Δέν ξέρω γιά ἐσᾶς, ἀλλά προσωπικά δέν ἔχω δεῖ μεγαλύτερο χάλι στό Κοινοβούλιο ἀπό ἐτοῦτο πού ἐκτυλίσσεται κάθε μέρα μπροστά στά μάτια μας. Ἀπό ποῦ νά ἀρχίσεις καί ποῦ νά τελειώσεις!
Ἀπό τήν γκαζόζα τοῦ βουλευτοῦ Φωκᾶ, τῆς ὁποίας τίς διουρητικές ἰδιότητες ἐξεθείασε ὁ ἐν λόγω, ἐντός τοῦ Κοινοβουλίου; Ἀπό τήν ἐφευρετικότητα τοῦ κυβερνητικοῦ στρατοπέδου, τό ὁποῖο ἐπεξεργάζεται σχέδια ἀλλαγῆς τοῦ κανονισμοῦ τῆς Βουλῆς προκειμένου νά μήν χάσουν τά προνόμια οἱ «δανειστές» της πολιτικοί (πρώην) ἀρχηγοί; Ἀπό τόν βουλευτή ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ νά «παραδώσει τήν ἕδρα του» καί δέν τόν ἀφήνουν μέ παρακάλια οἱ μεγαλόσχημοι τοῦ «Ναοῦ τῆς Δημοκρατίας»; Ἀπό τίς –ἀναπάντητες– ἀπειλές καί σχόλια τοῦ πρώην κυβερνητικοῦ ἑταίρου μέ τίς ὁποῖες οὐδείς ὀργίζεται καί οὐδείς ἐρυθριάζει; Ἀπό τό παιγνίδι τῆς ἐπιτραπεζίου ἀντισφαιρίσεως, στό ὁποῖο ἐπιδίδονται οἱ ἀποσχισθέντες ἀπό τά κόμματά τους καί οἱ πρώην ἀρχηγοί τους; Ἀπό τίς ἐπιθέσεις τοῦ ὑφυπουργοῦ-πρωτοπαλλήκαρου τοῦ εἴδους, «ὅλοι σας καί μόνος μου», ὅπως λέγαμε ὅταν παίζαμε στίς ἀλάνες; Ἀπό τήν ἀ λά Ἄλις Κοῦπερ ἐμφάνιση τῆς κυρίας, ἡ ὁποία ἔφυγε ἀπό τό κόμμα της καί ἀποκαλεῖ ὅλους –πλήν τοῦ πρωθυπουργοῦ– «κουραμπιέδες»; Ἀπό τήν ἀντιπρόεδρο τῆς Βουλῆς, ἡ ὁποία μεταφέρει στήν αἴθουσα τήν φρασεολογία τῶν νεολαίαων καί ἀναφωνεῖ «Ἀνεβεῖτε, δῶστε πόνο»;
Εἰλικρινῶς, ἀγαπητοί, δέν θυμᾶμαι τό Κοινοβούλιο νά ἔχει πέσει τόσο χαμηλά, στά 40 καί πλέον χρόνια πού παρακολουθῶ δημοσιογραφικῶς ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά πολιτικά πράγματα. Ναί, ὑπῆρχαν καί παλαιότερα φραστικές ἐπιθέσεις, ἀνταλλαγές πυρῶν ὀξύτατες, ἀλλά πάντα ὑπῆρχε καί ἕνα ὅριο καί κάποιος σεβασμός στό ἀξίωμα τοῦ βουλευτοῦ ἀλλά καί συναίσθηση τοῦ ρόλου τόν ὁποῖο ὀφείλουν νά διαδραματίζουν οἱ ἐκπρόσωποι τοῦ λαοῦ. Εἶχαν, ὅμως, πυγμή, ποιότητα καί παιδεία οἱ ἀρχηγοί, οἱ ὁποῖοι –ὅταν τά πράγματα ἔβαιναν πρός ἐκτροχιασμό– παρενέβαιναν καί ἀποκαθιστοῦσαν τήν τάξη.
Θυμᾶμαι, ἄς ποῦμε, ἕνα στιγμιότυπο στό Κοινοβούλιο, πρίν ἀπό τήν δικτατορία. Στό βῆμα βρισκόταν ὁ Γεώργιος Α. Παπανδρέου (ὁ σωστός) καί ἀγόρευε, ὅταν, ἀπό τά ἕδρανα, ἀκούστηκε ἡ ἀπρεπέστατη φράση: «Εἶσαι παλιά(ν)θρωπος»! Ὁ Γ. Παπανδρέου σταμάτησε τήν ὁμιλία του, σήκωσε τό βλέμμα πρός τά ἕδρανα καί ρώτησε: «Ποιός τό εἶπε αὐτό;». Σηκώθηκε, λοιπόν, ἕνας ἐκ τῶν «γραφικῶν» (πάντοτε ὑπῆρχαν τέτοιοι τύποι) τῆς Βουλῆς καί εἶπε δυνατά: «Ἐγώ»! Ὁ ὁμιλητής, μέ ψυχραιμία καί ἑτοιμότητα, χαμογέλασε μέ νόημα καί εἶπε: «Ἔ, τότε δέν ἔχει σημασία. Συνεχίζουμε»! Καί συνέχισε νά ὁμιλεῖ, ἔχοντας στείλει ἀδιάβαστο τόν ταραξία καί ἔχοντας, ταυτοχρόνως, προφυλάξει τό κῦρος τῆς Βουλῆς καί τοῦ ἀξιώματός του. Σήμερα, δυστυχῶς, δέν ἔχουμε τέτοιους ἀρχηγούς καί τέτοιους ρήτορες. Ἀκοῦμε τούς ἀρχηγούς νά ὁμιλοῦν καί κάθε τόσο σημειώνουμε παρεκτροπές, φραστικά λάθη, ἀλλά καί ἐκφράσεις οἱ ὁποῖες προκαλοῦν ἀντιδράσεις πού δέν ἁρμόζουν στό περιβάλλον. Θά μοῦ πεῖτε: «Καλά μᾶς τά λές, ἀλλά στήν Βουλή, τό 1965, ὑπῆρχαν καθημερινά ἐπεισόδια καί εἶχαν πέσει μέχρι… “καρεκλιές”»! Βεβαίως, ἔτσι εἶναι καί τά θυμᾶμαι πολύ καλά. Θυμᾶμαι, ὅμως, πολύ καλά καί τό τί ἐπέφεραν ἐκεῖνες οἱ «μάχες» καί ποῦ ὁδηγηθήκαμε! Διαφωνεῖ κανείς;
