Σηκώθηκα νωρίς καί βάλθηκα νά βρῶ ἐκεῖνο τό μέτρο…
… πού «μαζεύει» καί μπαίνει μέσα στό μικρό κουτάκι. Συνέβη αὐτό πού συμβαίνει ὅποτε ψάχνεις νά βρεῖς κάτι συγκεκριμένο καί ἀδυνατεῖς νά τό ἐντοπίσεις, μέχρι νά ἐμφανιστεῖ ἡ γυναίκα σου, νά τό ξετρυπώσει πολύ ἁπλά καί νά σοῦ πεῖ «ὁρίστε»! Κι ἀφοῦ μοῦ τό κράτησε ψηλά, γιά νά τό δῶ καλύτερα, ὑπέβαλε καί τήν ἐρώτηση: «Τί τό θέλεις πρωί-πρωί τό μέτρο;»…
Τῆς ἐξήγησα πολύ ἁπλά ὅτι μέ τά νέα κυβερνητικά μέτρα γιά τήν προστασία ἀπό τόν κορωνοϊό, ἕνα μέτρο στό αὐτοκίνητο ἤ τήν τσέπη, εἶναι ἀπαραίτητο. Φαντάζεσαι νά πᾶς στό φαρμακεῖο καί νά βρίσκεται –τό σκασμένο– σέ ἀπόσταση μεγαλύτερη τῶν δύο χιλιομέτρων; Δέν θά πρέπει νά μετρήσεις μέτρο-μέτρο τήν ἀπόσταση μέ τήν συνοδεία τοῦ ἀστυνομικοῦ πού θά περιμένει νά σοῦ ἐπιβάλει τό πρόστιμο;
Μέ κοίταξε μέ οἶκτο καί κούνησε τό κεφάλι. «Βλέπεις πόσο ἀφελής καί ἀπληροφόρητος εἶσαι;» μοῦ εἶπε μέ συγκατάβαση. «Βρέ κουτό, δέν ἔχεις καταλάβει ἀκόμη ὅτι ὑπάρχει τρόπος νά πᾶς ὅπου θέλεις καί ὅποτε θέλεις;»…
Λυπᾶμαι πού τό παραδέχομαι, ἀλλά πιστεύω ὅτι οἱ γυναῖκες –σέ ἀντίθεση μέ ἐμᾶς– ἔχουν πάντα τόν τρόπο νά βρίσκουν τίς λύσεις. Μοῦ εἶπε, λοιπόν ἁπλά ὅτι «τό μόνο πού ἔχεις νά κάνεις, εἶναι νά πεῖς στόν ἀστυνομικό πού θά σέ σταματήσει ὅτι πηγαίνεις σέ διαδήλωση! Οὐδείς τολμᾶ νά σταματήσει τήν ὁποιαδήποτε διαδήλωση!»… Ἔμεινα ἄφωνος, καθώς –γιά πολλοστή φορά– ἀντιλαμβανόμουν ὅτι τό θηλυκό μυαλό εἶναι πολύ πιό προχωρημένο ἀπό τό δικό μας. Ὡστόσο, κινητοποίησα ἀμέσως τά ἀνακλαστικά μου καί –ἀμυνόμενος τοῦ ἀνδρικοῦ φύλου– ὑπέβαλα τήν καταλυτική ἐρώτηση: «Καί σέ ποιά διαδήλωση θά τοῦ πῶ ὅτι πηγαίνω;»… Τήν εἶδα νά κλονίζεται καί νά κάνει ἕναν μορφασμό, ἀλλά διαπίστωσα ἀμέσως ὅτι ἐπρόκειτο γιά μορφασμό ἀποδοκιμασίας (εἰς βάρος μου). «Βρέ (ξανά) κουτό, τί τούς νοιάζει τό εἶδος καί ὁ χαρακτήρας τῆς διαδηλώσεως; Ἀλλά ἄν θές νά εἶσαι 100% βέβαιος ὅτι δέν θά σοῦ φέρει κανείς ἀντίρρηση, ὅτι δέν θά σοῦ κόψει κανείς τόν δρόμο πρός τήν ἐλευθερία, πές ὅτι εἶσαι “δικαιωματιστής” καί σπεύδεις νά συμπαρασταθεῖς στόν ἀγωνιστή Κουφοντίνα! Μέχρι πού θά σέ συνοδεύσει τό περιπολικό γιά νά βεβαιωθοῦν ὅτι θά φθάσεις στόν προορισμό σου!» μοῦ εἶπε καί ἔστρεψε τήν πλάτη, ὁδεύοντας πρός τό βάθος τοῦ σπιτιοῦ. Εἶμαι βέβαιος ὅτι χαμογελοῦσε εἰρωνικά… Κατέβηκα στήν γωνία τοῦ σπιτού καί πῆρα ἕνα σκέτο ἐσπρέσο σέ πλαστικό κυπελάκι. Ἔψαξα –σάν ἐκείνους τούς καημένους Ἀλβανούς τοῦ ’90– νά βρῶ ἐλεύθερο παγκάκι στό παρκάκι τῆς γωνίας, σέ ἀπόσταση ὄχι μεγαλύτερη τῶν 150 μέτρων ἀπό τό σπίτι μας. Ἦταν μόλις ὀκτώ τό πρωί, ἀλλά καί τά πέντε παγκάκια ἦταν «πιασμένα». «Καλά, ἀπό ποιά ὥρα ἔχουν ἔλθει καί δέν ὑπάρχει παγκάκι ἄδειο;» ρώτησα τόν περιπτερᾶ καθώς ἀγόραζα ἐφημερίδα. «Ἐγώ ἄνοιξα στίς ἕξι καί ἦταν ἤδη γεμᾶτα. Νομίζω ὅτι κανά-δυό κοιμήθηκαν ἐδῶ! Τώρα μέ τά νέα μέτρα, νά δεῖς πού κάποιοι θά κοιμοῦνται στά παγκάκια καί τό πρωί θά τά νοικιάζουν σέ ἐκείνους πού θά ψάχνουν θέση!» μοῦ ἀπάντησε…
