Κάλυψα ὅλα τά γεγονότα τοῦ Πολυτεχνείου ὡς ρεπόρτερ
Εἶχα τήν ταυτότητα δημοσιογράφου τῆς Γενικῆς Γραμματείας Ἀθλητισμοῦ, καθώς ἐργαζόμουν σέ ἀθλητική ἐφημερίδα καί τήν εἶχα κρεμάσει μέ μιά ἁλυσιδίτσα στόν λαιμό μου. Ἀπό τούς φίλους, εἶχα μάθει καί ποιοί ἀπό τήν γειτονιά μας ἦταν «μέσα». Ὁ Στέλιος Λογοθέτης, γείτονας καί φίλος, ἦταν ἀπό τούς πρωτεργάτες. Οὔτε θυμᾶμαι πόσα λεφτά χάλασα γιά νά ἀγοράζω τσιγάρα καί σοκολάτες καί νά τά δίνω σέ χέρια, πού ἁπλώνονταν σάν λουλούδια μέσα ἀπ’ τά κάγκελα.
Ὅσο κι ἄν συμφωνήσω μέ τόν Κώστα Λαλιώτη ὅτι «ὁ μῦθος ξεπέρασε τήν πραγματικότητα», μπορῶ νά πῶ ὅτι καί ἡ πραγματικότητα –στά μάτια ὅσων τήν ἔζησαν– ξεπερνοῦσε τόν μῦθο.
Ὡστόσο, θά σταθῶ σέ ἕνα κείμενο τοῦ φίλου (καί συντρόφου στόν Ἐθνικό Πειραιῶς) συγγραφέα Πέτρου Κυρίμη. «Ἕξι Νοεμβρίου 1973… Γωνία Μπόταση καί Στουρνάρη, ἀπέναντι ὁ τοῖχος τοῦ Πολυτεχνείου. Ἀπόγευμα, ὄρθιος στό μικρό μπαλκόνι τοῦ δεύτερου ὀρόφου πού ἔχω τό στούντιο φωτογραφίας. Ἀπό τήν πλευρά τῆς Μπόταση, παρακολουθῶ τήν κίνηση κάτω… Ἡ χθεσινή μέρα εἶχε κυλήσει σχετικά ἥσυχα, εἶχα μπεῖ δύο φορές μέσα, εἶχα δεῖ μερικούς φίλους, τράβηξα πολλές φωτογραφίες. Κοιτάζω κάτω, οἱ ἀστυνομικοί ἔχουν πληθύνει καί ἀνάμεσά τους πολλοί μέ πολιτικά. Ἀκριβῶς στή γωνία ἕνα λεωφορεῖο σταματημένο μέ τά τζάμια σπασμένα καί σκορπισμένα στήν ἄσφαλτο. Μᾶλλον τό ἄφησαν ἐκεῖ γιά νά κόψουν τή διέλευση. Κάτι θά γίνει σήμερα, ὑπάρχει στόν ἀέρα…
Στή γωνία Σολωμοῦ καί Μπόταση ἕνα μικρό κόκκινο Μίνι Κοῦπερ σταματάει καί δύο τύποι μέ πολιτικά βγαίνουν καί χτυποῦν ἄγρια, χωρίς λόγο, ἕνα νεαρό ζευγάρι…
Μιά γυναῖκα ἀπό τήν ἀπέναντι πολυκατοικία φωνάζει δυνατά “ἀλῆτες δολοφόνοι” καί κλείνει τό παράθυρο. Οἱ ἐκκλήσεις ἀπό τό μεγάφωνο τῆς ταράτσας συνεχίζουν πιό ἀπελπιστικές καί σάν κάπως πιό τρομαγμένες ἀνάμεσα στό “εἴμαστε δυό, εἴμαστε τρεῖς… εἴμαστε χίλιοι δεκατρεῖς”. Οἱ φοιτητές καί ὁ ἄλλος κόσμος πυκνώνουν. Ἡ πόρτα τοῦ Πολυτεχνείου κλείνει, εἰδοποιοῦν τά μεγάφωνα. Τό φῶς τῆς μέρας φεύγει βιαστικά λές καί ντρέπεται νά δεῖ αὐτά πού θά συμβοῦν. Τό σκοτάδι τῆς νύχτας σέ λίγο θά σκεπάσει συνωμοτικά τούς συνωμότες. Πρέπει νά βρῶ τό θάρρος νά κατέβω, σκέφτομαι. Καθώς κλείνω τά παντζούρια, στ’ αὐτιά μου ξανά ἡ ἀπελπισμένη φωνή… “Ἐδῶ Πολυτεχνεῖο… ἐδῶ Πολυτεχνεῖο… Ἀπό ἕνα ἡμερολόγιο πού θέλησα νά κρατήσω ἐκείνη τή μέρα μά πού δέν μπόρεσα νά συνεχίσω γιατί στίς 18 Νοεμβρίου στίς δέκα τό πρωί μπῆκαν στό ἐργαστήριο δύο Ἐσατζῆδες μέ ἕναν ὑπολοχαγό καί ἔσπασαν ὅ,τι ἔβρισκαν μπροστά τους, ἄνοιξαν τίς μηχανές καί κατέστρεψαν τά φίλμ. Οἱ θυρωροί ὁλόγυρα εἶχαν κρατήσει κι αὐτοί τό δικό τους ἡμερολόγιο…
Σχεδόν πενῆντα χρόνια περάσανε. Ἤμουνα νιός καί γέρασα. “Ἐδῶ Πολυτεχνεῖο… ἐδῶ Πολυτεχνεῖο”. Τήν τρίτη νύχτα καθώς τρέχαμε τρομοκρατημένοι στά στενά τῶν Ἐξαρχείων (ἐγώ πρόλαβα καί τρύπωσα Μπαλτατζῆ καί Στουρνάρα γωνία πού εἶχα τό στούντιο) πολλοί πῆραν ἀνάποδα τήν Ἀραχώβης καί τήν Βαλτετσίου καί λόγῳ κεκτημένης ταχύτητας πέρασαν Κολωνάκι, κατέβηκαν λίγο πιό κάτω καί τρύπωσαν στή Βουλή. Μέχρι σήμερα μέσα εἶναι. Μερικοί εἶχαν πάρει πιό μεγάλη φόρα κι ἔφτασαν μέχρι τό Εὐρωκοινοβούλιο… “Ἐδῶ Πολυτεχνεῖο… ἐδῶ Πολυτεχνεῖο”…».
