Σέ πορεία ρήξεως ὁ κ. Νῖκος Δένδιας

Κερκόπορτα τό SAFE – Πολιτιστική ὕβρις ἡ μετατροπή τῆς Ἁγίας Σοφίας

ΤΑ ΕΦΕΤΙΝΑ Παλαιολόγεια στόν Μυστρᾶ ἀνέδειξαν τήν ὀργή τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας κατά τῆς τακτικῆς τοῦ κατευνασμοῦ καί τῶν ὑποχωρήσεων ἔναντι τῆς τουρκικῆς ἐπιθετικότητος. Καί τήν φωνή τῆς κοινωνίας ἀνέλαβε νά διερμηνεύσει ὁ ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἀμύνης κ. Νῖκος Δένδιας, ἐπιλέγοντας μιά πορεία ρήξεως καθώς μιλοῦσε γιά τό μήνυμα τῆς θυσίας τοῦ Κωνσταντίνου Παλαιολόγου μέ ἄμεσες ἀναφορές ‒ἰδιαίτερα αἰχμηρές μάλιστα‒ στό σήμερα. Σήμερα πού ὁ ἑλληνισμός συνεχίζει τόν ἀγῶνα γιά τήν ἐπιβίωση μέ βάση τά ἰδιαίτερα ἐθνικά καί ἱστορικά χαρακτηριστικά του, ἀπέναντι στόν κίνδυνο, τόν ὁποῖο ἐναργῶς παρουσίασε ὁ κ. Δένδιας «νά καταστεῖ ἕνας ἄχροος, ἄοσμος, ἄγευστος πολιτισμός χυλός.»

• Tοῦ Εὐθ. Π. Πέτρου

Μέ τά λόγια αὐτά, ὁ ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἀμύνης ἀπαντᾶ στίς σειρῆνες τοῦ κοσμοπολιτισμοῦ πού ἔχουν ἐμφιλοχωρήσει στό κυβερνῶν κόμμα καί σέ μεγάλο βαθμό καθοδηγοῦν τίς βασικές πολιτικές ἐπιλογές του. Γιά αὐτό καί μία ἡμέρα σάν τήν χθεσινή ἀποφράδα, οὐδέν βρῆκαν νά ποῦν οἱ γνωστοί «κύκλοι» τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, οἱ ὁποῖοι ἔσπευδαν μέ non papers νά δικαιολογήσουν τά ἀδικαιολόγητα τῆς ἀποδοχῆς ἀπό τήν Εὐρώπη τῆς Ἀγκύρας, ὡς ἑταίρου στήν κοινή ἄμυνα. Τό ζήτημα αὐτό ἔθεσε στίς πραγματικές του διαστάσεις ὁ κ. Δένδιας τονίζοντας ὅτι αὐτός ὁ δρόμος εἶναι γεμᾶτος Κερκόπορτες. Μέ πρώτη τό θρυλούμενο πρόγραμμα ἐπανεξοπλισμοῦ τῆς Εὐρώπης, τό SAFE γιά τό ὁποῖο ἐτόνισε:

«Θά πρότεινα νά ὀνομασθεῖ Κανονισμός τῆς Κερκόπορτας ὁ Κανονισμός SAFE, ἐφ’ ὅσον ἐπιχειρηθεῖ ἀπό ὁρισμένους ἑταίρους νά ἐφαρμοστεῖ μέ τεχνάσματα, ὥστε νά μήν ἀπαιτεῖται ὁμοφωνία τῶν μελῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης γιά τή Συμφωνία μέ τρίτες χῶρες».

Καί ἐπειδή ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι αὐτές οἱ «τρίτες χῶρες» εἶναι ἡ Τουρκία, ἄς ἐνθυμούμεθα ὅτι στήν καρδιά αὐτῆς τῆς χώρας εἶναι ἐγκετεστημένη ἡ ὕβρις. Γιά αὐτήν τήν ὕβριν, καί δή γιά τήν πολιτισμική, ὁμίλησε ὁ ὑπουργός Ἐθνικῆς Ἀμύνης: «Ἡ Βασιλεύουσα ἔπεσε στίς 29 Μαΐου 1453 καί ἡ Ἁγία Σοφία κατέστη καί εἶναι δυστυχῶς καί σήμερα τζαμί. Πολιτιστική ὕβρις πού συνιστᾶ αἱμορραγοῦσα πληγή γιά ὅλους τούς Χριστιανούς».

Καί δέν εἶναι μόνον αὐτή ἡ ὕβρις, εἶναι ἡ γένει ἄρνησις τῶν ἀξιῶν πάνω στίς ὁποῖες στηρίζεται ὁ εὐρωπαϊκός πολιτισμός, ἀπό τίς μουσουλμανικές χῶρες ἐν συνόλῳ, γιά τίς ὁποῖες ἔθεσε τόν προβληματισμό:

«Καί τί ἔννοια ἔχει ὁ ἐσωτερικός εὐρωπαϊκός διάλογος σήμερα γιά τούς κινδύνους πού ἡ Μουσουλμανική Ἀδελφότητα δημιουργεῖ στήν Εὐρώπη, γιά τόν ὁποῖο παρεμπιπτόντως σᾶς παραπέμπω στό κύριο ἄρθρο τῆς Monde, τό προηγούμενο Σαββατοκύριακο, ὅταν ἡ ἴδια ἡ Εὐρώπη ἐπιδοτεῖ ὅσους μέ τό ἀξιακό πλαίσιο τῆς Μουσουλμανικῆς Ἀδελφότητας ἀπειλοῦν καί κατέχουν εὐρωπαϊκό χῶρο;».

Εἶναι λίαν ἐπίκαιρη αὐτή ἡ ἐπισήμανσις, τήν ἡμέρα κατά τήν ὁποία ἡ Αἴγυπτος, μιά μετριοπαθής καί φιλική θεωρουμένη μουσουλμανική χώρα, «δημεύει» τήν Μονή τοῦ Σινᾶ, ἐκδιώκει τούς μοναχούς καί ὑφαρπάζει τήν κινητή καί ἀκίνητη περιουσία της. Τοῦτο συνιστᾶ ὕβριν καί πρός τήν θρησκεία τοῦ Ἰσλάμ, καθώς τήν Μονή τοῦ Θεοβαδίστου Ὄρους προστατεύει ‒ὑποτίθεται‒ τό ἀποτύπωμα τῆς χειρός τοῦ προφήτου Μωάμεθ.

Ἀλλά καί παρακάτω, ὁ κ. Δένδιας ὁμιλεῖ γιά τήν «αὐτοϋπονόμευση» τῆς Εὐρώπης ἀλλά καί τίς διαχρονικές εὐθῦνες της, πού φθάνουν μέχρι τό 1204:

«Γιά νά ὑπάρξει ἡ Εὐρώπη, ὀφείλει νά ἑδράζεται σέ κοινές ἀρχές καί κοινή ἀντίληψη ἀπειλῆς γιά τό πρότυπο ζωῆς τό ὁποῖο ἐκπροσωπεῖ καί ὀφείλει νά βασίζεται σέ ἀρχές καί ἀξίες, ἄλλως αὐτοϋπονομεύεται.

»Οὕτως ἤ ἄλλως ὁ Ὀρθόδοξος Ἑλληνισμός οὐδέποτε ἀπέβαλλε τή μνήμη τῆς πρώτης Ἅλωσης τῆς 12ης Ἀπριλίου 1204 καί τῆς ἐγκατάλειψης τῆς 29ης Μαΐου 1453.

»Γνωρίζουμε καλά, γνωρίζουμε πολύ καλά ὅτι ἄν θέλουμε νά ζήσουμε ἀνεξάρτητοι, πρέπει νά μποροῦμε ἐμεῖς νά ὑπερασπίσουμε τήν Πατρίδα μας, καί μόνοι μας, ἄν αὐτό ἀπαιτηθεῖ. Αὐτό στοχεύει ἡ Ἀτζέντα 2030».

Ἐν τῷ μεταξύ, ἡ Δύσις, ὅπως τονίζει ὁ κ. Δένδιας, ἀντί νά ἀνοίγει ἀτραπούς διεισδύσεως γιά τήν Τουρκία, ὀφείλει συγγνώμη πρός τήν Ἑλλάδα:

«Καί ἱστορικά ὁ Δυτικός Χριστιανισμός ὀφείλει μέχρι καί σήμερα ἠχηρή ἀπολογία στή μνήμη τοῦ τελευταίου Χριστιανοῦ Αὐτοκράτορα τῆς Πόλης.

»Στήν ἔσχατη πολιορκία ὁ ρόλος τοῦ Κωνσταντίνου (Παλαιολόγου) ὑπῆρξε κομβικῆς σημασίας. Ἐθνικά σημαντικότερος καί ἀπό τόν Μέγαν Ἰουστινιανό ἤ ἀκόμη καί ἀπό τόν θριαμβευτή Βασίλειο Β΄ Βουλγαροκτόνο. Γιατί ὁ Αὐτοκράτορας αὐτός εὑρέθη πρό σαφοῦς ἐπιλογῆς. Προσεφέρθη ἐπανειλημμένα ἀπό τόν Πορθητή ἡ δυνατότητα διαφυγῆς του, γιατί δέν ἐπιθυμοῦσε ὁ Ὀθωμανός Σουλτάνος νά ἐπικρατήσει ἐπί τύμβου μαρτυρίου. Ἀντιλαμβανόταν ὡς ὀξύνους τή δυναμική πού ἀναπτύσσουν οἱ μεγάλοι νεκροί.

»Γιά αὐτόν ὁ θρόνος ἀπετέλεσε ὄχι ἀξίωμα, ἀλλά ἀξιακό μέγεθος. Τό στέμμα του, τό ἀντιμετώπισε ὡς δηλωτικό μιᾶς ἀνώτερης παρουσίας πού ξεχωρίζει τούς ἀνθρώπους στούς δίσεκτους καιρούς καί συνέλαβε μέ διαύγεια ὅτι ἡ ἀποστολή του δέν ἦταν ἡ Βασιλεία του, ἦταν ἡ διάσωση τοῦ ἀποτυπώματος τῆς ὑπερχιλιετοῦς Χριστιανικῆς Αὐτοκρατορίας. Καί ὁ μόνος τρόπος ἐπίτευξης ἦταν ἡ ἐπί τῶν ἐπάλξεων τῆς Πύλης τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ θυσία του.

»Καί ἐπετέλεσε ἀπολύτως τό ἱστορικό του καθῆκον. Πέτυχε ἔτσι νά καλύψει τίς μαῦρες σελίδες τῆς παρακμῆς τῆς Αὐτοκρατορίας καί μετέτρεψε τή συμφορά τῆς λωσης στό θρῦλο τοῦ Μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ».