Μπορεί για τους “Δυτικούς” τα Χριστούγεννα να είναι η μεγαλύτερη εορτή του χρόνου, η πιο λαμπερή και θορυβώδης, με τα πολλά φώτα, με τα στολισμένα δέντρα, με τον παροξυσμό της αγοράς και τον καταιγισμό των δώρων, αλλά στην Ελλάδα τα πράγματα δεν είναι (ακόμη) ακριβώς έτσι…
Εδώ, τα Χριστούγεννα παραμένουν (και πρέπει να παραμείνουν) μια εορτή κατανυκτική και, κυρίως, οικογενειακή…
Εδώ δεν έχουμε τον “Σάντα Κλάους”, που έρχεται (γεννηθείς σε ένα καμιόνι της Coca Cola) να μας επισκεφθεί την παραμονή των Χριστουγέννων. Εδώ έχουμε τον Άγιο Βασίλειο, που έρχεται από την Καισάρεια της Μικράς Ασίας, που “Βαστάει κόλα και χαρτί, ζαχαροκάντιο ζυμωτή, χαρτί και καλαμάρι”… Κι έρχεται να μας φέρει τα δώρα την παραμονή της Πρωτοχρονιάς!
Ακόμα θυμάμαι τη λαχτάρα μου να ξυπνήσω χαράματα την Πρωτοχρονιά και να τρέξω κάτω από το δέντρο μας, στο σαλόνι, να δώ το δώρο που μου είχε φέρει.
Για τα κάλαντα, όμως, της Πρωτοχρονιάς, θα μιλήσουμε την ερχόμενη εβδομάδα. Τα Χριστούγεννα, λοιπόν, ήταν μέρα σπιτική. Την παραμονή, τα παιδιά, πηγαίναμε να πούμε τα κάλαντα. Ήταν το “μεγάλο ξεπόρτισμα”. Κανείς δεν μας έλεγχε, μπορούσαμε να παμε παντού! Αρχίζαμε από την γειτονιά μας και φθάναμε μέχρι εκεί που μας έπαιρνε η ώρα και κρατούσαν τα πόδια μας. Και, πιστέψτε με, δεν ήταν τα χρήματα που μας έδιναν το κίνητρο., Ήταν εκείνη η ξεχωριστή ατμόσφαιρα, οι μυρωδιές από τα σπίτια, με τα γλυκά στον φούρνο, ο κόσμος, που ήταν πάντα πρόθυμος να αλλάξει συμπεριφορά εκείνη την ημέρα!
Και το βράδυ, νωρίς, μπάνιο όλα τα παιδιά (θυμάμαι και την σκάφη και την μπανιέρα) και ύπνο, για να σηκωθούμε στις πέντε το πρωί και να πάμε στην εκκλησία.
Μπροστά οι γονείς και πίσω τα παιδιά, σε πομπή, λες και ήμασταν οι μάγοι και οι βοσκοί μαζί! Και, φυσικά, στην εκκλησία να ψάλουμε όλοι μαζί “ Η Γέννησίς σου Χριστὲ ο Θεὸς ημών, ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως/εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπὸ αστέρος εδιδάσκοντο./ Σε προσκυνείν τον ήλιον της δικαιοσύνης και Σε γινώσκειν εξ ύψους ανατολήν/ Κύριε δόξα Σοι”…
Δεν καταλάβαινα τί έλεγαν τα λόγια, ήταν και στην καθαρεύουσα, αλλά τα είχα μάθει από τα πέντε μου!
Έλεγα “εν αυτή γαρ” και φανταζόμουν ότι τα λόγια αναφέρονταν σε έναν ναύτη! Έλεγα “οι τοις άστροις λατρεύοντες” και σκεφτόμουν “ποιά είναι αυτή η Άστρη που την λατρεύουνε”! Αλλά έψελνα κι εγώ, μαζί με τον πατέρα και τα αδέλφια μου, που μας είχε κάνει σαν την “Οικογένεια Τραπ”, που είδα αργότερα στο σινεμά.
Καλλίφωνα και τα πέντε παιδιά, καλλίφωνος και εκείνος, περηφανευόταν που -όποτε μπορούσε- διηύθυνε την δική του χορωδία. Η μάνα μας απ’ έξω, καθ’ ότι δεν είχε ούτε νότα σωστή!
Και κατά τις επτά, επιστροφή στο σπίτι, ζεστή σούπα , παιχνίδι στον δρόμο με τους φίλους και το μεσημέρι “πλυμένα χέρια και καθαρά ρούχα” στο οικογενειακό τραπέζι. Γαλοπούλα και Χριστόψωμο. Μου λείπουν εκείνες η μέρες, καθώς όλα έχουν αλλάξει. Αλλά η γαλοπούλα, το Χριστόψωμο, η οικογένεια όλη μαζί, δεν αλλάζουν! ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
