Σάν σήμερα, τό 1981, σχηματιζόταν ἡ πρώτη ἑλληνική κυβέρνηση ὑπό τόν Ἀνδρέα Γ. Παπανδρέου
Ἡ νίκη τοῦ ΠΑΣΟΚ ἦταν ἀναμενόμενη, ἀλλά ὄχι σέ τόσο μεγάλη ἔκταση (ὑπερέβη τό 48%), μέ διαστάσεις θριάμβου. Θυμᾶμαι ὅτι τήν Παρασκευή 16 Ὀκτωβρίου συνομιλοῦσα μέ ἕναν ἐκ τῶν μεγαλυτέρων (ἀκόμη) ἐπιχειρηματιῶν τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος μοῦ εἶπε ὅτι «εἶχε ἀσφαλεῖς πληροφορίες ἀπό μεγάλη Πρεσβεία, ὅτι δέν θά ὑπάρξει αὐτοδύναμη κυβέρνηση τήν πρώτη Κυριακή καί θά κερδίσει εὔκολα τό ΠΑΣΟΚ τήν δεύτερη».
Ὡστόσο, στελέχη τῆς Νέας Δημοκρατία, ἡ ὁποία τότε κυβερνοῦσε μέ πρωθυπουργό τόν Γεώργιο Ράλλη, ἐκτιμοῦσαν καθαρή νίκη τοῦ ΠΑΣΟΚ μέ ποσοστό «μεγαλύτερο τοῦ 40%».
Προσωπικά, πίστευα ὅτι ἡ Νέα Δημοκρατία εἶχε ὑποστεῖ βαθύτατο τραῦμα ἀπό τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἔγινε ἡ διαδοχή τοῦ Κωσταντίνου Καραμανλῆ, δηλαδή ἡ ἐπικράτηση «στό ὅριο» τοῦ μετριοπαθοῦς Γεωργίου Ράλλη ἐπί τοῦ «δεξιοῦ» Εὐαγγέλου Ἀβέρωφ.
Ἡ ὁριακή διαφορά μεταξύ τῶν μνηστήρων καί τό τεράστιο κενό πού ἄφησε ὁ Καραμανλῆς ὁδήγησαν τήν Νέα Δημοκρατία σέ μακρά περίοδο ἐσωστρέφειας, καθώς γιά τούς μισούς ὀπαδούς ὁ Γ. Ράλλης ἦταν «ἐκτός κομματικῆς πραγματικότητος» καί γιά τούς ἄλλους μισούς «πολιτισμένος καί δημοκρατικός». Τό ΠΑΣΟΚ, πού εἶχε ἐνστερνισθεῖ πιά τά συνθήματα τῆς ἀριστερᾶς καί πού εἶχε καλλιεργήσει τήν ἄποψη, ὅτι «ἔρχεται νά ἀλλάξει τά πάντα» μέ σύνθημα τήν λέξη «Ἀλλαγή», εἶχε ἤδη κατορθώσει νά εἰσχωρήσει βαθιά στό συνδικαλιστικό κίνημα ἀλλά καί νά πείσει τούς κεντρώους ψηφοφόρους ὅτι ἡ «Ἕνωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις» τοῦ Γ. Μαύρου ἦταν ἕνα ξεπερασμένο πολιτικό σχῆμα. Ἔτσι, στίς 18 Ὀκτωβρίου 1981, ὁ Α. Παπανδρέου εἰσῆλθε ἔφιππος στά χειμερινά ἀνάκτορα! Μέ τήν Νέα Δημοκρατία νά σπαράσσεται ἀπό τά δικά της «ἐσωκομματικά» καί μέ μία νέα ἐκλογική ἀναμέτρηση νά ἕπεται (εὐρωεκλογές) τήν ὁποία θά κέρδιζε μέ τήν ὁρμή πού εἶχε, ἔπαιζε χωρίς ἀντίπαλο!
Θά σᾶς διηγηθῶ προσωπική ἐμπειρία. Λίγες μέρες μετά τήν ἐκλογή τοῦ ΠΑΣΟΚ μέ κάλεσε στό γραφεῖο του «τοποτηρητής» τοῦ δημοσιογραφικοῦ τῆς ΕΡΤ. «Φυσικά, ἡ συνεργασία σου μέ τήν ΕΡΤ διακόπτεται» μοῦ λέει. «Δέν καταλαβαίνω τό «φυσικά» τοῦ λέω. «Ἐντάξει, καταλαβαίνεις» μοῦ ἀπάντησε. Ἁπλά πράγματα: «Ἤρθαμε ἐμεῖς καί φεύγετε ἐσεῖς». Ἐγώ τότε δέν ἔκανα πολιτική ἐκπομπή, ἀλλά κάτι μεταξύ μουσικῆς καί σχολίων. Δέν ἤμουν, ὅμως, «δικός τους» καί ἔπρεπε νά «ἀδειάσω τή γωνιά».
Πῆγα ἀμέσως στό γραφεῖο τοῦ «παραπάνω» μέ τόν ὁποῖο εἴχαμε στενή σχέση καί συνεργασία στήν «Καθημερινή» ἀπό τήν ὁποία μετεπήδησε σέ ἡγετική θέση στήν ΕΡΤ. Τοῦ εἶπα τί ἔγινε καί μοῦ ἀπάντησε ἐπίσης ἁπλά. «Ἄστο τώρα, πήγαινε καί ὅταν θά στρώσουν τά πράγματα, τά ξαναλέμε» μοῦ εἶπε… Τά χρόνια πέρασαν, ἡ «πράσινη ἀρμάδα» κατέκτησε τά πάντα,. Ὅλα ἔγιναν «πασόκ», καί τό 1985 ἔλαβα ἕνα τηλεφώνημα ἀπό ἄλλον φίλο, πάλι ἀπό τήν ΕΡΤ. Μοῦ πρότεινε νά μετάσχω στό «κάστ» μιᾶς τηλεοπτικῆς ἐκπομπῆς, μέ τόν Γιῶργο Χατζηνάσιο, τόν Ἀπόστολο Καλδάρα, τήν Μιμή Ντενίση καί τόν Πάνο Φαλάρα. «Τί ἔγινε;» τόν ρώτησα. «Ἔ, τώρα ἔστρωσαν τά πράγματα» μοῦ εἶπε. Ἐννοοῦσε ἀσφαλῶς, «τώρα ἔχουμε δέσει τόν γάιδαρό μας». Καί, πράγματι, τόν εἶχαν δέσει…
