Ἄν μέ ρωτοῦσε κάποιος πρίν ἀπό πενῆντα χρόνια «τί λές νά γίνει τό 2023;», θά ἀπαντοῦσα «Ἄσε νά εἴμαστε ζωντανοί, πρῶτα»…
Γιά νά σᾶς λέω τήν ἀλήθεια, ἔχω πάψει ἀπό καιρό νά λέω κάθε Δεκέμβριο ὅτι «ἕνας ἀκόμη χρόνος προστίθεται στήν καμπούρα μας.»
Πρῶτον, δέν ἔχω καμπούρα, καί δεύτερον, τί εἶναι ἕνας χρόνος; Μόλις δώδεκα μῆνες!
Κι ὕστερα –τό κάνω ἐδῶ καί κάποια χρόνια– κάθομαι καί σκέπτομαι πόσο τυχεροί εἴμαστε ὅταν συμπληρώνουμε ἕναν ἀκόμη χρόνο ζωῆς. Ἀνεξαρτήτως ἡλικίας, ὅταν ἔχεις περάσει τά δεύτερα «ῆντα», ἔτσι πρέπει νά σκέπτεσαι.
Διότι –ὅπως καί νά γίνει– ἔχεις ἀποχαιρετίσει φίλους, συμμαθητές, γονεῖς, συγγενεῖς ἴσως καί ἀδελφούς. Συνεπῶς, κάθε πρώτη τοῦ χρόνου ὀφείλουμε νά κάνουμε ἀπολογισμό κερδῶν καί ὄχι νά μελαγχολοῦμε.
Νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό ἤ ἐκεῖνο τό κάτι πού θεωροῦμε Θεό γιά τήν εὐκαιρία πού μᾶς δίνει νά δοκιμάσουμε νά ἐπιβιώσουμε γιά ἕναν ἀκόμη ἐνιαυτό. Καί, μεταξύ μας, ἄν κάποιοι πρόγονοί μας δέν εἶχαν διαιρέσει τόν χρόνο σέ δώδεκα μῆνες ἀλλά σέ εἰκοσιτέσσερεις, τώρα θά εἴχαμε μέν τά μισά χρόνια, ἀλλά θά μᾶς πονοῦσαν τό ἴδιο οἱ ἀρθρώσεις μας! Καί, ὅπως ἔχει πεῖ ὁ μέγας Μᾶνος Χατζιδάκις στόν ἀειθαλῆ (νά τά χιλιάσεις φίλε) Λευτέρη Παπαδόπουλο, «ἄν εἶσαι πάνω ἀπό 65 κι ἕνα πρωί ξυπνήσεις καί δέν πονᾶς πουθενά, ἔχεις πεθάνει!»…
Χαιρετίζουμε, λοιπόν, τό ἐνεδρεῦον 2023 ὡς «ἀναγκαῖο καλό» καί περιμένουμε νά ἀναμετρηθοῦμε (καί) μαζί του! Μπορεῖ νά μᾶς τά λέει ὡραῖα ὁ Καβάφης γιά τά κεριά πού σβήνουν πίσω μας, ἀλλά ἐγώ βλέπω καί κάτι κεριά πού παραμένουν ἀναμμένα, τά ἄτιμα! Τά πιό πολλά ἔχουν γυναικεῖα χαρακτηριστικά, ἔχουν κόκκινα μάγουλα καί χείλη, ἀλλά πρόσωπα δύσκολα διακρίνονται. Ἀντίθετα τά πιό ἔντονα ἔχουν τά ὀνόματα τῶν μελῶν τῆς οἰκογενείας καί κάποιων στενῶν φίλων, καί τά περισσότερα εἶναι γελαστά, καθώς μπαίνουν σέ μιά καινούργια μηχανή τοῦ χρόνου, γιά νά ταξιδέψουν ἄλλους δώδεκα μῆνες, νά γνωρίσουν καινούργιους τόπους καί λιμάνια, καινούργιους ἀνθρώπους, νέες ἐμπειρίες… Ἔτσι (νομίζω ὅτι) πρέπει νά βλέπουμε τήν ζωή. Μέ διάθεση αἰσιοδοξίας καί δύναμης, μέ σκοπό νά περάσουμε ἀκόμη καλύτερα, νά προσπαθήσουμε νά κερδίσουμε ὅσο χαμένο ἔδαφος μποροῦμε καί νά δώσουμε στούς ἀγαπημένους μας ὅσο περισσότερη χαρά ἔχουμε τήν δυνατότητα νά προσφέρουμε. Ἀπό αὔριο τά μεσάνυχτα, λοιπόν, θά σημάνει ἡ καμπάνα τοῦ νέου χρόνου. Καί θά εἶναι σάν νά μήν πέρασε οὔτε μέρα, ἀπό τότε πού ἤμασταν μαζεμένοι στό σαλόνι τοῦ σπιτιοῦ, ὅλη ἡ οἰκογένεια, μέ τό «Πάρτα ὅλα» στά χέρια (ἔλειπε ὁ Ἀριστοτέλης μας, πού εἶχε ἤδη πάει στήν Ἀγγλία) καί ἀκούγαμε τόν ἐκφωνητή τοῦ ραδιοφώνου τοῦ ΕΙΡ νά μετρᾶ ἀντίστροφα… «Τρία, δύο, ἕνα… εὐτυχισμένο τό 1960!»
Δόξα τῷ Θεῷ, μόνο οἱ γονεῖς ἔχουν φύγει –κι αὐτοί μέ τήν κανονική σειρά– καί εἴμαστε ὅλοι ἐν ζωῇ, μέ παιδιά, ἐγγόνια καί δισέγγονα! Κοιτάξτε τό αὔριο μέ αἰσιοδοξία καί μήν ἐνδίδετε στίς σειρῆνες τῆς μούχλας καί τῆς κατήφειας. Ἄς ἀφήσουμε αὐτά τά «τί ὡραῖα πού ἦταν τότε» καί ἄς κοιτάξουμε νά κάνουμε ὡραῖο τό αὔριο. Καλή χρονιά, καί πάντα χαρές, ἀγαπητοί!
