Εἶχα, πού λέτε, τήν τύχη νά σπουδάζουν τά ἀδέλφια μου στήν Ἀγγλία
Κι ἔτσι, ὅταν εἶπα στόν ἀδελφό μου ὅτι «μοῦ ἀρέσει ὁ Σήν Κόνερ» μέ διόρθωσε καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι τό ὄνομά του ἦταν «Σόν Κόνερυ»…
«Μά ἐδῶ τόν λέμε Σήν» καί ἔτσι τόν γράφουν στά διαφημιστικά τοῦ σινεμά στίς ἐφημερίδες, ἔτσι τόν λένε οἱ δημοσιογράφοι, ἔτσι τόν ἀναφέρουν καί στίς βιτρίνες τῶν κινηματογράφων, ἀντέτεινα…
«Καλά, ἐδῶ λέτε πολλά ὀνόματα λάθος. Καί τόν Τσάρλτον Χέστον τόν λέτε “Τσάρλτον Ἦστον”!» μοῦ εἶπε καί γελάσαμε… Ἐμεῖς, λοιπόν, παιδιά τοῦ Γυμνασίου, ἀγαπήσαμε τόν «Σήν Κόνερυ», λατρέψαμε τόν «Τζαίημς Μπόντ», ἀγαπήσαμε τά ὑπέροχα τραγούδια μέ τά ὁποῖα ἔντυσε ὁ Τζών Μπάρυ τούς τίτλους ἀρχῆς καί τέλους τῶν ταινιῶν του!
Καί καθώς τότε δέν εἴχαμε βίντεο ἤ μηχανές προβολῆς στό σπίτι, ἀγοράζαμε τούς δίσκους μέ τά τραγούδια τοῦ Τζαίημς Μπόντ. Κι ἔτσι, μάθαμε καί ἀγαπήσαμε τήν μεγάλη Σίρλεϊ Μπάσεϊ μέ τό «Γκολντφίνγκερ», ἀπό τήν ταινία «Χρυσοδάκτυλος», ἐκστασιασθήκαμε μέ τό «Θάντερμπωλ» τοῦ Τόμ Τζόουνς ἀπό τό «Ἐπιχείρηση κεραυνός» (τόν Τόμ Τζόουνς εἴχαμε ἤδη γνωρίσει ἀπό τό τραγούδι στήν ταινία “What’s new pussycat” μέ τόν Πῆτερ Σέλλερς) καί μᾶς μάγεψε ἡ μελωδία του «ἀπό τή Ρωσσία μέ ἀγάπη» πού τραγούδησε ὁ ὑπέροχος Μάτ Μονρό…
Μᾶς ἔδινε, δηλαδή, κάθε ταινία τοῦ Τζαίημς Μπόντ ὄχι μόνο τήν δράση, ὄχι μόνο τό «ἀπόλυτο ἀρσενικό» Σόν Κόνερυ καί τίς ἀπίθανα ὄμορφες (πάντα) παρτεναίρ του, ἀλλά καί τό τραγούδι-σῆμα τῆς ταινίας. Πόσοι δέν ἔχουμε χορέψει τόν «Χρυσοδάκτυλο» στά νάιτ κλάμπ τῆς ἐποχῆς, πόσοι δέν λικνιστήκαμε νωχελικά μέ τό «ἀπό τήν Ρωσσία μέ ἀγάπη»; Κι ἐκείνη ἡ φοβερή φράση «Μy name is Bond. James Bond!» μᾶς εἶχε χαραχθεῖ στό μυαλό χίλιες φορές πιό εὔληπτη καί προσφιλής ἀπό τά μαθήματα τοῦ σχολείου! Τώρα, πού ἔφυγε ὁ σπουδαῖος Σόν Κόνερυ, προσπαθῶ νά καταλάβω τί ἦταν ἐκεῖνο πού μᾶς ἔκανε τόσο φανατικούς φίλους τῶν ταινιῶν του. Τί εἶναι ἐκεῖνο πού μᾶς ὁδηγεῖ ἀκόμη καί σήμερα (ἰδιαίτερα στίς ἡμέρες τῆς καραντίνας εἶδα τίς ταινίες ἐκεῖνες πολλές φορές) νά θέλουμε νά τίς ξαναδοῦμε…
Τό βέβαιο εἶναι ὅτι ὁ Κόνερυ ἦταν ἕνας ὡραῖος ἄνδρας, μιά παρουσία ἐπιβλητική, πού σέ ἔκανε –τότε στήν ἐφηβεία– νά θέλεις νά τοῦ μοιάσεις! Νά γίνεις σάν καί ἐκεῖνον, νά σαγηνεύεις τά κορίτσια, νά καταβάλεις κάθε ἀντίπαλο, νά παίζεις στά μεγάλα καζίνο, νά πίνεις ντράι μαρτίνι μέ μιά πράσινη ἐλιά!
Ὕστερα ἦταν ἡ δράση, τό μυστήριο, τό περιβάλλον, τά σπόρ αὐτοκίνητα, ἡ ἄνεση καί ὁ πλοῦτος, πού γιά ἐμᾶς ἐκείνη τήν ἐποχή ἦταν ὄνειρα ἀπλησίαστα! Ἐκείνη ἡ ἀσημένια «Ἄστον Μάρτιν» ἦταν τό φετίχ μας γιά πολλά χρόνια. Θυμᾶμαι ὅταν τήν πρωτοεῖδα στήν ἔκθεση τῆς ἑταιρείας στό Μayfair! Εἶχα ἐκστασιασθεῖ! Ἀποχαιρετῶ τόν Σόν Κόνερυ, τόν μοναδικό καί γνήσιο Τζαίημς Μπόντ, μέ τά λόγια τῆς καλῆς μου φίλης Τζούλυ, πού μοῦ ἔγραψε: «Δέν μπορεῖτε ἐσεῖς οἱ ἄντρες νά καταλάβετε τό ἐρωτικό του ἐκτόπισμα!»…
Στό καλό Σήν, Σόν, Τζαίημς Κόνερυ-Μπόντ!
