Γιατί δέν γίνεται πιά σέ κηδεῖες πολιτικῶν αὐτό πού ἔγινε μέ τόν θάνατο τοῦ Ντιέγκο Μαραντόνα;
Τί στήν εὐχή περισσότερο προσφέρουν στούς λαούς τοῦ κόσμου οἱ ἄσσοι τῆς μπάλας ἀπό τούς πολιτικούς οἱ ὁποῖοι ἐν πολλοῖς καθορίζουν τήν μοῖρα τους;
Ἴσως στήν Ἀργεντινή νά εἶχε γίνει ἀνάλογος «Χαμός» στήν εξόδιο ἀκολουθία τῆς Ἐβίτα Περόν. Ἀλλά καί ἐκείνη δέν ἦταν πολιτικός, ἦταν «στάρ». Ἐξ ἄλλου, ὅπως ἔχει ἀποφανθεῖ ὁ μέγας Ντιμίτρι Σοστακόβιτς, «τό ποδόσφαιρο εἶναι τό μπαλέτο τῶν μαζῶν». Δέν ἔχετε παρά νά σκεφθεῖτε τόν Τζώρτζ Μπέστ καί τόν Γιόχαν Κρόιφ νά «χορεύουν» στό γήπεδο ὑπό τούς ἤχους τοῦ «Βάλς ἀρ. 2» τοῦ Σοστακόβιτς καί στήν μεγάλη ὀθόνη τοῦ γηπέδου νά χορεύει ὁ Μπάρτ Λάνκαστερ μέ τήν Καλούντια Καρντινάλε στόν «Γατόπαρδο» τοῦ Λουκίνο Βισκόντι. Ἄν γίνονταν τά ποδοσφαιρικά μάτς συνοδείᾳ συμφωνικῆς ὀρχήστρας, ἡ διαφορά θά ἦταν μόνο στά κοστούμια! Διότι ὅπως ἔγραψε ὁ Τέρι Πράσετ, «ἡ οὐσία τοῦ ποδοσφαίρου, τό πιό σημαντικό στοιχεῖο τοῦ ποδοσφαίρου, εἶναι ὅτι σημασία δέν ἔχει μόνο τό ποδόσφαιρο»… Κι ἄν ἔχετε διαβάσει τούς «Σατανικούς στίχους» τοῦ ἐπικηρυγμένου ἀπό τήν «Ἀλ Κάιντα» Σαλμάν Ρούσντι, πρέπει νά μάθετε ὅτι ἔχει κάνει τήν ἑξῆς δήλωση: «Ἐντάξει, τό νά ἐκδώσεις ἕνα βιβλίο ἤ νά βγάλεις μιά ταινία εἶναι κάτι πολύ καλό. Τό νά κερδίσει ἡ Τότεναμ τή Μάντσετσερ Γιουνάιτεντ 3-2 εἶναι ἀνεκτίμητο»… Δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού δηλώνουν ἐρωτευμένοι μέ τό ποδόσφαιρο, ὅπως ὁ σπουδαῖος Βρετανός συγγραφέας, σεναριογράφος καί στιχουργός Νίκ Χόρνμπι, ὁ ὁποῖος παραδέχθηκε: «Ἐρωτεύτηκα τό ποδόσφαιρο ὅπως ἀργότερα ἐρωτευόμουν γυναῖκες: ξαφνικά, ἀνεξήγητα, ἀβασάνιστα, χωρίς νά σκεφτῶ τόν πόνο ἤ τήν ἀναστάτωση πού θά ἔφερνε»… Ἀλλά καί ὁ μέγας φιλόσοφος Ζάν Πώλ Σάρτρ τίμησε τό ποδόσφαιρο μέ ἕνα ἀπόφθεγμά του: «Σέ ἕνα παιχνίδι ποδοσφαίρου, κάθε τι περιπλέκεται ἀπό τήν παρουσία τῆς ἀντίπαλης ὁμάδας». Κι ἐσεῖς, ὅμως, πού γνωρίσατε τόν Ὄσκαρ Οὐάιλντ μέσα ἀπό τόν Ντόριαν Γκρέι, μάθετε ὅτι «τό ράγκμπι εἶναι ἕνα παιχνίδι γιά βάρβαρους, πού παίζεται ἀπό gentlemen. Τό ποδόσφαιρο εἶναι ἕνα παιχνίδι γιά gentlemen πού παίζεται ἀπό βάρβαρους».
Ὅσο γιά τόν σπουδαῖο ρόκερ Ρόντ Στιούαρτ «εἶναι ἕνας ρόκ στάρ, ἐπειδή δέν μπόρεσε νά γίνει στάρ τοῦ ποδοσφαίρου». Ἀλλά καί ὁ περίφημος νομπελίστας Ἀλπέρ Καμύ, τερματοφύλακας στό Ἀλγέρι, ἔχει δηλώσει: «Ὅλα ὅσα ξέρω μέ σιγουριά περί ἠθικῆς καί ὑποχρεώσεων, τά ὀφείλω στό ποδόσφαιρο». Ὅσο γιά τόν περίφημο σέρ Οὐῶλτερ Σκότ, «ἡ ζωή εἶναι ἀπό μόνη της ἕνα παιχνίδι ποδοσφαίρου». Γιά τόν συγγραφέα τῆς λατρεμένης «Λολίτα» Βλαντιμίρ Ναμπούκοφ, «ὁ τερματοφύλακας εἶναι ὁ μοναχικός ἀετός, ὁ ἄντρας τοῦ μυστηρίου, ὁ τελευταῖος ὑπερασπιστής», ἐνῶ ὁ προφητικός Τζώρτζ Ὄργουελ μᾶς λέει: «Ποδόσφαιρο, ἕνα παιχνίδι στό ὁποῖο ὁ καθένας πληγώνεται καί κάθε ἔθνος ἔχει τό δικό του στίλ παιχνιδιοῦ, τό ὁποῖο φαίνεται λανθασμένο σέ ὅλους τούς ὑπόλοιπους»… Τό ποδόσφαιρο, λοιπόν, εἶναι κάτι πιό δυνατό ἀπό ὅλα τά ἄλλα σπόρ. Ὁ Μαραντόνα εἶναι μία ἀκόμη ἀπόδειξη, μέχρι τήν ἑπόμενη…
