Εἶμαι μάρτυς σέ μιά ὑπόθεση. Ἁπλή, ἀλλά ἀρκετά ἱκανή νά ταλαιπωρεῖ μιά μεγάλη ὁμάδα ἀνθρώπων, λόγω τῆς καταστάσεως ἡ ὁποία ἐπικρατεῖ στήν Ἑλληνική Δικαιοσύνη.
Ἐξηγοῦμαι ὅτι γιά τήν ταλαιπωρία μας οὐδεμία εὐθύνη ἔχουν οἱ δικαστές καί οἱ εἰσαγγελεῖς. Εὐθύνη ἔχει ἡ πολιτική ἡγεσία καί τό πολιτικό προσωπικό τῆς χώρας, τό ὁποῖο νομοθετεῖ καί θέτει τούς ὅρους καί τούς κανόνες. Οἱ δικαστές καί οἱ εἰσαγγελεῖς ἁπλῶς τούς ἐφαρμόζουν!
Ἡ ὑπόθεση χρονολογεῖται ἀπό τό 2012 καί βρίσκεται στό στάδιο τῆς ἐφέσεως. Πήγαμε, λοιπόν, πρίν λίγο καιρό, στό δικαστήριο (στόν Πειραιᾶ), οἱ δύο κατηγορούμενοι (πλημμέλημα) καί οἱ μάρτυρες.
Δέν ξέρω ἄν ἔχετε ἐπισκεφθεῖ τά δικαστήρια τοῦ Πειραιῶς καί δέν σᾶς τό συνιστῶ. Χρόνια πολλά στό δικαστικό ρεπορτάζ, θυμᾶμαι τά δικαστήρια στήν πλατεῖα Κοραῆ (στό κτίριο τό ὁποῖο ἀργότερα ἀγοράσθηκε ἀπό τό ΚΚΕ.) Ἀσφυκτιούσαμε ἐκεῖ μέσα (θυμᾶμαι τίς λιποθυμίες ἀπό τήν ζέστη τά καλοκαίρια) καί πανηγυρίσαμε ὅταν τά δικαστήρια μεταφέρθηκαν στό «σύγχρονο πολυώροφο κτίριο τῆς ὁδοῦ Σκουζέ».
Ἕνα κτίριο γραφείων ἀλλά «παράδεισος» μπροστά στό «κοτέτσι» τῆς πλ. Κοραῆ. Διαπιστώσαμε, ὅμως, ἀπό τήν πρώτη μέρα ὅτι δέν διέθετε «ἔξοδο κινδύνου». Χθές διαπίστωσα ὅτι δέν ἔχει ἀποκτήσει ἀκόμη!
Τό κτίριο ἔχει παλιώσει, οἱ αἴθουσες εἶναι πλέον μικρές καί ἀνεπαρκεῖς, ὁ κόσμος πολύς, οἱ ὑποθέσεις πολύ περισσότερες, οἱ συνθῆκες ὑπό τίς ὁποῖες οἱ λειτουργοί τῆς Θέμιδος προσπαθοῦν νά ἀποδώσουν Δικαιοσύνη, μᾶλλον ἄθλιες…
Δέν θυμᾶμαι τί ἀριθμό εἶχε ἡ ὑπόθεση στό πινάκιο, ἀλλά περιμέναμε ὥς τή μιάμιση τό μεσημέρι γιά νά ἀρχίσει ἡ διαδικασία. Ἐξετάσθηκε ἕνας μάρτυς καί τό δικαστήριο διέκοψε, ἀφοῦ ἐκδικαζόταν ἤδη ἄλλη ὑπόθεση. Μᾶς δόθηκε νέα ἡμερομηνία καί χθές, στίς ἐννέα τό πρωί, ξαναβρεθήκαμε στόν τρίτο ὄροφο τοῦ λεροῦ καί ἐξουθενωμένου κτιρίου τῆς ὁδοῦ Σκουζέ. Στήν ἕδρα οἱ ἴδιες, πέντε κυρίες. Δικαστές, εἰσαγγελεύς καί γραμματεύς.
Ἄρχισε ἡ διαδικασία. Ἕνα «βουνό» δικογραφίες στήν ἕδρα, ἐκφωνήθηκε ἡ πρώτη ὑπόθεση καί περάσαμε ἔξω, νά περιμένουμε τήν σειρά μας. Ἀπό μπροστά μας πέρασαν δύο «ἐγκληματικές ὀργανώσεις» μέ ἰσχυρή συνοδεία ἀστυνομικῶν, κάμποσες οἰκογένειες «Ρομά», πού ἀκολουθοῦσαν τινές ἐκ τῶν κατηγορουμένων. Στόν χῶρο τῆς ἀναμονῆς, κόσμος πολύς. Ἄνθρωποι κάθε τάξεως καί προελεύσεως, ἀλλοδαποί, ἐπαρχιῶτες. Ἕνας, μάλιστα, εἶχε βγεῖ στή σκάλα καί φώναζε κάποιον Βασίλη, σφυρίζοντας «κλέφτικα», λές καί σαλάγαγε τό κοπάδι!
Βγαίνει ἀπό τήν αἴθουσα ἕνας ἀστυφύλακας. «Στό μαντρί βρίσκεσαι;» τοῦ λέει. «Καί τί νά κάνω; Κουφός εἶναι, ἀλλά ἔρχεται καί ἡ σειρά μας!» ἀπαντᾶ ὁ συριστής! Ἐρωτῶ τόν συνήγορο τοῦ φίλου μου «ἄν βλέπει νά γίνεται ἡ δίκη». Μοῦ ἀπαντᾶ ὅτι «πρέπει νά περιμένουμε νά γίνει διακοπή, καί μόλις ἐπανέλθουν οἱ δικαστές στήν ἕδρα, θά μᾶς ποῦν ἄν θά γίνει ἡ δίκη ἤ θά μᾶς δώσουν νέα δικάσιμο»… Ἡ διακοπή ἔγινε, καί στή μία καί τέταρτο μᾶς δόθηκε δικάσιμος γιά τόν Μάιο. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο καί θά χάσουμε ἄλλο ἕνα πρωινό, ἄν γίνει καί τότε ἡ δίκη. Κατά τά λοιπά ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν…
