Τά μέσα, ὁ Καραμανλῆς καί ὁ Χό-Τσί-Μίνχ

Εἶναι εὔκολο νά κάνεις κριτική

Ἰδιαίτερα στήν Ἑλλάδα, πού ὁ κρατικός μηχανισμός ἦταν καί εἶναι γιά γέλια, ἡ κριτική καί ἡ ἀπαξίωση τῆς κάθε κυβερνήσεως εἶναι πανεύκολη, ἀλλά δύσκολα ἀποφεύγεται…

Αὐτές τίς μέρες, μέ τήν «Μήδεια» πού διήρκεσε μόλις δύο ἡμέρες, μίλησα μέ φίλους στό ἐξωτερικό. Ὁ πρῶτος ἀπό τήν Ρωσσία: «Νιός ἤμουν καί γέρασα. Τριάντα χρόνια πρίν εἴχαμε στήν Ἑλλάδα παρόμοια κακοκαιρία καί πάλι διακοπές. Τό ξαναλέω: τό πρόβλημα δέν εἶναι οἱ κυβερνήσεις, τό πρόβλημα εἶναι ὁ πεπαλαιωμένος κρατικός μηχανισμός, πού μαζεύει λογιῶν χαραμοφάηδες νά διοικοῦν ἀνθρώπους πού εἴτε βρίσκονται σέ καθεστώς μόνιμης ἐργασιακῆς ἀσυλίας (βαθύ δημόσιο) εἴτε σέ καθεστώς σύμβασης ἀορίστου (μέ ἀνούσιο μέλλον). Αὐτός ὁ κρατικός μηχανισμός (πού οὐσιαστικά κυβερνᾶ αὐτό πού ὀνομάζουμε χώρα), θά καταρρεύσει μόνον ὅταν καταρρεύσει τό κράτος. Παρ’ ἐλπίδα ἀφοῦ ξεπουλήθηκε ἡ κρατική περιουσία γιά πινάκιο φακῆς, πίστευα πώς διά τῆς ἐπαγωγῆς, θά ἄρχιζε νά ἀλλάζει τοὐλάχιστον ἡ νοοτροπία τῶν στελεχῶν διοίκησης. Φεῦ! Καμμία ἀλλαγή. Πάντα φταῖνε οἱ ἄλλοι, οἱ προηγούμενοι, οἱ ἀλαργινοί, οἱ γείτονες καί οἱ ξένοι. Δέ μοῦ πέφτει καί λόγος στήν τελική, καθώς δέν ζῶ ἐκεῖ καί δέν συνεισφέρω μέ τό νά πληρώνω φόρους, ἀλλά ἡ κατάσταση εἶναι ἁπλά τραγική, ἀρκούντως ἰδιωτική, μέ ἕναν μοναδικό παγκόσμια κρατικό μηχανισμό, πού μοιάζει στόν σοβιετικό, μόνο στά ἄσχημά του, στήν ἀδιαφορία δηλαδή, τήν τεμπελιά, πού πηγάζει ἀπό τήν σιγουριά τῆς σταθερῆς πληρωμένης ἐργασίας, καί τοῦ ἀτιμώρητου πού ἐπικρατεῖ στόν ἰδιωτικό τομέα. Μέχρι καί τό Βιετνάμ εἶναι πιό σύγχρονο πλέον. Καί ὁ Χό-Τσί-Μίνχ θά γελάει ἐκεῖ στήν κόλαση…» Ἡ ἄλλη φίλη, ἀπό τό Μόντρεαλ: «Τρεῖς χιλιάδες ὑπάλληλοι μέ 2.200 ὀχήματα καί τεράστια ἐμπειρία δέν σώζουν τό Μόντρεαλ ἀπό ἀντίστοιχες καταστάσεις. Ἄν πέσει ἕνα δέντρο σέ κολώνα δέν φταίει οὔτε ἡ κυβέρνηση οὔτε ἡ δήμαρχος. Φταῖνε οἱ φυσικές συνθῆκες. Χρειάζεται χρόνος γιά νά ἐπέμβει τό συνεργεῖο, νά φτάσουν δηλαδή στό σημεῖο, νά ἐντοπίσουν τή ζημιά, νά ἐπιδιορθώσουν. Σήμερα οἱ μισοί Μοντραλέζοι δέν ἔχουν ἴντερνετ καί τήν προηγούμενη ἑβδομάδα δέν εἶχαν οἱ ἄλλοι μισοί καθώς ἔγιναν ζημιές στά δύο μεγάλα δίκτυα». Καί παραπέμπει σέ προχθεσινό δημοσίευμα τοῦ «Guardian» πού ἀναφέρει: «Ἑκατομμύρια χωρίς ρεῦμα καί εἰκοσιένας νεκροί ἀπό τόν δριμύτατο χειμῶνα πού σαρώνει τίς ΗΠΑ»… Καί οἱ δύο καλά τά εἶπαν. Ναί, τό κράτος μας διαθέτει καί πεπαλαιωμένο μηχανισμό καί μιά ἀπέραντη σοβιετική γραφειοκρατία. Ναί, συμβαίνουν καί ἀλλοῦ αὐτά, ἀλλά ἐδῶ μιλᾶμε γιά ΜΙΑΣ ΗΜΕΡΑΣ χιονόπτωση. Δυστυχῶς, τό «ἐπιτελικό κράτος» δέν τό ἔχουμε ἀκόμη δεῖ. Ἐλπίζουμε νά τό δοῦμε σύντομα, πρίν εἶναι ἀργά γιά ὅλους.

Καί καλά θά κάνουν οἱ ἁρμόδιοι γιά τήν Πολιτική Προστασία νά λένε λίγα καί νά ἀποφεύγουν ἐκεῖνο τό τροπάριο πού λέει «Δέν εἶναι τώρα ὥρα γιά κριτική». Οἱ πρόγονοί μας ἔλεγαν «Τῶν φρονίμων, ὀλίγα»… Τό 1975, σέ μιά σύναξη τῆς ΟΝΝΕΔ, στό ξενοδοχεῖο «Σεμίραμις», μίλησε στούς νέους ὁ Κωσταντίνος Καραμανλῆς, γιά τίς δομές τοῦ κράτους. Κάποια στιγμή, ὁ Διονύσης Μπεχράκης –ἄν θυμᾶμαι καλά– ζήτησε τόν λόγο καί εἶπε ὅτι «Δέν ὑπάρχουν τά κατάλληλα μέσα». Ὁ Καραμανλῆς γύρισε πρός τό μέρος του, τόν κοίταξε καί εἶπε: «Οἱ ἔξυπνοι ἄνθρωποι, μέ λίγα μέσα, κάνουν πολλά».

Απόψεις

Τό πρωτοσέλιδο τῆς «Ἑστίας» γιά τήν νέα γενιά στά χείλη τοῦ ράπερ Λέξ!

Εφημερίς Εστία
Ὁ εὐθύς Θεσσαλονικιός ἑρμήνευσε μπροστά σέ 120.000 νέες καί νέους, σέ δύο διαδοχικές συναυλίες στό ΟΑΚΑ, τήν «Χειρότερη Γενιά», οἱ στίχοι τῆς ὁποίας περιλαμβάνουν ἀναφορά στήν ἐφημερίδα μας Ἔκρηξις κοινωνικῆς ἀμφισβητήσεως ἀπό τήν νεολαία

Παιχνίδια παραγραφῆς μέ τό Γνωμοδοτικό Τριαντόπουλου

Μανώλης Κοττάκης
OTAN τέθηκε γιά πρώτη φορά τό ζήτημα τῆς συνθέσεως τοῦ Γνωμοδοτικοῦ Συμβουλίου πού θά κληθεῖ νά ἀξιολογήσει ὡς «φυσικός δικαστής» τήν ὑπόθεση Τριαντόπουλου, ἡ Βουλή καί τό Ὑπουργεῖο Δικαιοσύνης διχάστηκαν γιά τό ποιός εὐθύνεται, πού στήν λίστα τῶν πρός κλήρωση δικαστῶν περιλαμβάνονταν κάποιοι πού ἀπεῖχαν ἕναν μῆνα ἀπό τήν συνταξιοδότηση.

Ἀκρίβεια-φωτιά σέ ὑπηρεσίες καί τρόφιμα ἐξ αἰτίας νέας πληθωριστικῆς ἐκρήξεως

Εφημερίς Εστία
Ο ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΣ ὄχι μόνο δέν ὑποχωρεῖ, ἀλλά ἀντιθέτως ἀκολουθεῖ ἀνοδική πορεία τούς τελευταίους δύο μῆνες.

Ἕνα κι ἕνα δέν μπορεῖ νά κάνουν ἕνδεκα

Δημήτρης Καπράνος
Ἀρκεῖ μία καί μόνη ματιά στό σημερινό –ὁμιχλῶδες καί δυσδιάκριτο– πολιτικό μας σκηνικό, γιά νά περιπέσουμε σέ βαθειά μελαγχολία.

Παρασκευή, 2 Ἰουλίου 1965

Πρό 60 ἐτῶν
O ΚΟΣΜΟΣ ΓΕΝΙΚΟΝ ΣΠΑΣΙΜΟ