Ἀχός βαρύς ἀκούστηκε γιά τήν μοναξιά τοῦ ἀντιδημάρχου τῶν Ἀθηναίων…
… ὁ ὁποῖος αἰσθάνεται δυστυχής ἐπειδή δέν μπορεῖ νά πάει στό σπίτι πού διατηρεῖ στό Μπάντεν-Μπάντεν καί δέν μπορεῖ –λόγω τοῦ ἀποκλεισμοῦ του στήν πόλη τήν ὁποία συνδιοικεῖ– νά χαρεῖ καί νά ὁδηγήσει τήν «Ἄστον Μάρτιν» του…
Νά σᾶς πῶ, ἴσως ὁ τύπος αὐτός, ἐν τῇ βλακείᾳ του, νά εἶναι πιό εἰλικρινής ἀπό ἄλλους «ἀμφισβητίες» καί «ἀγωνιστές», πού «ξεσκίζουν τό κατεστημένο», πού «ρίχνουν κυβερνήσεις», πού «ὑπηρετοῦν τό δημόσιο συμφέρον», ἀλλά ὅλα αὐτά τά κάνουν μέ «τηλε-εργασία» ἀπό τήν πισίνα τῆς βίλας τους στό Σέν-Τροπέ!
Ἀλλά, μεταξύ μας τώρα, ποῦ ἔχουμε μπλέξει, βρέ παιδιά; Ἐδῶ νά πεθαίνει ὁ κόσμος σάν τίς μῦγες, καί ἐσύ νά εἶσαι ἀντιδήμαρχος σέ μιά πόλη πού «βράζει» ἀπό τόν ἰό καί νά βγαίνεις στά «σόσιαλ» καί νά ἀνεβάζεις φωτογραφίες μέ τήν Ἄστον Μάρτιν σου στόν Μέλανα Δρυμό καί νά μᾶς πετᾶς στά μοῦτρα τήν στεναχώρια σου πού δέν θά ὁδηγήσεις τόν χειμῶνα τήν «Ἄστον Μάρτιν» σου στούς χιονισμένους δρόμους τῆς γερμανικῆς περιφέρειας; Ποῦ τόν ψωνίσατε ἐτοῦτον, κύριε δήμαρχε; Εἴδαμε κι ἐπάθαμε νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό ἐκεῖνο τό «τί λές, κουκλίτσα μου», πού κορόιδεψε τόν κοσμάκη καί ἐξελέγη δήμαρχος Μαραθῶνος καί τήν ἡμέρα πού καιγόταν ὁ Δῆμος (καί τό σπίτι του) ἐκεῖνος ἤτανε στήν Μύκονο κι ἔκανε τά μπέν ντί σολέιγ στίς πισίνες τοῦ Ὀρνοῦ!
Ποῦ τόνε βρήκατε αὐτόν μέ τήν «Ἄστον Μάρτιν» (ἄστα νά πᾶνε) καί τό Μπάντεν-Μπάντεν (μπᾶτε σκύλοι μπᾶτε), νά μᾶς λέει πόσο τοῦ λείπει ἡ Γερμανία πού μᾶς ἔκοψε τόν ἀπαυτό καί μᾶς ἔκαψε τήν γούνα!
Κι ἐμένα μοῦ λείπει τό σπίτι στή Σαλαμῖνα, καί οἱ φυστικιές μου καί οἱ λεμονιές μου, μοῦ λείπει καί τό Τογιότα στάρλετ τοῦ ’90 πού ἔχω ἐκεῖ (τό ἄλλο πού ἔχω ἐδῶ εἶναι μιά «Μπέμπα» τοῦ ’71), ἀλλά τώρα μέ τήν καραντίνα δέν κάθισα νά τό γράφω καί νά προκαλῶ μέ τόν πλοῦτο τόν ὁποῖο διατηρῶ στήν Σαλαμύκονο!
Τί νά σᾶς πῶ, ἀγαπητοί. Ἔχουμε λαλήσει, γενικῶς. Ὁ κορωνοϊός καί ἡ κλεισούρα ἔχουν κάνει πολύ κόσμο νά λέει πράγματα πού ὑπό ἄλλες συνθῆκες δέν θά ἔλεγε. Ὅπως ὁ ἐκκεντρικός καλλιτέχνης, ἐκεῖνος πού εἶχε κολλήσει ἕνα δέντρο σ’ ἕναν τοῖχο καί μᾶς ἔλεγε ὅτι κάνει «εἰκαστική παρέμβαση» (ποῦ νά τό φανταστῶ ὅτι ἤμουνα καλλιτέχνης ὅταν στά δέκα μου εἶχα καρφώσει μέ ἕνα δεξί «κρόπ» μιά μπάλα ποδοσφαίρου στήν τζαμαρία τοῦ σχολείου μας, πού μᾶς εἶπε ὅτι «θά προτιμοῦσε νά διασώσει ἕναν σοφό γέροντα ὀγδοντάρη παρά ἕνα μωρό πού δέν ξέρεις τί θά σοῦ βγεῖ ἅμα μεγαλώσει». Ἄστον Μάρτιν ὁ ἕνας, «Ἄστον νά λέει» ὁ ἄλλος!
