«Σήκω καί φύγε» εἶπε μιά σοβαρή μερίδα Συντηρητικῶν βουλευτῶν στήν…
… πρωθυπουργό τῆς Ἀγγλίας καί ἀρχηγό τοῦ κόμματος, Λίζ Τράςς, ἡ ὁποία ἐν τέλει παραιτήθηκε.
Ἀπό τήν μία πλευρά, σκέπτεσαι «πόσο καλό πολίτευμα εἶναι ἡ Δημοκρατία», καθώς οἱ βουλευτές τοῦ κυβερνῶντος κόμματος μποροῦν νά ἀνατρέψουν τήν πρωθυπουργό ἄν δέν ἐγκρίνουν τήν πολιτική της. Ὄχι, ἄς ποῦμε, ὅπως στήν Ρωσσία ἤ σέ κάποιες πρώην Σοβιετικές δημοκρατίες, ὅπου οἱ βουλευτές ἐκλέγονται γιά νά λένε «ναί» στίς ὀρέξεις τοῦ –ἑκάστοτε– «αἱρετοῦ» προέδρου. Ἀπό τήν ἄλλη σκέπτεσαι ὅτι «ὅλα αὐτά θά εἶχαν ἀποφευχθεῖ, ἄν ὁ Κάμερον δέν εἶχε προκηρύξει ἐκεῖνο τό δημοψήφισμα γιά τό “Brexit”, γιά τό ἀποτέλεσμα τοῦ ὁποίου εἶχε πέσει 10% “ἔξω” στίς προβλέψεις του!»…
Αὐτά συζητούσαμε χθές μέ τούς φίλους στήν καφετέρια ὅπου ἀνταμώνουμε κάθε ἑβδομάδα καί, ὡς συνήθως, διχαστήκαμε, πρᾶγμα διόλου πρωτότυπο! Ἡ μία πλευρά ὑποστήριξε ὅτι ὁ Κάμερον «δέν μποροῦσε νά ἀρνηθεῖ ἕνα δημοψήφισμα τό ὁποῖο εἶχε ζητήσει ὁ λαός τοῦ Ἡνωμένου Βασιλείου» καί ἡ ἄλλη ὅτι «ὁ Κάμερον μποροῦσε νά τό ἀποφύγει, δέν θά εἶχε συνέπειες, ἁπλῶς, θά εἶχε παρακάμψει τήν ἐπιθυμία τοῦ λαοῦ»…
Μοιραῖα, λοιπόν –ὡς συνήθως συμβαίνει– ἤλθαμε καί στά «δικά μας»…
«Φαντάζεσαι τί θά εἶχε γίνει ἄν ὁ Τσίπρας εἶχε δεχθεῖ τήν ἐτυμηγορία τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος, οὐσιαστικά, μέ τήν ψῆφο του στό δημοψήφισμα τοῦ 2015 ἔλεγε “σηκωθεῖτε καί φύγετε ἀπό τήν ΕΕ;”» εἶπε ἡ μία πλευρά.
«Δέν ψήφισε ὁ λαός ἐναντίον τῆς ΕΕ ἀλλά ἐναντίον τῶν προτάσεων Γιουνκέρ» ἀντέτεινε ἡ ἄλλη, τήν ὁποία ἐκπροσωποῦσε μόνος ὁ πάντοτε πνεῦμα ἀντιλογίας φίλος καί ἰατρός τῶν περισσοτέρων μας.
«Ὅπως καί ἄν τό δοῦμε τό πρᾶγμα, γεγονός εἶναι ὅτι τό “ὄχι” ἔγινε “ναί” καί αὐτό εἶναι ἀντίθετο μέ ὅσα ἀναφέρει τό Σύνταγμα! Ἄν τό κράτος λειτουργοῦσε σωστά καί τό Σύνταγμα δέν ἦταν “φτερό στόν ἄνεμο” ἀπό τήν κάθε κυβέρνηση, οἱ νομικές (καί ἴσως ποινικές γιά κάποιους) συνέπειες, θά ἦταν μεγάλες» μᾶς εἶπε ὁ συνταξιοῦχος δικαστικός τῆς συντροφιᾶς.
«Καί γιατί δέν ἔγινε κάτι πρός αὐτή τήν κατεύθυνση;» ἦταν τό ἑπόμενο ἐρώτημα. «Ἐπειδή κανείς δέν τό ἔκαμε. Ἄν θυμᾶστε καλά, ἡ δίωξη κατά τῶν πρωταιτίων τῆς Ἑπταετίας, ἔγινε μέ βάση μιά προσφυγή στήν Δικαιοσύνη τοῦ δικηγόρου Ἀθηνῶν Ἀλέξανδρου Λυκουρέζου» εἶπε ὁ δικαστικός.
Φύγαμε γρήγορα ἀπό τήν «ἐπικίνδυνη» συζήτηση (μήν ἀνοίγουμε νέες πληγές) καί ἐπιστρέψαμε στήν Λίζ Τράςς.
«Γιά σκέψου. Ἀκόμη δέν ἔχει προλάβει νά ζεστάνει τήν καρέκλα τῆς Ντάουνινγκ Στρήτ καί θέλουν νά τήν ἐξωπετάξουν οἱ δικοί της» εἶπε φίλος, πού παραμένει θαυμαστής τῶν θεσμῶν τῆς Γηραιᾶς Ἀλβιῶνος.
«Μά, δέν εἶναι σοβαρά πράγματα αὐτά. Ἔχει ἀλλάξει πέντε ὑπουργούς ἀπό τήν ἡμέρα πού ἀνέλαβε. Καί ἔχει ζητήσει δημόσια συγγνώμη γιά τήν οἰκονομική πολιτική πού ἐξήγγειλε!» εἶπε ἕνας τῆς συντροφιᾶς.
«Αὐτά νά τά βλέπουμε ἐμεῖς, πού μπορεῖ ἀπό τήν ἑπομένη τῶν ἐκλογῶν ἡ –ἑκάστοτε– ἀντιπολίτευση νά ζητεῖ ἐκλογές, ἀλλά μέχρι τώρα ἡ κυβέρνηση ὁδεύει πρός ὁλοκλήρωση τῆς τετραετίας καί βαίνουμε πρός ἐκλογές τήν ἐρχόμενη Ἄνοιξη» εἶπε ὁ μεγαλύτερος σέ ἡλικία, καί «τό γυρίσαμε» στό ποδόσφαιρο…
