Σκεφτεῖτε, γιά λίγο, πῶς θά εἶναι ἡ ζωή μας χωρίς τό Θέατρο, τό Σινεμά, τήν Ὄπερα, τήν Ὀπερέτα, τίς συναυλίες, τίς ἐκθέσεις!
Σκεφτεῖτε το, διότι μέσα στόν ὀρυμαγδό τῶν εἰδήσεων, πού σχεδόν ἀποκλειστικῶς ἀναφέρονται πλέον στήν ἐξαπλούμενη πανδημία, ἔχουμε ἀρχίσει νά λησμονοῦμε ὅλα ἐκεῖνα πού ὀμορφαίνουν τήν ζωή μας! Σκέπτομαι μέ δέος τούς καλλιτέχνες, τούς μουσικούς, τούς ἠθοποιούς, τούς τραγουδιστές, τούς σκηνοθέτες, τούς κινηματογραφιστές, ἀλλά καί τούς ἐπιχειρηματίες τοῦ χώρου, τούς θεατρῶνες, τούς ἰδιοκτῆτες τρῶν αἰθουσῶν κινηματογράφου, τούς ἰδιοκτῆτες συναυλιακῶν χώρων, τῶν γκαλερί ἀλλά καί ἐκείνους τῶν χώρων διασκεδάσεως, οἱ ὁποῖοι, ἐδῶ καί ἕξι μῆνες, βρίσκονται «στόν ἀέρα»…
Καί, καθώς βλέπω τήν εὐκολία μέ τήν ὁποία ἀποφασίζεται ἡ ματαίωση ὅλων τῶν καλλιτεχνικῶν ἐκδηλώσεων τοῦ καλοκαιριοῦ ἀλλά καί ἡ ἀπόλυτη σιγή γιά τό τί μέλλει γενέσθαι τήν ἐπερχομένη χειμερινή περίοδο, μελαγχολῶ… Ἀλήθεια, ἀγαπητοί ὑπεύθυνοι γιά τήν τύχη μας, τί θά γίνει τόν χειμῶνα; Θά δοῦμε θεατρικές παραστάσεις; Θά πᾶμε στήν Λυρική; Θά πᾶμε στόν κινηματογράφο; Θά παρακολουθήσουμε συναυλίες; Θά λειτουργήσουν οἱ μουσικές σκηνές; Ὑπάρχει γιά ὅλα αὐτά κάποια σκέψη, κάποια πρόνοια; Ἄν περάσει καί τό Φθινόπωρο ἔτσι, ὁ κινηματογράφος πρέπει νά θεωρεῖται τελειωμένη ὑπόθεση. Ἤδη, ἡ παγκόσμια βιομηχανία ἀσφυκτιᾶ, κρατᾶ ταινίες στά συρτάρια καί περιμένει νά τίς βγάλει στίς αἴθουσες. Πότε θά «βγάλει» τόν ἕτοιμο ἀπό καιρό τελευταῖο «Τζέιμς Μπόντ»; Ὅταν θά ἔχει γεράσει ὁ πρωταγωνιστής του; Δέν βλέπεις ὅτι τό μιούζικαλ «Νταϊάνα» θά προβληθεῖ πρῶτα στό Netflix καί –ἄν καταστεῖ δυνατό– θά ἀκολουθήσει τό ἀνέβασμα στό Μπρόντγουεϊ; Τό κινηματογραφοῦν στήν σκηνή, χωρίς θεατές φυσικά, γιά νά τό δεις στό σπίτι σου. Κι ἄν περάσει τό κακό μέ τόν ἰό, θά τό ἀνεβάσουν στό σανίδι! Ἀλλάζει ὅλο τό σκηνικό! «Ἄν χαθεῖ καί ἡ ἐφετινή περίοδος καί ὁ κόσμος “μάθει” στόν καναπέ του, ἄντε νά τόν ξανασηκώσεις» μοῦ λέει ἄνθρωπος πού ἀσχολεῖται σοβαρά, πολλά χρόνια, μέ τόν κινηματογράφο. Ἐκφράζω τήν ἄποψη, ὅτι «δέν μπορεῖ νά ἀφήσουν ἕναν ὁλόκληρο κόσμο τῶν τεχνῶν νά καταρρεύσει», ἀλλά ὁ συνομιλητής μου εἶναι κατηγορηματικός. «Ἄν ἐξακολουθήσει νά ὑπάρχει ὅλο αὐτό τό κλῖμα φοβίας, ὅλο αὐτό τό κλῖμα περί “ἐπικίνδυνων κλειστῶν χώρων”, πῶς περιμένεις νά πάει ὁ κόσμος στήν κλειστή αἴθουσα τοῦ σινεμά ἤ τοῦ θεάτρου καί τῶν συναυλιῶν; Ἀλλάζει ριζικά ὁ χάρτης! Κλείνεται ὁ κόσμος μέσα!» ἐπιμένει ὁ ἐπαΐων… Σκέπτομαι τήν εὐκολία μέ τήν ὁποία ἀποφασίσθηκε ἡ αὔξηση τῶν θέσεων στά πλοῖα ἀπό τό 65 στό 85%, τίς ἀεροπορικές ἑταιρεῖες, στίς ὁποῖες ἐπετράπη νά καλύπτουν ὅλες τίς θέσεις τῶν ἀεροσκαφῶν καί ἐλπίζω ὅτι «κάτι θά γίνει» γιά νά μήν «πεθάνει» τό θέατρο καί τό σινεμά, γιά νά μήν φθάσουμε στό σημεῖο νά παρακολουθοῦμε ταινίες μόνο ἀπό τόν καναπέ ἤ νά ψάχνουμε νά ἐντοπίσουμε παράνομα «σινεμά», ὅπως συνέβαινε μέ τά μπάρ τοῦ Σικάγου στά χρόνια τῆς ποτοαπαγορεύσεως!
Ἄς ρίξει ἡ Πολιτεία βλέμμα συμπαθείας καί συμπαραστάσεως καί ἄς δοθοῦν λύσεις γιά τόν χῶρο τῶν τεχνῶν. Δέν θά εἶναι ὄμορφη ἡ ζωή χωρίς αὐτές, χωρίς τούς ἀνθρώπους τους. Τρομάζω στήν σκέψη. Ἐσεῖς;
