Κάθε φορά πού πλησίαζε ἡ 25η Μαρτίου…
… ἄρχιζε ἡ προετοιμασία γιά τήν μεγάλη γιορτή. Κατ’ ἀρχάς ἔπρεπε νά στολίσουμε τό σχολεῖο. Καί ὁ στολισμός ἦταν κλαδιά ἀπό φοίνικες, τά ὁποῖα τοποθετούσαμε δεξιά καί ἀριστερά σέ ὅλες τίς πόρτες τοῦ σχολείου μας.
Ἡ ἀνεύρεση τῶν φοινίκων ἦταν ὁλόκληρο σαφάρι. Ἔπρεπε νά φθάσουμε τά ἀπέραντα Περιβόλια, στήν περιοχή Ἁγίου Ἰωάννου Ρέντη καί νά ἐντοπίσουμε τίς φοινικιές. Ἄν ἦταν χαμηλά τά δένδρα, δέν ὑπῆρχε κίνδυνος. Μερικές φορές, ὅμως, σκαρφαλώναμε στούς κορμούς!
Κι ὅλα αὐτά, γιά νά στολίσουμε τίς πόρτες τοῦ σχολείου! Γιά ποιό λόγο; Μά, πολύ ἁπλά, γιά νά ἔχει ὁ ἑορτασμός τῆς ἐπετείου τῆς Ἐπαναστάσεως τοῦ 1821 τό χρῶμα πού τοῦ ἁρμόζει. Καί ἡ παράδοση ἀπαιτοῦσε κλαδιά ἀπό φοίνικες. Κι ἐμεῖς ἔπρεπε νά τά βροῦμε!
Ἔπειτα, ἐρχόταν ἡ ὥρα τοῦ ἐθελοντισμοῦ. Ποιά παιδιά, δηλαδή, θά ἔμεναν στό σχολεῖο καί μετά τό σχόλασμα, γιά νά βοηθήσουν στόν στολισμό. Φυσικά, μέναμε ὅλοι! Κορίτσια καί ἀγόρια.
Καί ἔβγαιναν ἀπό τά ντουλάπια τά πορτραῖτα τῶν ἡρώων καί ἀρχίζαμε νά τά καθαρίζουμε, μέ σχεδόν στεγνό τό σφουγγαράκι. Ἔτρεμε τό χέρι καθώς πηγαινοερχόταν ἐπάνω στίς μορφές πού ἦταν γιά ἐμᾶς μυθικές! Καί πολλές φορές μοῦ φαινόταν ὅτι ἐκεῖνοι οἱ σχεδόν βλοσυροί ἄνδρες (μόνο τόν Ἀθανάσιο Διᾶκο θυμᾶμαι χαμογελαστό), χαλάρωναν καί γαλήνευαν στά χέρια μας…
Τήν παραμονή τῆς γιορτῆς (πάντα ὑπῆρχε γιορτή, μέ θεατρικά καί ἀπαγγελίες καί μέ παρουσία τῶν γονέων) βοηθούσαμε στήν κατασκευή τῆς «σκηνῆς». Θρανία, ἐπάνω στά ὁποῖα τοποθετούσαμε τό βάθρο. Μέ λευκά πανιά σκεπαζόταν ὅλο τό σύστημα τῆς σκηνῆς καί γιά «σκάλα» ἕνα θρανίο στό πλάι. Φυσικά δέν ὑπῆρχε αὐλαία, ἀλλά ποιός ἔδινε σημασία…
Θυμᾶμαι, στήν συνοικία μας, ὅτι δέν ὑπῆρχε σπίτι χωρίς ἑλληνική σημαία. Πνιγμένη στά κυανόλευκα ἡ περιοχή καί οἱ ἐκδηλώσεις ἄρχιζαν μέ τήν σχολική παρέλαση. Ἁπλά πράγματα. Στήν κεντρική πλατεῖα, ὁ Μητροπολίτης, ὁ δήμαρχος, οἱ δημοτικοί σύμβουλοι, οἱ «ἐπίσημοι», πρόεδροι σωματείων (κυρίως προσφυγικῶν) καί λοιποί. Καί ἡ «Φιλαρμονική τοῦ Ἀσύλου» (τοῦ Ἱδρύματος Προστασίας Ἀνηλίκων) μιά μπάντα καλοκουρδισμένη καί ἐντυπωσιακή, πού παιάνιζε τά γνωστά στρατιωτικά ἐμβατήρια.
Κι ἐμεῖς, παιδιά τοῦ Δημοτικοῦ, λές καί εἴχαμε καταπιεῖ μπαστούνι, φουσκώναμε σάν διᾶνοι, πιστεύοντας ἀκράδαντα ὅτι ἤμασταν –ἀγόρια καί κορίτσια– ἀπόγονοι τῶν ἡρώων, ἕτοιμοι νά πάρουμε κι ἐμεῖς τό τουφέκι –ἄν ποτέ χρειαστεῖ– γιά νά κρατήσουμε τήν πατρίδα ἐλεύθερη.
Στά χρόνια πού ἀκολούθησαν ἄλλαξαν πολλά. Καί τά περισσότερα ἄλλαξαν ἀπό τήν ὥρα πού ἡ πατρίδα ξαναβρῆκε τήν δημοκρατία πού εἶχε στερηθεῖ. Καί τά ἀκόμη χειρότερα συνέβησαν καί συμβαίνουν τά τελευταῖα 47 χρόνια, πού ἡ χώρα μας ἀπολαμβάνει τήν σταθερότερη δημοκρατική περίοδο τῆς νεότερης ἱστορίας της!
Τί συνέβη; Πῶς μεταλλαχθήκαμε; Τί εἶναι αὐτές οἱ τρέλες, μέ τά πανό ὑπέρ μιᾶς συμμορίας δολοφόνων καί μέ μέλη τοῦ Κοινοβουλίου νά λένε ὅτι οἱ στυγεροί δολοφόνοι «δέν τρομοκράτησαν κανέναν»; Ποῦ τό πᾶνε καί ποῦ πᾶμε, γενικῶς;
Χθές, στή μιάμιση τό μεσημέρι, στό Πασαλιμάνι, ἔξω ἀπό τόν «Σκλαβενίτη» δύο δεκαεξάρηδες, χωρίς νά φοροῦν μάσκες, φώναζαν δυνατά «Ἡ Δικαιοσύνη θέλει μολότωφ» καί «γ… τή Δικαιοσύνη!».
Πλησίασα καί τούς εἶπα: «Φορέστε τίς μάσκες καί βγάλτε τόν σκασμό μήν σᾶς σπάσω τά μοῦτρα!». Τίς φόρεσαν κι ἔφυγαν ἀμέσως! Τόσο «μάγκες»
