ΠΟΣΟΙ παραιτήθηκαν ἀπό κυβερνητικές θέσεις γιά νά στρατευθοῦν καί μάλιστα ἐν καιρῷ πολέμου. Δέν γνωρίζουμε πολλούς.
Γνωρίζουμε ὅμως ἕναν. Καί αὐτός ὁ ἕνας ὑπῆρξε ἡ ψυχή τῆς «Ἑστίας» ἐπί μίαν 25ετία. Ἦταν ὁ ἀρχισυντάκτης μας –καί μέντωρ τοῦ γράφοντος– Σπῦρος Παπαγεωργίου.
- Τοῦ Eὐθ. Π. Πέτρου
Βρήκαμε τό ὄνομά του στά ἀποχαρακτηρισθέντα ἔγγραφα τῆς ΚΥΠ τῆς κρίσιμης περιόδου τοῦ καλοκαιριοῦ τοῦ 1974, ὅπου διαβάζουμε στό «Ἡμερήσιον Δελτίον Πληροφοριῶν Κύπρου Τουρκίας» τῆς 17ης Ἰουλίου 1974, τό ὁποῖο ἀναφέρεται ἡ συγκρότησις τῆς κυβερνήσεως Σαμψών: «Διευθυντής τοῦ Γραφείου Δημοσίων Πληροφοριῶν διωρίσθη ὁ δημοσιογράφος Σπῦρος Παπαγεωργίου».
Καί λίγες ἡμέρες ἀργότερα, στό Δελτίο τῆς 25ης Ἰουλίου 1974, ὑπάρχει ἡ καταγραφή:
«Τήν 24ην/7/74 παρῃτήθη τῆς θέσεως τοῦ Δ/ντοῦ τοῦ Γραφείου Δημοσίων Πληροφοριῶν ὁ Δημοσιογράφος Σπῦρος Παπαγεωργίου, ὅστις ἀνέλαβε καθήκοντα μετά τό ἐν τῇ Νήσῳ πραξικόπημα. Κατά τινά πληροφορίαν, οὗτος προσφέρει τάς ὑπηρεσίας του ὡς μαχίμου εἰς τά φυλάκια τῆς πράσινης γραμμῆς».
Ὁ Σπῦρος Παπαγεωργίου ἦταν μαχητής τοῦ ἔθνους. Δέν θά μποροῦσε νά μείνει σέ ἕνα γραφεῖο, τήν στιγμή πού ὁ Ἀττίλας ἔπληττε τήν Κύπρο. Κάποιος θά μποροῦσε νά ἰσχυρισθεῖ ὅτι ἡ θέσις τοῦ Διευθυντοῦ Δημοσίων Πληροφοριῶν ἦταν ἐξ ἴσου ἤ ἐνδεχομένως πιό σημαντική ἀπό αὐτήν ἑνός στρατιώτη στό μέτωπο. Ξέρουμε ὅμως ὅτι δέν εἶναι ἔτσι. Τό ξέρουν μέσα τους καί αὐτοί πού δέν τολμοῦν νά τό ὁμολογήσουν. Αὐτοί πού ἀναζητοῦν προφάσεις γιά νά ὑπεκφύγουν ἀπό τά ἐθνικά προσκλητήρια. Ὁ Σπῦρος Παπαγεωργίου δέν ἦταν σάν αὐτούς. Δέν θά μποροῦσε νά κάθεται σέ ἕνα κυβερνητικό γραφεῖο, ὅταν ἡ πατρίδα χρειαζόταν χέρια νά κρατοῦν τουφέκια στήν πρώτη γραμμή.
Στήν πρώτη γραμμή ἄλλως τε βρισκόταν ἤδη ἀπό ἡλικίας 15 ἐτῶν, ἀπό τότε πού ἄρχιζε ὁ ἀγῶνας τῆς ΕΟΚΑ μέχρι καί τό τέλος του. Λίγα χρόνια μετά, τό 1963, βρέθηκε ἐθελοντής στήν Ἐθνική Φρουρά πού ἀντιμετώπιζε τήν τουρκική ἀνταρσία. Ἦταν παρών στόν Πενταδάκτυλο καί στίς μάχες τῆς Πάφου.
Ἀλλά ὅταν δέν βρισκόταν στήν πρώτη γραμμή τοῦ πυρός τῆς πραγματικῆς μάχης, ἀσκοῦσε τήν πλέον μαχητική δημοσιογραφία, πάντα προσηλωμένος στήν ἐθνική γραμμή καί πάντα πιστός στά ἰδανικά τῆς πατρίδος καί τῆς ἐλευθερίας. Ἰδανικά, τά ὁποῖα ὑπηρέτησε πιστά χωρίς νά καμφθεῖ ποτέ ἀπό τίς δυσκολίες πού εὕρισκε μπροστά του, τίς δυσκολίες πού κάποιοι τοῦ δημιουργοῦσαν ἀκριβῶς ἐπειδή ποτέ δέν παρεξέκλινε ἀπό τά ἰδεώδη τοῦ ἑλληνισμοῦ.
Ὁ ἀποχαρακτηρισμός τῶν ἐγγράφων τῆς ΚΥΠ τοῦ 1974 ἦταν γιά ἐμᾶς πού εἴχαμε τήν ἀγαθή τύχη νά συνεργασθοῦμε κάποτε μαζί του, ἕνα ἔναυσμα νά θυμηθοῦμε τήν τεράστια προσφορά του στήν πατρίδα. Τό πάθος μέ τό ὁποῖο μιλοῦσε γιά τήν Ἕνωση. Γιατί γιά τήν Ἕνωση πολέμησαν καί ἔπεσαν οἱ μαχητές τῆς ΕΟΚΑ. Τήν Ἕνωση εἶχαν στό μυαλό τους καί στίς προσδοκίες τους ὅλοι ἐκεῖνοι, Ἐλλαδῖτες καί Κύπριοι, πού σήκωσαν τό βάρος τοῦ προδομένου ἀγῶνα ἀπέναντι στόν Τοῦρκο εἰσβολέα. Ἔγραψε ὁ ποιητής γιά τούς 300 τοῦ Λεωνίδα: «Μά περισσότεροι τιμή τούς πρέπει, ὅταν γνωρίζουν, καί πολλοί γνωρίζουν, πώς ὁ Ἐφιάλτης θά φανεῖ στό τέλος, κι οἱ Μῆδοι ἐπί τέλους θά διαβοῦνε».
Στίχοι πού ταιριάζουν στούς μαχητές τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου. Αὐτούς πού πολέμησαν γιά τήν Ἕνωση γιά νά βρεθοῦν σέ μιά κίβδηλη ἀνεξαρτησία. Καί ὅμως δέν ἐκάμφθησαν. Αὐτούς πού πολέμησαν ἀπέναντι στόν Ἀττίλα γιά νά μιλοῦν κάποιοι σήμερα γιά ψευδεπίγραφες ὁμοσπονδίες καί δῆθεν δικαιώματα πού «ἀπεκτήθησαν» ἀπό τήν Τουρκία διά τῆς ἁρπαγῆς.
Μπορεῖ ἕνας-ἕνας νά ἐκλείπουν ἀπό τήν ζωή. Ἀφήνουν ὅμως παρακαταθῆκες. Καί ἡ ἐθνική τους προσφορά ἀποτυπώνεται, ἔστω στίς λίγες ἀπρόσωπες γραμμές τῶν Δελτίων τῆς ὑπηρεσίας πληροφοριῶν. Ὁ Σπῦρος Παπαγεωργίου ὅμως ἄφησε, πέρα ἀπό τό παράδειγμα τῆς προσωπικῆς καί ἐπαγγελματικῆς του ζωῆς, καί ἕνα τεράστιο συγγραφικό ἔργο, στό ὁποῖο ἀποτυπώνεται ὁ ἀγῶνας τοῦ Κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Γιά αὐτό καί θά τόν θυμόμαστε, καί ἡ ἐφημερίδα αὐτή θά τόν μνημονεύει. Ἐλπίζουμε, ὡς δημοσιογράφοι, νά στεκόμαστε ἐπαξίως στίς ἐπάλξεις στίς ὁποῖες ἐκεῖνος εἶχε σταθεῖ. Ἄν καί στίς ἐπάλξεις τῆς πράσινης γραμμῆς δέν μπορέσαμε νά σταθοῦμε δίπλα του.
Μ.Η.Τ. 232122