ΕΤΟΣ ΑΡΧΙΚΗΣ ΕΚΔΟΣΕΩΣ 1876
Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2025

Τό ἀδιαμφισβήτητο δικαίωμα στήν διαφωνία

Ἔσπευσα χθές νά παρακολουθήσω τήν συνέντευξη τοῦ μέχρι πρό τινος πρωθυπουργοῦ καί νῦν ἀρχηγοῦ τῆς μείζονος ἀντιπολιτεύσεως

Ἐπιτρέψτε μου νά ἐκφράσω τήν ἀπογοήτευσή μου. Τήν ἐξέφρασα καί σέ ὅποιον φίλο μοῦ τηλεφώνησε γιά νά μέ ρωτήσει «πῶς μοῦ φάνηκε ὁ Τσίπρας» ἤ «πῶς εἶδα τήν συνέντευξη». Ὁμολογῶ ὅτι οἱ περισσότεροι μέ ἀποκάλεσαν «παράξενο», «γκρινιάρη», «ξεπερασμένο» ἀκόμη καί «κολλημένο». Σέ ὅλες μου τίς συνομιλίες, κατέληγα μέ τό ὅτι «μπορεῖ καί νά κάνω λάθος», ἀλλά δέν τό πιστεύω.

Θά μοῦ πείτε «ἐσύ φταῖς, πού μεγάλωσες σέ ἕνα περιβάλλον στό ὁποῖο ὑπῆρχαν ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλής, ὁ Γεώργιος Παπανδρέου, ὁ Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ὁἸωάννης Πασαλίδης, ὁ Ἠλίας Ηλιού, ὁ Γεώργιος Μαῦρος, ὁ Εὐάγγελος Αβέρωφ, ὁ Γεώργιος Ράλλης, ὁ Ἰωάννης Ζίγδης, ὁ Ἀνδρέας Παπανδρέου, ὁ Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης, ὁ Κωνσταντῖνος Στεφανόπουλος».

Καί τί μποροῦσα νά κάνω; Νά πῶ στήν μητέρα μου νά περιμένει πενῆντα χρόνια μέχρι νά μέ γεννήσει; Τί νά κάνω; Μεγάλωσα σέ ἕνα ἀπολύτως πολιτικό σπίτι, καί ἐργάσθηκα δίπλα στήν Ἑλένη Βλάχου, τόν Μίμη Παπαναγιώτου, τόν Ἀλέκο Φιλιππόπουλο, τόν Κυριάκο Σιμόπουλο, τόν Γιῶργο Ἀναστασόπουλο, τόν Λούη Δάνο, τόν Τάκη Λαμπρία, τόν Γιάννη Κάψη, τόν Γιάννη Βανδῶρο, τόν Κυριάκο Κορόβηλα, τόν Γιάννη Διακογιάννη, τόν Ἑρμόλαο Παπαταξιάρχη, τόν Χρῆστο Θεοχαρᾶτο, τόν Βασίλη Ραφαηλίδη, τήν Ἕλλη Παππᾶ, τόν Στάμο Ζούλα, τόν Ἀλέξανδρο Κοτζιᾶ, τόν Κωνσταντῖνο Καλλιγᾶ, τόν Παναγιώτη Δρακᾶτο, τόν Ἀνδρέα Φραγκιᾶ, τόν Χρῆστο Πασαλάρη, τήν Ἑλένη Μπίστικα, τήν Μαρία Καραβία, τήν Σοφία Μαλτέζου, τόν Παῦλο Μπακογιάννη –ἔτσι γιά νά ἀναφέρω μερικά ὀνόματα.

Παράλληλα, θυμᾶμαι τόν Χρίστο Λαμπράκη, τόν Νάσο Μπότση, τόν Κίτσο Τεγόπουλο, τόν Γιάννη Παπαγεωργίου, τόν Λέοντα Καραπαναγιώτη… Καί πάλι θά μοῦ πεῖτε «καί τί φταῖμε ἐμεῖς πού βιάστηκες νά περάσεις τά νιάτα σου μέ ὅλους αὐτούς; Ἄς περίμενες νά ζήσεις καί νά συνυπάρξεις στά σημερινά πλαίσια»… Ἐντάξει, δέν λέω. Κάθε ἐποχή ἔχει τά ὑπέρ καί τά κατά. Ἐπίσης ὅλοι λένε πώς οἱ μεγαλύτεροι πάντα θεωροῦν τά δικά τους χρόνια «τά καλύτερα». Νά σᾶς πῶ τήν ἀλήθεια, δέν θυμᾶμαι τούς γονεῖς μου νά λένε ὅτι περνοῦσαν καλύτερα στά δικά τους νεανικά χρόνια. Τέλος πάντων, ἄς ἔλθουμε στά σημερινά. Δικαιολογῆστε με! Μοιραῖα, σκέπτομαι ὅτι ἐκεῖνοι στούς ὁποίους προαναφέρθηκα, ἦταν «ἄλλη κατηγορία». Σχεδόν ὁ καθένας τους ἦταν «μία κατηγορία μόνος του». Καί ἴσως εἶναι ἄδικο γιά τήν σημερινή πραγματικότητα νά τήν συγκρίνω μέ ἐκείνη στήν ὁποία ζήσαμε καί ἐργασθήκαμε ἐμεῖς, οἱ –κάπως– παλαιότεροι. Ἐξ ἄλλου, ὅπως ἔλεγε ἡ σοφή γιαγιά μου «Κάθε ἐποχή ἔχει τά δικά της»… Δηλαδή ἐμεῖς θά θεωρούσαμε ἀδιανόητο νά συναντηθοῦμε μέ ἕναν τέως πρωθυπουργό χωρίς νά φορέσουμε τό κοστούμι μας, τήν καλή μας γραβάτα, νά προσέξουμε κάθε λεπτομέρεια. Φυσικά καί ἐκεῖνος θά ἦταν ἀνάλογα ντυμένος. «Καί τί σημαίνει αὐτό; Παίζει ρόλο ἡ ἐμφάνιση ἤ ὅσα θά ἀκουστοῦν;» θά μοῦ πεῖτε. Μπορεῖ καί πάλι νά ἔχω ἄδικο, ἀλλά πιστεύω καί στό ὅτι «τό ράσο κάνει τόν παπᾶ». Ἀλλά τί θέλω καί ἀσχολοῦμαι μ’ ὅλα αὐτά; Οἱ ἐποχές ἀλλάζουν, οἱ ἄνθρωποι ἀλλάζουν. Οἱ ἀπαιτήσεις εἶναι πλέον διαφορετικές. Ἀλλά καί τό δικαίωμα στήν διαφωνία εἶναι ἀδιαμφισβήτητο!

Απόψεις

«Πάντα η Αλεξάνδρεια» του Δημήτρη Στεφανάκη από τις εκδόσεις Μεταίχμιο

Εφημερίς Εστία
Μέσα σε λίγες μόνο ημέρες η Δάφνη Χάραμη έχασε τον πατέρα της Κώστα, το εργοστάσιό τους στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου εθνικοποιήθηκε από το καθεστώς Νάσερ και το σπίτι τους σφραγίστηκε. Από τη Γιώτα Βαζούρα Ο Κωστής Χάραμης, πλέον, δεν υπήρχε και η ίδια δεν ήταν η κόρη του μεγιστάνα των αιγυπτιακών τσιγάρων. Η έπαυλη της οδού Αββασιδών, που αναγνώριζε για σπίτι της, έγινε ένα ξένο οίκημα, στο οποίο δεν της επιτρεπόταν πια να πατήσει το πόδι της. Η ίδια η Αλεξάνδρεια έγινε ξένη και αφιλόξενη, μια πόλη σκιών και ψιθύρων, με τη νεαρή να καλείται να διαπιστώσει με τον πιο σκληρό τρόπο «ότι τις πιο μεγάλες ανατροπές η μυθοπλασία τις δανείζεται από την πραγματικότητα». Ο Δημήτρης Στεφανάκης στο νέο του βιβλίο, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, μας μεταφέρει στο καλοκαίρι του 1961 σε μία πόλη- φάρο του ελληνισμού, την Αλεξάνδρεια, ακολουθώντας την πορεία της οικογένειας Χάραμη, που πρωτογνωρίσαμε στο παλαιότερο, πολυαγαπημένο και πολυβραβευμένο μυθιστόρημά του «Μέρες Αλεξάνδρειας». Αξιοποιώντας πραγματικά ιστορικά γεγονότα, στην προκειμένη περίπτωση το βαρύ πρόγραμμα των εθνικοποιήσεων των ξένων επιχειρήσεων από το καθεστώς Νάσερ, που οδήγησε στη μαζική έξοδο των Αιγυπτιωτών Ελλήνων, ο συγγραφέας μάς δίδει ένα συγκινητικό μυθιστόρημα για την αλλαγή, την […]

«Δικαιοσύνη μακριά ἀπό ἰσχυρά συμφέροντα καί ἀπό πολιτικές ἐπιδιώξεις»

Εφημερίς Εστία
Τί ἀπήντησε ἡ Ἕνωσις Δικαστῶν καί Εἰσαγγελέων στήν Πρόεδρο τοῦ Ἀρείου Πάγου- Ὀξεῖα ἀντίδρασις τῆς Εἰσαγγελέως τοῦ ΑΠ στό προσκλητήριο γιά τόν διαδικτυακό τραμπουκισμό τοῦ ἀνακριτοῦ

Ἡ λάβα τῶν Τεμπῶν

Μανώλης Κοττάκης
ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ μέ μεγίστη προσοχή τίς δηλώσεις τῆς ἀξιότιμης Προέδρου καί τῆς ἀξιότιμης εἰσαγγελέως τοῦ Ἀρείου Πάγου κυριῶν Κλάπα-Χριστοδουλέα καί Ἀδειλίνη, οἱ ὁποῖες συνιστοῦν κυρίως τήν ἀπάντηση τοῦ Ἀνωτάτου Δικαστηρίου μας στήν μακρά δήλωση τῆς Προέδρου τῶν Συγγενῶν Θυμάτων Τεμπῶν Μαρίας Καρυστιανοῦ γιά τήν πορεία τῆς ὑποθέσεως καί δευτερευόντως ἀσπίδα σέ διαδικτυακές ἐπιθέσεις πού δέχεται ὁ ἐφέτης ἀνακριτής κύριος Μπακαΐμης.

Νέος Πρόεδρος Δημοκρατίας ὁ Κωνσταντῖνος Τασούλας

Εφημερίς Εστία
Ο Κωνσταντῖνος Τασούλας μετακομίζει στήν Ἡρώδου Ἀττικοῦ, ἀφοῦ ἐξελέγη Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, κατά τήν τέταρτη ψηφοφορία πού διεξήχθη χθές, μέ 160 ψήφους.

Τά χρόνια πού ὁ ἀθλητισμός δέν ἦταν ἀμειβόμενος

Δημήτρης Καπράνος
Διαφωνῶ μέ τόν χαρακτηρισμό «ὁ γηραιότερος ὀλυμπιονίκης», μέ τόν ὁποῖο τά περισσότερα μέσα ἐνημερώσεως ἀποχαιρέτησαν χθές τόν σπουδαῖο ἀθλητή καί ἄνθρωπο Γιῶργο Ρουμπάνη.