Ἐπειδή ἔχουμε ὑποστεῖ πλέον συντριπτικά κατάγματα πέφτοντας συνεχῶς ἀπό τά σύννεφα…
… ἐπιτρέψτε μας νά ἀναφέρουμε ὅτι οὐδόλως μᾶς ἐξέπληξε ὁ ἄγριος ξυλοδαρμός τοῦ ἀτυχοῦς ὑπαλλήλου τῶν ΗΣΑΠ ἀπό τά νεαρά καθάρματα, τά ὁποῖα τόν ξυλοκόπησαν ἀγρίως στόν σταθμό τῆς Ὁμονοίας. Οὐδόλως μᾶς ἐξέπληξε ἐπίσης τό γεγονός ὅτι οὐδείς διερχόμενος ἐπενέβη. Εἶναι σχεδόν βέβαιο ὅτι ἀρκετοί θά παρακολούθησαν τήν σκηνή τοῦ ξυλοδραμού τοῦ ἐλεγκτοῦ καί θά σχολίαζαν ἐκ τοῦ μακρόθεν: «Κοίτα, τόν κλωτσάει στό πρόσωπο. Οὔτε ταινία μέ τόν Μπρούς Γούιλλις δέν ἔχει τέτοιο ξύλο, δικέ μου» μπορεῖ νά ἔλεγαν! Ἡ βία, δυστυχῶς, ἔχει γίνει ἀπό χρόνια μέρος τῆς καθημερινότητός μας. Τήν βλέπουμε, τήν νοιώθουμε σέ κάθε πτυχή τῆς κοινωνικῆς μας ζωῆς. Μόλις πρό ἡμερῶν, κορίτσι δέκα πέντε ἐτῶν, ἔβαλε τρεῖς «μπράβους» νά σπάσουν στό ξύλο μιά ἀντίζηλό της! Στήν ὁδό Ἑρμοῦ μέρα μεσημέρι! Βία, ἀπό τό σχολεῖο μέχρι τήν οἰκογένεια! Ἄς ἀρχίσουμε ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο μεταδίδονται στά «κανάλια» οἱ (ὁ Θεός νά τίς κάμει) εἰδήσεις. Μέ μουσική ὑπόκρουση πού θυμίζει ἀπό «Γουέστερν» μέχρι «Ἐξορκιστή», μέ φωνές πού τονίζουν ὅλες τίς λέξεις στήν λήγουσα γιά νά ὑπάρχει «τζερτζελές», μέ χροιά φωνῆς περίεργη ἕως προβληματική, γιά νά προκαλοῦν, ἐκτός ἀπό τήν ἔκρηξη ἀδρεναλίνης, τήν ἀκοή μας μέ τήν ὀξύτητά τους. Πᾶμε στίς «ψυχαγωγικές» ἐκπομπές καί στίς συνεντεύξεις. Καί ἐκεῖ, ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο παίζεται τό παιγνίδι, εἶναι διαποτισμένος ἀπό τήν βία. Οἱ συνομιλητές καταργοῦν τόν πληθυντικό, ἡ –ἀπαιτούμενη σέ μιά συνέντευξη– εὐγένεια τοῦ οἰκοδεσπότη ἔχει πάει περίπατο. Οἱ περισσότερες ἀναφορές ἔχουν νά κάνουν μέ τίς «κακίες» καί τίς «δύσκολες» στιγμές τοῦ προσκεκλημένου, οἱ ἐρωτήσεις ἀφοροῦν κυρίως προσωπικά του θέματα. Ἡ ἀναφορά στήν προσφορά τοῦ καλεσμένου στόν τομέα τόν ὁποῖο διακονεῖ βρίσκεται σέ δεύτερο ἤ σέ τρίτο πλάνο. Ὁ δημοσιογράφος «πρέπει νά εἶναι κακός» καί ὁ καλεσμένος «νά βγάλει τά ἐσώψυχά του». Ὅσο πιό «περιθωριακός» εἶναι ὁ καλεσμένος, τόσο πιό «ἴν» θεωρεῖται ἡ ἐκπομπή!
Καί μᾶς εἶναι δύσκολο νά ἀντιληφθοῦμε γιατί ἕνας σπουδαῖος συνθέτης καί πιανίστας θά πρέπει νά μιλήσει γιά τό πόσο ξύλο τοῦ ἔδινε ἡ μάνα του καί ὄχι νά ἑρμηνεύσει στό πιάνο κάποιες ἀπό τίς συνθέσεις του. Ἄς πᾶμε τώρα στίς ταινίες. Καθίστε στόν καναπέ σας καί ἀρχίστε νά κάνετε «ζάπινγκ» στά κανάλια. Προσπαθῆστε, μετρήσετε τά ἐγκλήματα, τούς φόνους, τίς αἱμομιξίες, τήν διαστροφή, τούς πυροβολισμούς, τίς ἐκρήξεις, τίς μαχαιριές, τό ξύλο. Δέν θά σᾶς φθάνουν γιά νά τά καταγράψετε οὔτε οἱ σελίδες τοῦ τηλεφωνικοῦ καταλόγου! Ρίξτε μιά ματιά στά «παιδικά». Κατ’ ἀρχάς, ἔχουν ἀλλάξει οἱ φιγοῦρες τῶν «καρτούν». Εἶναι πλέον κακόσχημες, οἱ φωνές βραχνές ἕως καί ἄγριες καί τό ξύλο πού πέφτει, δέν λέγεται! Ἔλεγα –πρό τριακονταπενταετίας, ὅτι τά «παιδικά» πού ἔβλεπε ὁ γιός μας, ἦταν διαποτισμένα μέ τήν βία, καθώς τότε εἶχαν ἀρχίσει νά ἀχνοφαίνονται τά πρῶτα –βίαια– ἰαπωνικά «καρτούν». Σήμερα, ἐκεῖνα τά «βίαια» κινούμενα σχέδια μοιάζουν περισσότερο ἀθῶα καί ἀπό τούς Τσίπ καί Ντέιλ! Ἀκοῦστε τούς διαλόγους τῶν νέων στό μετρό ἤ στόν δρόμο. Κάθε διάλογος περιέχει λέξεις καί φράσεις βίας! Γι’ αὐτό καί δέν μᾶς ἐξέπληξαν τά γεγονότα τῆς Ὁμονοίας. Ἡ βία ἔγινε κομμάτι τῆς καθημερινῆς μας ζωής. Τό «Κουρδιστό πορτοκάλι» ἦταν προφητικό. Ἀλλά δέν ἦταν ἀναμενόμενη τόσο γρήγορα ἡ δικαίωση τοῦ Στάνλεϊ Κιούμπρικ!
