Ὁ ἑλληνικός λαός εἶχε πάντοτε σχέση ἀγάπης μέ τό νερό. Τό τραγούδησε, τό ἔκανε στιχάκι, τό ἀγάπησε
«Ἕνα νερό κυρά Βαγγελιώ/ ἕνα νερό κρύο νερό», λέει τό δημῶδες ἆσμα.
Κι ὁ λαός, ὅταν θέλει νά σηματοδοτήσει μεγάλες ἐπερχόμενες καταστροφές, τί λέει; «Θά ποῦμε τό νερό-νεράκι» καί «τό ψωμί-ψωμάκι»…
Ἡ δική μου σχέση μέ τό νερό εἶναι περίεργη. Πάντα, μόλις ξυπνήσω τό πρωί, θά μπῶ κάτω ἀπό τό ντούς καί θά τό ἀφήσω νά κυλήσει ἐπάνω μου. Νιώθω τήν δύναμη πού ἔχει, νά κάνει τό σῶμα νά τεθεῖ ἀμέσως σέ λειτουργία, νά δώσει στήν ζωή ἐκείνη τήν ἐκκίνηση πού τόσο ἔχει ἀνάγκη ἔπειτα ἀπό τήν βύθιση πού προκαλεῖ ὁ ὕπνος… Ἔχω ἀνέβει ὅλα σχεδόν τά ψηλά βουνά τῆς πατρίδας μας, καθώς, νεώτερος, εἶχα τήν εὐκαιρία νά μετάσχω σέ ἀπίθανα ὄμορφες ὀρειβατικές ἐξορμήσεις. Κι ἔχω ἐκτιμήσει τήν ἀξία τοῦ νεροῦ, πού γέμιζε τό παγούρι μας γάργαρο καί καθάριο, ἀπό τίς πηγές πού ἀφθονοῦν στά εὐλογημένα καί τόσο ξεχασμένα ἀπό τούς Ἕλληνες, ἑλληνικά ὄρη.
Καί σᾶς βεβαιῶ ὅτι οὐδεμία σχέση ἔχουν τά νερά τῶν ὀρεινῶν πηγῶν μέ ὅσα «ἐμφιαλωμένα» καταναλώνουμε ἀφειδῶς, μέ διάφορες σφραγῖδες πηγῶν πού φέρουν ὡραῖα καί πομπώδη ὀνόματα. Ἔχω πιεῖ φανταστικό νερό ἀπό πηγή πού φέρει τό ὄνομα «Βρωμοπηγή» καί ἦταν νέκταρ, μέσα στήν ντάλα ζέστη τοῦ Ἰουλίου! Δέν φαντάζεστε τήν ὀμορφιά πού ἔχει ἡ νύχτα πλάι σέ τρεχούμενα νερά. Νά σέ παίρνει ὁ ὕπνος καί νά ξυπνᾶς μέ τό κελάρυσμα, μέ τήν ροή τοῦ πολυτιμότερου ἀγαθοῦ. Καί ἀπό συνήθεια, ὅποτε περνᾶμε ἀπό τήν Ὑλίκη, κοιτάζω κλεφτά (ὅταν ὁδηγῶ) καί ἀπολαυστικά (ὅταν ὁδηγεῖ ἄλλος) τά νερά της. Θέλω νά διαπιστώσω ἄν καί κατά πόσον φαίνονται τά «νησάκια», γιά νά σχολιάσω ἀμέσως. «Ἐντάξει, καλά πᾶμε, δέν θά διψάσουμε» ἤ νά κινδυνολογήσω «Πώ-πώ, βγήκανε ἀπάνω τά νησάκια! Θά κορακιάσουμε ἐφέτος!»…
Θυμᾶμαι, ἐπί Ἑπταετίας, πού ἡ κυβέρνηση εἶχε ἐπιβάλει περιορισμούς στήν κατανάλωση τοῦ νεροῦ λόγω λειψυδρίας καί ἀπαγορευόταν τό πλύσιμο τῶν αὐτοκινήτων μέ τό «λάστιχο» στούς δρόμους. Ἦταν, νομίζω, τό μοναδικό μέτρο πού ἔχω ἀκούσει μέχρι σήμερα γιά τήν «οἰκονομία στό νερό».
Κι ἔρχεται σήμερα ὁ φίλος καί συνάδελφος, ἐπί χρόνια πολλά στήν «Καθημερινή», Μπάμπης Παπαδημητρίου καί πετάει τήν κουβέντα ὅτι «Τό νερό στήν Ἑλλάδα εἶναι ἰδιαίτερα φθηνό». Καί γίνεται μύλος, ἴσως καί καθ’ ὑπερβολή. Ἔλα, ὅμως, πού ἡ λέξη «φτηνό» χτύπησε ἄσχημα. Διότι, ὅταν ἀκούει ὁ ἄλλος ἕναν κυβερνητικό βουλευτή νά λέει ὅτι «τό νερό στήν Ἑλλάδα εἶναι φθηνό», ἀμέσως σκέπτεται ὅτι «τό εἶπε “ἐξεπιτούτου”, γιά νά ἀνοίξει δρόμο σέ αὔξηση τῆς τιμή τοῦ ὕδατος!». Καί ὄχι ἀδίκως, ἀφοῦ ἔχουμε μπουχτίσει τούς «λαγούς» (στούς ὁποίους δέν συγκαταλέγω τόν φίλο Μπάμπη). Ὄχι, ἀγαπητέ φίλε. Δέν εἶναι φθηνό τό νερό. Φθηνότερο θά ἔπρεπε νά παρέχεται, ἄν εἴχαμε ἀξιοποιήσει τίς πηγές μας. Ναί, νά γίνει μιά καμπάνια γιά νά ἀποφεύγεται ἡ σπατάλη. Ἀλλά αὐτό δέν ἔχει σχέση μέ τήν τιμή τοῦ κάθε κυβικοῦ…
