962, ὅταν ὁ πατέρας μας ἀνακοίνωσε ὅτι θά μᾶς ἀγόραζε γιά τήν Πρωτοχρονιά ἕνα ποδήλατο!
Βεβαίως, γνώριζα ὅτι θά τό «χαιρόταν» περισσότερο ὁ μεγάλος μας ἀδελφός, καθώς ἐγώ τότε πήγαινα Γυμνάσιο ἐνω ἐκεῖνος εἶχε μόλις τελειώσει. Πράγματι, τήν παραμονή μᾶς πῆρε καί πήγαμε στό «Ποδηλατάδικο» τοῦ Κασσιμάτη, τό μεγαλύτερο κατάστημα ποδηλάτων πού ὑπῆρχε, νομίζω, σέ ὅλη τήν Ἀττική. Διαλέξαμε ἕνα «βαρύ» καί δυνατό ποδήλατο, μέ «διπλό σωλῆνα» καί χρυσές ραβδώσεις. Μάρκα «Ὀλυμπίκ», ποδήλατο φτιαγμένο 100% στήν Ἑλλάδα! Ἦταν ἡ ἐποχή πού ἡ Ἑλλάδα κατασκεύαζε ὑπέροχα ποδήλατα, μέ ἄψογη συμπεριφορά καί ἐγγυημένα, σχεδόν «ἀθάνατα».
Κι ἀφοῦ τό ἀγοράσαμε, μαζί μέ τά «χαρτιά» του, τό πήγαμε στό σπίτι «τσουλῶντας», διότι δέν ἐπιτρεπόταν νά ὁδηγήσεις ποδήλατο χωρίς ἀριθμό! Καί τόν ἀριθμό τόν ἔπαιρνες ἀπό τήν Τροχαία, μέ μία διαδικασία σχεδόν ὅμοια μέ ἐκείνη πού ἀκολουθοῦσες γιά τίς πινακίδες τοῦ αὐτοκινήτου…
Πήγαμε στήν Τροχαία, ἐξεδόθη ἡ ἄδεια στό ὄνομα τοῦ μεγάλου ἀδελφοῦ καί πήραμε τήν πινακίδα. Θυμᾶμαι ἀκόμη τόν ἀριθμό «Π.27125». Τό «Π» σήμαινε «Πειραιεύς», ἤτοι ἁρμοδία ἦταν ἡ Τροχαία Πειραιῶς. Μέ δυό λόγια, τότε, τό 1962, κυκλοφοροῦσαν στήν περιοχή ἁρμοδιότητος τῆς Τροχαίας τοῦ Πειραιῶς 27.125 ποδήλατα!
Χθές, λοιπόν, πήγαμε νά ἀγοράσουμε ποδήλατο γιά τήν Σταματίνα, μέ τόν πατέρα της. «Θά πᾶμε στοῦ Κασσιμάτη» τοῦ εἶπα καί πήγαμε. Ἐκεῖ ὑπεύθυνος εἶναι πλέον ὁ γυιός τοῦ παιδικοῦ μου φίλου Γιώργου Κασσιμάτη, τοῦ μακροβιότερου (καί σοβαροῦ) προέδρου τοῦ Ἐμπορικοῦ καί Βιομηχανικοῦ Ἐπιμελητηρίου Πειραιῶς (τότε ὑπῆρχε Ἐμπόριο ἀλλά καί Βιομηχανία στόν Πειραιᾶ καί τά πέριξ) πού μᾶς ἔφυγε νωρίς.
Φίλτατος ὁ υἱός, ἔσπευσε νά κεράσει καφέ καί κουραμπιέ (ἔτσι ἔκαναν πάντα, παλαιότερα, οἱ ἔμποροι στόν Πειραιᾶ καί εὐτυχῶς μερικοί τηροῦν ἀκόμη τό ἔθιμο) καί ὁ υἱός ἄρχισε νά κοιτάζει γιά τό ποδήλατο πού θά χάριζε στήν θυγατέρα του καί ἐγγονή μας.
Ἔπιασα τήν κουβέντα μέ τόν ἰδιοκτήτη καί τοῦ μίλησα γιά τό πρῶτο μας ποδήλατο, τοῦ 1962. «Φαντάσου, τότε κυκλοφοροῦσαν 27.125 ποδήλατα στόν Πειραιᾶ. Πόσα κυκλοφοροῦν σήμερα;» ρώτησα.
«Δέν τό ξέρουμε, διότι παρά τό γεγονός ὅτι ὑπάρχει ἡ τότε ἰσχύουσα Νομοθεσία, τά ποδήλατα δέν ἔχουν σήμερα ἀριθμό κυκλοφορίας!» μοῦ εἶπε. Ἄραγε αὐτό εἶναι πρόοδος ἤ κάτι ἄλλο; Παρατήρησα ὅτι σέ ἀπόσταση ἑνός καί κάτι μέτρου ἀπό τήν πόρτα τοῦ καταστήματός του, περνοῦν οἱ γραμμές τοῦ «Τράμ», τό ὁποῖο ἔχει ἤδη διαλύσει (συμφωνοῦντος τοῦ ἐμπορικοῦ κόσμου) τήν πόλη. «Καλά, πῶς περιμένεις νά δουλέψεις; Μπορεῖ νά σταθμεύσει αὐτοκίνητο ἔξω ἀπό τό κατάστημα;» ἐρώτησα, ἀπορῶν.
«Τό ξέρω, τούς τό εἴπαμε, ἀλλά μᾶλλον δέν θέλουν νά καταλάβουν» μοῦ εἶπε ὁ νεαρός Κασσιμάτης. Πήραμε τό ποδήλατο καί τό «τσουλήσαμε», μέσα στήν βροχή καί τόν ἀέρα, μέχρι τό κοντινότερο «πάρκινγκ», ὅπου εἴχαμε ἀφήσει τό αὐτοκίνητο. «Νά δεῖς πού τό 2020 τό τράμ θά διώξει κι ἄλλο ἐμπορικό κόσμο ἀπό τόν Πειραιᾶ» μονολόγησα… Ἄς εἶναι αὐτή ἡ τελευταία κακή σκέψη γιά τό 2019. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ!
