«Ποιά εἶναι ἡ Ναυτιλιακή στήν Γλυφάδα; Γιατί ἔπεσαν πυροβολισμοί;» Συνάδελφοι ἀλλά καί φίλοι τηλεφώνησαν γιά νά μάθουν.
Ὁμολογῶ ὅτι δέν εἶχα ἀκούσει κάτι (εἶχα πέσει «μέ τά μοῦτρα» στήν ἀνάγνωση ἑνός τόμου μέ τεύχη τοῦ περιοδικοῦ «Ἀργώ» τῆς δεκαετίας τοῦ ’50) καί βάλθηκα ἀμέσως νά ψάχνω…
Ἀρχικῶς οἱ πληροφορίες ἀνέφεραν ἄλλη ἑταιρεία, δίπλα στά γραφεῖα ἐκείνης στήν ὁποία συνέβη τό χθεσινό τραγικό, αἱματηρό γεγονός. Μίλησα ἀμέσως μέ μέλος τῆς οἰκογένειας καί μοῦ εἶπε ὅτι οἱ πυροβολισμοί εἶχαν πέσει στό κτήριο τῆς ἑταιρείας Καρνέση.
Φυσικά, στήν κοινωνία πού ζοῦμε, τό μυαλό πῆγε ἀμέσως σέ «τρομοκρατικό» χτύπημα. Οὐδείς, εἶναι βέβαιο, σκέφθηκε ὅτι ἕνας Αἰγύπτιος ἐπιστάτης στό «ἐξοχικό» τῆς οἰκογενείας, ὁ ὁποῖος εἶχε συνταξιοδοτηθεῖ, ἀπολύθηκε ἀπό τήν ἑταιρεία καί τοῦ ζητήθηκε νά ἐγκαταλείψει τό σπίτι πού τοῦ εἶχε παραχωρηθεῖ γιά νά μένει, «ἐκίνησεν τήν πτέρναν κατά τοῦ ἐργοδότου»…
Τά ἐρωτήματα βροχή: «Τί βαπόρια ἔχει ἡ ἑταιρεία; Τί μετέφεραν; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὑπῆρξε διαμάχη μεταξύ τοῦ Καρνέση μέ τίς δύο ἀδελφές του γιά μεγάλο χρηματικό ποσόν; Μήπως τά πλοῖα μετέφεραν πετρέλαιο ἀπό τήν Ρωσσία; Μήπως ὁ Αἰγύπτιος ἦταν τῆς “Χαμάς” καί ἔκανε τό μακελειό ἐπειδή τά βαπόρια τῆς ἑταιρείας ἴσως μετέφεραν πετρέλαια στό Ἰσραήλ;».
Καταιγισμός ἐρωτημάτων, σενάρια ἄρχισαν νά «μπαίνουν στόν φοῦρνο», κάποιοι στά ραδιόφωνα (ἐκεῖ γίνεται τό «μάλε-βράσε»), κάποιοι στήν τηλεόραση (ἐκεῖ ὁ καθένας ψάχνει νά βρεῖ τήν καλύτερη «ἀτάκα») καί στό διαδίκτυο (ἐκεῖ ὑπάρχει πλήρης ἀσυδοσία) εἶχαν ἀρχίσει τήν μπουρδολογία, ὥσπου, πρίν κἄν ὑπάρξει ἡ ἀνακοίνωση ἀπό τήν Ἀστυνομία, πετυχαίνω φίλο, ὁ ὁποῖος (δέν ἔχω ἀκόμη διαπιστώσει τό πῶς τό καταφέρνει) μαθαίνει τά πάντα γιά ὅλους στόν χῶρο τῆς Ναυτιλίας, νά πίνει καφέ σέ κεντρικό ξενοδοχεῖο τῶν Ἀθηνῶν. «Λέγε» τοῦ λέω (στό τηλέφωνο) καί, χωρίς νά πῶ δεύτερη κουβέντα, μοῦ δίνει τό ρεπορτάζ. «Αἰγύπτιος, ἐπιστάτης, ἑβδομήντα, τόν εἶχαν στό σπίτι στούς Πεταλιούς γιά ὅλες τίς δουλειές, πῆρε σύνταξη, τόν πλήρωσαν κανονικά, τόν ἄφησαν νά μείνει λίγο ἀκόμα στό σπίτι πού ἔμενε στήν Γλυφάδα, ὡς ἐπιστάτης καί τοῦ ζήτησαν νά φύγει. Τρελλάθηκε, πῆγε στήν ἑταιρεία καί τούς ἄφησε στόν τόπο.» Μέ δύο κουβέντες, μοῦ ἔδωσε ὅλο τό ρεπορτάζ…
Δηλαδή ὁ ἄνθρωπος πού ἐργαζόταν γιά τριάντα χρόνια στήν ἑταιρεία (βάσει ἐκείνης τῆς ἐργασίας συνταξιοδοτήθηκε στήν χώρα πού τόν φιλοξένησε) δέν ἐνέκρινε τήν συμπεριφορά τῶν πρώην ἐργοδοτῶν του καί «ἀπένειμε Δικαιοσύνη.» Ναί, ἔχει συμβεῖ καί ἀλλοῦ κάτι παρόμοιο, ναί, ὑπάρχει πάντα ὁ στίχος τοῦ Ἄκη Πάνου «στό θολωμένο μου μυαλό», ναί, τό μυαλό τοῦ ἀνθρώπου βρίσκεται πάντα κοντά στό «νά σαλέψει», ἀλλά τό νά ξεκληρίζεται «τζάμπα καί βερεσέ» μιά οἰκογένεια ἐπειδή διεκόπη μιά σύμβαση ἐργασίας, εἶναι ἄδικο…
Ἄν καί πρέπει πάντα νά τηροῦμε στάση ἀναμονῆς, μπορῶ νά σᾶς βεβαιώσω ὅτι πολλοί ἀπογοητεύθηκαν πού ἡ ἱστορία τή Γλυφάδας δέν εἶχε (μέχρι στγμής τοὐλάχιστον) κάτι «ὕποπτο». Οὔτε λίγο λαθρεμπόριο; Οὔτε λίγο ἐμπόριο ὅπλων ἤ ἄλλων ἀπαγορευμένων προϊόντων; Ἀλήθεια, μέχρι ποῦ θά φθάσει τελικά ἡ διαστροφή μας;
