Με τον καλό μου φίλο, συναντώμεθα στον κήπο του «Νομισματικού Μουσείου»
Στον δροσερό κήπο της κατοικίας του Ερρίκου Σλήμαν («Ιλίου Μέλαθρον»), το οποίο σχεδίασε ο Ερνέστος Τσίλλερ και όπου, μέχρι το 1981, στεγαζόταν ο Άρειος Πάγος, μπορείς να απολαύσεις τον καφέ σου, σε ένα περιβάλλον ήσυχο, καθώς δεν φθάνει στον χώρο ο θόρυβος της οδού Πανεπιστημίου και μπορείς να συζητήσεις χωρίς να υψώνεις τον τόνο της φωνής… Συζητήσαμε, λύσαμε …όλα τα προβλήματα της χώρας και χωρίσαμε, υποσχόμενοι να τα ξαναπούμε μέσα στο θέρος, αφού δεν προβλέπεται να φύγουμε εφέτος για διακοπές…
Βγήκα στον δρόμο, έχοντας απολυμάνει τα χέρια μου και φορώντας την μάσκα μου και κατευθύνθηκα (ήταν μία το μεσημέρι) στον σταθμό του Μετρό της πλατείας Συντάγματος. Ήταν κλειστός και ένας αστυνομικός με πληροφόρησε ότι «έχει διαδήλωση»… Διαδήλωση δεν είδα -προφανώς δεν είχαν φθάσει ακόμη οι διαδηλωτές- και άρχισα να κατεβαίνω την Μητροπόλεως προς το Μοναστηράκι, για να πάρω τον «Ηλεκτρικό» για Πειραιά… Λοιπόν, εάν θέλετε να αντιληφθείτε μέσα σε λίγα λεπτά την τρομακτική ζημιά την οποία έχει υποστεί η ελληνική οικονομία, περπατήστε ένα μεσημέρι από το Σύνταγμα στο Μοναστηράκι.
Κλειστό το υπέροχο «Ηλέκτρα», από την ταράτσα του οποίου μπορείς-απολαμβάνοντας τον καφέ ή το ποτό σου- να θαυμάσεις το βράδυ τον φωτισμένο Παρθενώνα. Άδεια τα εστιατόρια, ο «Μπαρμπαδήμος» και ο «Τζίτζικας και ο Μέρμηγκας», που τέτοια ώρα, Ιούνιο μήνα, έσφυζαν από ζωή και τουρίστες…
Άδεια η πλατεία Μητροπόλεως, η οποία -πριν την «καραντίνα» ακόμη και όταν δεν βρισκόμασταν σε τουριστική περίοδο, ήταν γεμάτη κόσμο. Σκέπτομαι πόσα καινούρια ξενοδοχεία είχαν αρχίσει να λειτουργούν στο κέντρο των Αθηνών τα τελευταία χρόνια, καθώς η πόλη είχε ξανασμίξει με τον τουρισμό και είχε πάψει να είναι «κέντρο διερχομένων»…
Σκέπτομαι τις χιλιάδες των υπαλλήλων οι οποίοι έμειναν -και θα μείνουν μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, αν όλα πάνε καλά- άνεργοι. Με λούζει κρύος ιδρώς, όταν φέρνω στο μυαλό μου την οικονομική κρίση που μας επιφυλάσσει ο επερχόμενος χειμώνας!
Τα καταστήματα ανοιχτά, αλλά άδεια. Ποιός να ψωνίσει και τί όταν δεν γνωρίζει τί του ξημερώνει την επομένη; Περπατώ με άνεση σε έναν δρόμο, στον οποίο -υπό «νορμάλ» συνθήκες, δεν θα μπορούσες να περπατήσεις εύκολα….
Πλησιάζω στην πλατεία. Δυο-τρεις παρέες στον «Θανάση», το ίδιο και στον «Μπαϊρακτάρη», το στέκι που έμεινε ιστορικό, καθώς εκεί ακούστηκε για πρώτη φορά από τα χείλη πρωθυπουργού ο γνωστός «όρος» για τους μεγιστάνες του Τύπου, που σήμανε την απαρχή της λυσσώδους επιθέσεως εναντίον του μέχρι και την ανατροπή του!
Και η πλατεία (τραυματισμένη από τα ακαλαίσθητα «γκράφφιτυ», σχεδόν άδεια. Τελικά οι τουρίστες είναι το δικό μας «κουλέρ λοκάλ» (φοβάμαι ότι οδεύουμε προς.. «κουρέλ λοκάλ»), είναι το «θερινόν άλας της αττικής γης», όπως έλεγε ο Κωνσταντίνος Τσάτσος…
Μπαίνω στον συρμό, στέκομαι πλάι στην πόρτα. Τρεις ευτραφείς κυρίες, σε θέσεις με σήμανση «απαγορεύεται». Βάζω τα ακουστικά και απολαμβάνω μουσική Νέας Ορλεάνης. Είναι μία λύσις…
