Στίς πέντε Σεπτεμβρίου, στό Ἡρώδειο, ὁ Γιῶργος Χατζηνάσιος θά…
… ἑορτάσει πενῆντα χρόνια στό μουσικό στερέωμα. Δηλαδή ἔχει ἀκόμη περισσότερα, ἀφοῦ ἀπό πολύ μικρός εἶχε ἀρχίσει νά σκαλίζει τό ὄνομά του στό πεντάγραμμο! Ὁ Χατζηνάσιος εἶναι ἕνα ἀπό τά «τρομερά παιδιά» τῆς δεκαετίας τοῦ ’60, πού μπῆκαν στήν μουσική σκηνή ἔχοντας ἀκούσει τά πάντα! Ἀπό σοβαρά μουσική (ὁ πατέρας του σπουδαῖος μουσικός, καθηγητής σέ ᾠδεῖα καί ἐξαίρετος σαξοφωνίστας , ἡ μητέρα δασκάλα), ἑλληνικά τραγούδια ἀλλά καί πολύ πόπ καί ρόκ! Ὑπῆρξε, φυσικά, καί μέλος «πόπ-ρόκ» συγκροτημάτων, τά ὁποῖα ἔφεραν ἕναν «ἄλλον ἀέρα» στήν ἑλληνική μουσική σκηνή ἐκεῖνα τά χρόνια.
Θυμᾶμαι κάτι βράδια ὑπέροχα, ξημερώματα δηλαδή, στό «On The Rocks» τῆς Βάρκιζας, ὅπου ἐργαζόμουν ὡς μουσικός, ἀρχές τοῦ ’70, ὅταν –κάποιες φορές– ἔρχονταν ἐκεῖ «συνάδελφοι», πού εἶχαν τελειώσει τίς ἐμφανίσεις τους σέ ἄλλα κέντρα ἤ εἶχαν «τό ρεπό» τους. Κάτι βραδυές, λοιπόν, μέ τόν Γιῶργο Χατζηνάσιο νά «κεντᾶ» στά πλῆκτρα καί τήν Ἀλέκα Κανελλίδου νά τραγουδᾶ κομμάτια τζάζ, ἔχουν μείνει ἀνεξίτηλα στήν μνήμη μου! Ἀργότερα, συνεργασθήκαμε στήν ἐκπομπή «Ἀφετηρίες» τῆς ΕΡΤ, μαζί μέ τόν μεγάλο δημιουργό Ἀπόστολο Καλδάρα, τόν στιχουργό Πάνο Φαλάρα καί τήν ἐξαίρετη Μιμή Ντενίση. Ἦταν μία ἐκπομπή γιά τήν ἀνάδειξη «νέων φωνῶν» στό ἑλληνικό τραγούδι. Θυμᾶμαι μέ πόση ἀγάπη καί τρυφερότητα ἔβλεπε ὁ Χατζηνάσιος κάθε νέο παιδί, πού δοκίμαζε τήν τύχη του. Ἀκόμη καί σέ μερικούς, πού δέν εἶχαν καμία πιθανότητα νά πιάσουν σωστά τίς νότες, φερόταν μέ καλωσύνη καί κατανόηση. Ἄν «δέν ἔκανες», ὅμως, δέν ὑπῆρχε περίπτωση νά «περάσεις»… Παρακολούθησα ὅλη του τήν διαδρομή. Κάθε του «δουλειά» εἶχε τήν σφραγῖδα τῆς ποιότητας. Δέν ἦταν «ποταμός ἀστείρευτος», ἀλλά εἶναι μία μεγάλη θάλασσα ποιότητος. Ἔχει προσέξει πολύ ὅ,τι ἔγραψε, γιά ὅποιον χῶρο τό ἔγραψε. Τραγούδια, μουσική γιά τό σινεμά, τό θέατρο, ὄπερες. Ἄν ψάξει κανείς τήν παρτιτούρα τῆς «Ἀφιλότιμης», τό λαϊκό αὐτό τραγούδι πού ἔκανε τεράστια ἐπιτυχία μέ τήν φωνή τοῦ μοναδικοῦ Στράτου Διονυσίου, θά βρεῖ μέσα του τούς «δρόμους» ἐκείνους, πού θά ὁδηγήσουν σέ λευκά, μακρυά δάχτυλα στά πλῆκτρα τοῦ πιάνου. Κι ὕστερα, θά πᾶς στό «Τί νά ποῦμε, τί», στά «Γαλάζια σου γράμματα», στό «Τί θέλεις νά κάνω», στίς «Μικρές ἐπαναστάσεις» καί θά συναντήσεις τήν Μούσχουρη, τόν Πάριο, τόν Μητσιᾶ, τόν Κόκοτα, τήν Μοσχολιοῦ, τήν Γαλάνη, τήν Ἀλεξίου, τήν Τσανακλίδου, τόν Σμοκοβίτη, τόν Νῖκο Γκάτσο, τόν Λευτέρη Παπαδόπουλο, τόν Μάνο Ἐλευθερίου, τήν Λίνα Νικολακοπούλου, τόν Γιῶργο Κανελλόπουλο, τήν Σώτια Τσώτου, τόν Κώστα Ρουβινέτη, τήν Σεύη Τηλιακοῦ. Καί σέ κάθε τραγούδι, θά βρίσκεις κάτι ἀπό Μπάχ, Μπετόβεν, Μότσαρτ, Γκέρσουϊν, Χατζιδάκι, Τσιτσάνη, Μάρκο.
Γιατί οἱ μουσικές τοῦ Χατζηνάσιου εἶναι ὅλα ὅσα ἄκουσε καί διάβασε, εἶναι μουσικές γιά ὅλον τόν κόσμο καί γιά τήν ψυχή!
Ἀκοῦστε τό «Βρέ, πῶς ἀλλάζουν οἱ καιροί», πού εἶναι μία λαϊκή διασκευή τοῦ «Für Elise», πού τόσο μᾶς παίδευαν νά μάθουμε οἱ δασκάλες μας τοῦ πιάνου! Ἕνας ὑπέροχος καρσιλαμᾶς, κάτω ἀπό τήν αὐστηρή προτομή τοῦ Μπετόβεν! Νά πᾶτε στό Ἡρώδειο στίς πέντε τοῦ μηνός. Καί νά χειροκροτήσετε τόν «Ἕλληνα Μπάρτ Μπακαρᾶ» , ἕναν ὑπέροχο μουσικό, πού ἀγαπᾶ τήν μουσική καί τόν ἄνθρωπο!
