Κι ἐκεῖ πού ὅλοι οἱ Ἕλληνες εἴχαμε γίνει ὀπαδοί καί λάτρεις τῆς καλαθόσφαιρας…
… ἐκεῖ πού ἡ φωτογραφία τῶν ἀδελφῶν Ἀντετοκοῦνμπο εἶχε ἀναρτηθεῖ σέ χιλιάδες νεανικά δωμάτια, ἐκεῖ πού ὁ ἐθνικός ὕμνος ἀκουγόταν κάθε τόσο ἀπό τίς τηλεοράσεις πού λειτουργοῦσαν στήν διαπασῶν, «ἔπεσε βαθιά σιωπή», ὅπως λέει καί τό τραγούδι…
Ἔτσι γίνεται μέ τά σπόρ. Ἀκόμη καί χῶρες οἱ ὁποῖες θεωροῦνται «ψυχρές», παθιάζονται μέ τίς ἐπιδόσεις τῶν ἐθνικῶν τους ὁμάδων, «τρελλαίνονται» μέ τίς ἐπιτυχίες, μετατρέπουν σέ «ἐθνικό θέμα» τήν συμμετοχή τῆς ἐθνικῆς τους ὁμάδας σέ μιά σοβαρή ἐθνική διοργάνωση καί καταρρέουν στήν πρώτη ἀποτυχία.
Θυμᾶμαι, εὑρισκόμενος στήν Ἀγγλία, πόσο θόρυβο καί ἀπογοήτευση δημιουργοῦσε κάθε ἀποτυχία τῆς ἐθνικῆς τους ὁμάδας. Καί, βέβαια, ἐκεῖνοι εἶχαν «κάπως δίκιο» διότι, ὡς «ἀνακαλύψαντες» τό ποδόσφαιρο, δέν ἔχουν δεῖ παρά μόνο μία ἐπιτυχία, τήν κατάκτηση τοῦ Παγκοσμίου Κυπέλλου, στήν ἕδρα τους, τό 1966, νικῶντας, μάλιστα, τήν Γερμανία μέ ἕνα γκόλ πού –ὅπως ἔχει πλέον ἀποδειχθεῖ– δέν ἦταν ἔγκυρο, καθώς ἡ μπάλλα δέν εἶχε περάσει τήν γραμμή τῆς ἑστίας.
Χάσαμε, λοιπόν, –καθαρά καί ξάστερα– ἀπό τούς Γερμανούς, οἱ ὁποῖοι –ὅπως καί νά τό κάνουμε– ἐμφανίσθηκαν πολύ πιό ἕτοιμοι ἀπό ἐμᾶς γιά ἕναν τόσο σημαντικό, προημιτελικό, ἀγῶνα. Ναί, μπορεῖ –σέ μεγάλο ποσοστό– νά εἶχαν σκανδαλώδη ἐπίδοση σά σούτ τριῶν πόντων, ἀλλά σέ ἕνα τέτοιο ἀγῶνα, «μετρᾶ» πολύ τό πόσο ἤρεμα εἶναι τά χέρια πού πιάνουν τήν μπάλλα. Καί, φάνηκε πεντακάθαρα, ὅτι οἱ Γερμανοί ἐμφανίσθηκαν πολύ πιό ἕτοιμοι ἀπό ἐμᾶς στόν ψυχολογικό τομέα. Ὅποιος, ὅμως, ἔχει ἀσχοληθεῖ μέ τά σπόρ (ὀφείλει νά) γνωρίζει ὅτι ἡ ἀποτυχία βρίσκεται πλάι-πλάι μέ τήν ἐπιτυχία.
Ἡ ἐθνική μας ὁμάδα, λοιπόν, στό μπάσκετ εἶναι ἕνα ἐξαιρετικό σύνολο καί μπορεῖ (καί ἴσως πρέπει) νά παίξει σπουδαῖο ρόλο στό Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ, πού θά γίνει ἔπειτα ἀπό ἕναν χρόνο. Διαθέτουμε παῖκτες μεγάλης κλάσεως, ἔχουμε στίς τάξεις μας ἀθλητές πού διαπρέπουν διεθνῶς, ἔχουμε τόν Γιάννη, πού ἀποτελεῖ μαγνήτη γιά τούς φιλάθλους ὅλου τοῦ κόσμου.
Ἡ ἀποτυχία –διότι εἶναι ἀποτυχία– τῆς ἐθνικῆς μας ὁμάδας νά βρεθεῖ στήν «ζώνη τῶν μεταλλίων» πρέπει νά ἀποτελέσει ἀπαρχή γιά μεγαλύτερες ἀκόμη διακρίσεις.
Ἄς σταθοῦμε τώρα λίγο στίς ἀκρότητες καί τίς ὑπερβολές πού παρατηρήσαμε –παρατηροῦμε ἀπό καιρό– στίς ἀθλητικές μεταδόσεις τῆς ΕΡΤ. Ὅλες αὐτές οἱ μεγαλοστομίες, τά ἐπίθετα, οἱ χαρακτηρισμοί πού ἀκοῦμε κάθε τόσο στίς μεταδόσεις τῶν ἀγώνων μπάσκετ, πρέπει νά σταματήσουν. Πολύ σωστά ὁ προπονητής Ἰτούδης «ἔβαλε στή θέση του» τόν ἀπεσταλμένο τῆς ΕΡΤ ὁ ὁποῖος χαρακτήρισε «ἄδοξη» τήν ἧττα μας. «Δέν παίζουμε μόνοι μας» τοῦ εἶπε ὁ προπονητής καί τόν «ἔσβησε». Κακές εἶναι πλέον καί οἱ περιγραφές στούς ἀγῶνες στίβου. Βερμπαλισμός, πολυλογία, ἀσχετοσύνη. Στά εἴκοσι ὀνόματα ξένων ἀθλητῶν, ζήτημα νά προφερθεῖ σωστά τό ἕνα!
Καλά θά κάνει ὁ –φίλαθλος– πρόεδρος τῆς ΕΡΤ νά δώσει στούς ἀθλητικούς του συντάκτες ἐντολή νά παρακολουθοῦν κάθε μέρα τίς ἀναμεταδόσεις τοῦ Γιάννη Διακογιάννη, οἱ ὁποῖες εἶναι ὑποδειγματικές! Ἡ τηλεόραση δέν εἶναι ραδιόφωνο, διότι ὑπάρχει ἡ εἰκόνα. Ἡ ἐποχή τῶν «ἡρωικῶν» ἀναμεταδόσεων ἀπό τήν ΥΕΝΕΔ ἔχει περάσει, ἀπό καιρό…
