Τόν καιρό τῆς (μή γελᾶτε) εὐημερίας, γλεντούσαμε τίς Ἀπόκριες γιά τά καλά. Μάλιστα, ὁ «Σύνδεσμος Ἀρκάδων Πειραιῶς ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης», τοῦ ὁποίου…
… ἔχω τήν τιμή νά εἶμαι (ἀκόμη) ἐπί κεφαλῆς (ὅπου νά ’ναι ἀνασυντασσόμεθα τώρα πού αὐξήθηκε ὁ κατώτατος μισθός) διοργάνωνε γλέντια πού ἔμειναν στήν ἱστορία! Βρίσκαμε δυό-τρεῖς ἐπιφανεῖς Ἀρκάδες χορηγούς, τσοντάριζε κάτι καί ὁ πρόεδρος, πού τότε ἔβγαζε καλά χρήματα, καί «κλείναμε» τήν μεγάλη αἴθουσα τοῦ ΟΛΠ. Φυσικά, ὅλα ἦταν δωρεάν. Κρασί, φαγητό, τά πάντα! Ὁ Σύνδεσμος κέρδιζε καί κάποια λίγα χρήματα ἀπό τήν «λαχειοφόρο ἀγορά», πού χάριζε κάθε φορά μιά ἑπταήμερη κρουαζιέρα, προσφορά πάντα τοῦ φίλου Ἀνδρέα Ποταμιάνου, τῆς τότε ἀνθούσης «Ἠπειρωτικῆς»!
Εἴχαμε καί τήν ὀρχήστρα μας, εἴχαμε καί καλλιτέχνες πού περνοῦσαν γιά μιά σύντομη ἐμφάνιση (φίλοι καλοί) καί βεβαίως εἴχαμε τά κλαρῖνα καί τά βιολιά μας, καί τό τσάμικο πήγαινε καπνός! Ἔτσι ἦταν –καί ἔτσι πρέπει νά εἶναι– οἱ χοροί τῶν συλλόγων, ἀλλά δέν εἶναι πιά… Τώρα (ἐδῶ καί ἀρκετά χρόνια δηλαδή) οἱ σύλλογοι «κλείνουν» κάποια τραπέζια σέ ἕνα νυχτερινό κέντρο, μέ ἀρκετά ὑψηλό εἰσιτήριο, πηγαίνουν ἐκεῖ τά μέλη καί οἱ φίλοι βιδώνονται σέ μιά καρέκλα καί παρακολουθοῦν τό «πρόγραμμα». Φυσικά, αὐτό δέν εἶναι «Χορός» ἀλλά «μιά βραδυά στά μπουζούκια», δηλαδή σαχλαμάρες!
Νά σᾶς πῶ ἁπλῶς πώς ὅταν ἐργαζόμουν ὡς μουσικός στό On The Rocks τῆς Βάρκιζας εἴχαμε σχεδόν κάθε μέρα «χορούς» συλλόγων. «Ἔκλειναν» ὅλο τό κέντρο, τό γέμιζαν καί χόρευαν, στήν πίστα, μέχρι τελικῆς πτώσεως! Ἀπό τανγκό καί βάλς, μέχρι ρόκ-ἔντ-ρόλ καί τσάμικα καί καλαματιανά. Διασκέδαζε ὁ κόσμος, χαιρόταν, συνομιλοῦσε, χόρευε, γλεντοῦσε. «Πᾶμε στόν χορό τῆς ὁμάδας» εἶπε ὁ Παναγιώτης καί πῶς νά ἀρνηθεῖς ὅταν πρόκειται γιά τήν ὁμάδα; Τοῦ εἶπα νά κρατήσει δύο προσκλήσεις, ἀρκετά τσουχτερή τιμή, ἀλλά χαλάλι γιά τήν ὁμάδα, φτιαχτήκαμε, ντυθήκαμε μέ τήν κυρά καί πέρασαν νά μᾶς πάρουν. Ἔχουμε κλείσει στό «τάδε» μαγαζί, μοῦ λέει. Καί τότε κατάλαβα τί μέ περίμενε! «Μαγαζί» μεγάλο, μέ δύο ἀπό τίς «πρῶτες φίρμες» τοῦ σημερινοῦ τραγουδιοῦ (αὐτοῦ τοῦ ἰσοπεδωτικοῦ εἴδους), πού μονοπωλοῦν ἐδῶ καί χρόνια τήν «σώου μπίζ»…
– Καλά, τί θά κάνουμε ἐκεῖ; Χορό μᾶς εἴπατε ὅτι ἔχει ἡ ὁμάδα, ὄχι τσάρκα στά μπουζούκια!
– Κάνεις λάθος, ἀγαπητέ. Ὅλοι οἱ «σίκ» χοροί ἔτσι γίνονται σήμερα. Ξέρεις τί τράβηξαν τά παιδιά γιά νά κλείσουν εἴκοσι τραπέζια;
Κι ἔτσι καθίσαμε στριμωγμένοι σάν στήν «Δημητρούλα» τοῦ μακαρίτη τοῦ Μάκη Ἀγούδημου κατακαλόκαιρο, καί ἄρχισε τό μαρτύριο!
Τά μεγάφωνα στήν διαπασών, τά ὄργανα στό τέρμα, ἕνας φοβερός θόρυβος, γκαρσόνια νά πηγαινοέρχονται νευρικά, τό φαγητό χαμηλῆς ποιότητος. Μόνο τό κρασί «πινόταν», ἀλλά ἦταν «ἐξτρά». Στήν πίστα κάτι περίεργες φιγοῦρες, κάποιος πού χόρευε ζεϊμπέκικο, ἐνῶ ἡ ὀρχήστρα ἔπαιζε χασάπικο, μιά κυρία πού ἐπέμενε νά τοῦ χτυπάει παλαμάκια σέ λάθος χρόνο, ἕνα θέαμα πλήρους decadence! Βρῆκα μιά δικαιολογία, ὅτι μέ ἔπιασε πονόδοντος, εἶπε καί ἡ κυρά «ναί, ὑποφέρει τελευταῖα» καί φύγαμε ἆρον-ἆρον. Ἐντάξει, γιά τήν ὁμάδα, ἀλλά μήν τρελαθοῦμε κιόλας! Ἐφέτος, οὔτε νά ἀκούσω γιά «χορό». Οὔτε κἄν τῆς ὁμάδας!
