Ἔσπευσα χθές νά παρακολουθήσω τήν συνέντευξη τοῦ μέχρι πρό τινος πρωθυπουργοῦ καί νῦν ἀρχηγοῦ τῆς μείζονος ἀντιπολιτεύσεως
Ἐπιτρέψτε μου νά ἐκφράσω τήν ἀπογοήτευσή μου. Τήν ἐξέφρασα καί σέ ὅποιον φίλο μοῦ τηλεφώνησε γιά νά μέ ρωτήσει «πῶς μοῦ φάνηκε ὁ Τσίπρας» ἤ «πῶς εἶδα τήν συνέντευξη». Ὁμολογῶ ὅτι οἱ περισσότεροι μέ ἀποκάλεσαν «παράξενο», «γκρινιάρη», «ξεπερασμένο» ἀκόμη καί «κολλημένο». Σέ ὅλες μου τίς συνομιλίες, κατέληγα μέ τό ὅτι «μπορεῖ καί νά κάνω λάθος», ἀλλά δέν τό πιστεύω.
Θά μοῦ πείτε «ἐσύ φταῖς, πού μεγάλωσες σέ ἕνα περιβάλλον στό ὁποῖο ὑπῆρχαν ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλής, ὁ Γεώργιος Παπανδρέου, ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ὁἸωάννης Πασαλίδης, ὁ Ἠλίας Ηλιού, ὁ Γεώργιος Μαῦρος, ὁ Εὐάγγελος Αβέρωφ, ὁ Γεώργιος Ράλλης, ὁ Ἰωάννης Ζίγδης, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης, ὁ Κωνσταντῖνος Στεφανόπουλος».
Καί τί μποροῦσα νά κάνω; Νά πῶ στήν μητέρα μου νά περιμένει πενῆντα χρόνια μέχρι νά μέ γεννήσει; Τί νά κάνω; Μεγάλωσα σέ ἕνα ἀπολύτως πολιτικό σπίτι, καί ἐργάσθηκα δίπλα στήν Ἑλένη Βλάχου, τόν Μίμη Παπαναγιώτου, τόν Ἀλέκο Φιλιππόπουλο, τόν Κυριάκο Σιμόπουλο, τόν Γιῶργο Ἀναστασόπουλο, τόν Λούη Δάνο, τόν Τάκη Λαμπρία, τόν Γιάννη Κάψη, τόν Γιάννη Βανδῶρο, τόν Κυριάκο Κορόβηλα, τόν Γιάννη Διακογιάννη, τόν Ἑρμόλαο Παπαταξιάρχη, τόν Χρῆστο Θεοχαρᾶτο, τόν Βασίλη Ραφαηλίδη, τήν Ἕλλη Παππᾶ, τόν Στάμο Ζούλα, τόν Ἀλέξανδρο Κοτζιᾶ, τόν Κωνσταντῖνο Καλλιγᾶ, τόν Παναγιώτη Δρακᾶτο, τόν Ἀνδρέα Φραγκιᾶ, τόν Χρῆστο Πασαλάρη, τήν Ἑλένη Μπίστικα, τήν Μαρία Καραβία, τήν Σοφία Μαλτέζου, τόν Παῦλο Μπακογιάννη –ἔτσι γιά νά ἀναφέρω μερικά ὀνόματα.
Παράλληλα, θυμᾶμαι τόν Χρίστο Λαμπράκη, τόν Νάσο Μπότση, τόν Κίτσο Τεγόπουλο, τόν Γιάννη Παπαγεωργίου, τόν Λέοντα Καραπαναγιώτη… Καί πάλι θά μοῦ πεῖτε «καί τί φταῖμε ἐμεῖς πού βιάστηκες νά περάσεις τά νιάτα σου μέ ὅλους αὐτούς; Ἄς περίμενες νά ζήσεις καί νά συνυπάρξεις στά σημερινά πλαίσια»… Ἐντάξει, δέν λέω. Κάθε ἐποχή ἔχει τά ὑπέρ καί τά κατά. Ἐπίσης ὅλοι λένε πώς οἱ μεγαλύτεροι πάντα θεωροῦν τά δικά τους χρόνια «τά καλύτερα». Νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια, δέν θυμᾶμαι τούς γονεῖς μου νά λένε ὅτι περνοῦσαν καλύτερα στά δικά τους νεανικά χρόνια. Τέλος πάντων, ἄς ἔλθουμε στά σημερινά. Δικαιολογῆστε με! Μοιραῖα, σκέπτομαι ὅτι ἐκεῖνοι στούς ὁποίους προαναφέρθηκα, ἦταν «ἄλλη κατηγορία». Σχεδόν ὁ καθένας τους ἦταν «μία κατηγορία μόνος του». Καί ἴσως εἶναι ἄδικο γιά τήν σημερινή πραγματικότητα νά τήν συγκρίνω μέ ἐκείνη στήν ὁποία ζήσαμε καί ἐργασθήκαμε ἐμεῖς, οἱ –κάπως– παλαιότεροι. Ἐξ ἄλλου, ὅπως ἔλεγε ἡ σοφή γιαγιά μου «Κάθε ἐποχή ἔχει τά δικά της»… Δηλαδή ἐμεῖς θά θεωρούσαμε ἀδιανόητο νά συναντηθοῦμε μέ ἕναν τέως πρωθυπουργό χωρίς νά φορέσουμε τό κοστούμι μας, τήν καλή μας γραβάτα, νά προσέξουμε κάθε λεπτομέρεια. Φυσικά καί ἐκεῖνος θά ἦταν ἀνάλογα ντυμένος. «Καί τί σημαίνει αὐτό; Παίζει ρόλο ἡ ἐμφάνιση ἤ ὅσα θά ἀκουστοῦν;» θά μοῦ πεῖτε. Μπορεῖ καί πάλι νά ἔχω ἄδικο, ἀλλά πιστεύω καί στό ὅτι «τό ράσο κάνει τόν παπᾶ». Ἀλλά τί θέλω καί ἀσχολοῦμαι μ’ ὅλα αὐτά; Οἱ ἐποχές ἀλλάζουν, οἱ ἄνθρωποι ἀλλάζουν. Οἱ ἀπαιτήσεις εἶναι πλέον διαφορετικές. Ἀλλά καί τό δικαίωμα στήν διαφωνία εἶναι ἀδιαμφισβήτητο!
