Ὅσα θά διαβάσετε γράφηκαν στίς 18 Ἰουλίου τοῦ 2012
Δέν θά μπορούσαμε νά τά εἴχαμε γράψει σήμερα;
«Μέ ἔκπληξη ἀκούσαμε τόν ἁρμόδιο γιά τήν Πυρόσβεση ὑπουργό νά δηλώνει πόσο ἀνέτοιμοι καί ἄοπλοι εἴμαστε ἐφέτος στό θέμα τῆς ἀντιμετώπισης τῶν πυρκαγιῶν, τῆς μεγάλης χαίνουσας καί χρόνιας πληγῆς πού βασανίζει τή χώρα. Μέ ὕφος πού θυμίζει ὁμιλοῦντα ἀμερικανικό ἀετό, ὁ ὑπουργός ἀπαρίθμησε τίς ἐλλείψεις σέ ἀεροσκάφη, ἑλικόπτερα, ὀχήματα καί φυσικά ἔμψυχο ὑλικό. Εἴμαστε λοιπόν μιά χώρα ἀνοργάνωτη καί αὐτοκαταστροφική;
Ναί, χωρίς ἀμφιβολία. Ἔχουμε τήν πρώτη Ναυτιλία στόν κόσμο, καί καταργήσαμε τέσσερεις φορές μέχρι τώρα τό ὑπουργεῖο της. Ἐξαρτώμεθα ἀπό τόν τουρισμό καί καταργήσαμε δύο φορές τό ὑπουργεῖο Τουρισμοῦ. Ὁ Πολιτισμός εἶναι ἡ καρδιά μας, ἀλλά ἡ Ἀκρόπολη ἀνοιγοκλείνει σάν ἀκκορντεόν. Κάθε καλοκαίρι καιγόμαστε καί ἀκόμα δέν ἔχουμε φροντίσει νά θωρακίσουμε τόν τομέα τῆς πυρόσβεσης. Τί στήν εὐχή μᾶς ἔχει συμβεῖ καί γίναμε “κουλουβάχατα”; Τί μᾶς βρῆκε ξαφνικά καί οἱ νέοι μας πτυχιοῦχοι φεύγουν γιά τά ξένα; Ὅσο κι ἄν τό ψάξουμε ἡ αἰτία εἶναι μία καί μοναδική. Ξεφύγαμε ἀπό τόν δικό μας ἑλληνικό τρόπο σκέψης καί ζωῆς.
Ἡ ἀρχή ἔγινε μέ τή βίαιη μετάβαση ἀπό τή δικτατορία στόν ἄκρατο κομματισμό. Ξαφνικά, ἡ Ἑλλάδα τό γύρισε στά «ἀντάρτικα» καί ἀντί γιά Τζένη Βάνου ἄκουγε Πάνο Τζαβέλλα.
Ἡ πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση ἀποφάσισε νά κρατικοποιήσει ὑγιεῖς ἰδιωτικές ἐπιχειρήσεις γιά λόγους ἀδιευκρίνιστους ἀκόμη καί προσωπικούς. Ἀκολούθησε ἡ ἀνερμάτιστη παρέμβαση στήν Παιδεία καί τή γλῶσσα καί μέσα σέ κλῖμα ἀντιπαραθέσεων περάσαμε στόν ἀπίθανο κόσμο τοῦ ΠΑΣΟΚ.
Ὀρδές ὀπαδῶν τῆς «ἀλλαγῆς» κατέλαβαν τό Δημόσιο, καταργήθηκαν οἱ γενικοί διευθυντές καί ἡ ἱεραρχία καί τά ὑπουργεῖα καί οἱ ὑπηρεσίες ἔγιναν καταφύγιο κηφήνων καί ἀργόσχολων.
Ἡ «Ἀλλαγή» μοίραζε δανεικά καί ἀγύριστα, ἡ κοινωνία χωριζόταν στούς «ἀπό ἐδῶ» καί στούς «ΠΑΣΟΚ καί ἄλλες δημοκρατικές δυνάμεις», ἡ ἐπαρχία ἀποκτοῦσε μπλέ καί πράσινα καφενεῖα, οἱ ἐργολάβοι εἶχαν πάρει τή θέση τῆς ΜΟΜΑ καί στή ζωή τῶν νέων πασοκική κουλτούρα εἰσήγαγε τό λάιφ στάιλ.
Οἱ οἰκογενειακοί δεσμοί χαλάρωσαν, οἱ ὑπερήλικες γονεῖς παρκάρονταν σέ οἴκους εὐγηρίας, ἔγιναν μόδα οἱ παιδικοί σταθμοί, καθώς ἐργάζονταν πλέον καί οἱ δύο γονεῖς καί θεωρήθηκε ντέ μοντέ νά μεγαλώνουν τά παιδιά μέ τούς παπποῦδες καί τίς γιαγιάδες.
Ἦρθε καί ἡ ἰδιωτική τηλεόραση καί μᾶς ἀποτελείωσε. Τί καί πῶς νά φτιάξει σήμερα ὁ πρωθυπουργός; Πῶς νά ξεθεμελιώσει τό κράτος πού εἶναι σάπιο καί νά τό ξαναχτίσει πέτρα-πέτρα; Πῶς νά ξαναδέσει τίς οἰκογένειες, πῶς νά ξανακάνει τά σχολεῖα κυψέλες μάθησης, πῶς νά ἐνισχύσει τόν συνεχῶς διαλυόμενο κοινωνικό ἱστό; Καταλαβαίνετε τί θά γίνει ἄν οἱ δυνάμεις πού κατέκαψαν τή χώρα τό 2007 ἀποφασίσουν νά ἐπαναλάβουν τό ἐφιαλτικό ἐγχείρημά τους;
Βοήθεια ἀπό τούς καταχρεωμένους Ἰταλούς καί Ἱσπανούς ζητᾶμε ἀλλά καί ἐκεῖνοι στήν ἴδια κατάσταση σχεδόν βρίσκονται. Μέ περίσκεψη πολλή θυμόμαστε πλέον τά λόγια τοῦ μακαριστοῦ Χριστόδουλου πού σέ κάποια ἐκδήλωση εἶχε πεῖ προφητικά:
«Σέ λίγα χρόνια, θυμηθεῖτε το, δέν θά θέλουμε νά πᾶμε ἄλλο μπροστά, ἀλλά θά παρακαλᾶμε νά δώσει ὁ Θεός καί νά γυρίσουμε πίσω.».
Ἀλήθεια, τί ἔχει ἀλλάξει καί δέν τό ἔχουμε πάρει χαμπάρι;
