Σάν σήμερα, 13 Δεκεμβρίου τοῦ 1967…
… ὁ Βασιλεύς Κωνσταντῖνος ἐπιχειροῦσε τό «ἀπονενοημένο διάβημα», πού κατέληξε στήν αὐτοεξορία ὅλης τῆς Βασιλικῆς οἰκογένειας στό ἐξωτερικό.
Ἡ «ἀντεπανάστασις», ὅπως ὀνομάσθηκε τό «κίνημα» τοῦ Κωνσταντίνου, στήν οὐσία ἦταν μιά πολύ πρόχειρα προετοιμασμένη καί ἐντελῶς ἀνοργάνωτη προσπάθεια. Οἱ συνταγματάρχες, ὅμως, εἶχαν πλήρη ἔλεγχο τῆς καταστάσεως (ὁ Ἰωαννίδης μέ τήν ΕΣΑ εἶχε ἤδη δημιουργήσει ἕνα ἰσχυρό δίκτυο παρακολουθήσεων τῶν «ὑπόπτων» στίς Ἔνοπλες Δυνάμεις) καί τό Στράτευμα δέν ἦταν τόσο «βασιλικό» ὅπως νόμιζε ὁ Κωνσταντῖνος καί οἱ γύρω του. Τήν 21η Ἀπριλίου, στό Τατόι, ὁ Κωνσταντῖνος ἀναγκάσθηκε νά ὁρκίσει κυβέρνηση, ὑπό τόν δικαστικό (καί ἄνθρωπο τῆς ἐπιρροῆς του) Κωνσταντῖνο Κόλλια. Ἦταν ἐκεῖνος πού, τελικά, τόν ἀκολούθησε στήν αὐτοεξορία. Ἀργότερα, σέ συνέντευξή του, δήλωσε ὅτι ἔχοντας αἰφνιδιασθεῖ ἀπό τήν κίνηση τῶν συνταγματαρχῶν «θέλησε νά κερδίσει χρόνο ὁρκίζοντας μιά κυβέρνηση, μέ ὅσο γίνεται περισσότερους μή στρατιωτικούς ὑπουργούς, ὥστε νά ἔλθει σέ ἐπαφή μέ τίς Ἔνοπλες Δυνάμεις γιά νά μπορέσει νά τούς ἀνατρέψει».
Τό Φθινόπωρο τοῦ 1967 ὁ Βασιλεύς ἐπισκέφθηκε τίς ΗΠΑ καί συναντήθηκε μέ τόν τότε Πρόεδρο Λύντον Τζόνσον, ὁ ὁποῖος λέγεται ὅτι τοῦ τοῦ εἶπε: «Καλό θά ἦταν ἡ στρατιωτική κυβέρνηση νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό μία ἄλλη».
Ὁ Κωνσταντῖνος τό ἐξέλαβε ὡς ἐνθάρρυνση γιά τήν ἀνατροπή τῶν συνταγματαρχῶν!
Στίς 13 Δεκεμβρίου, λοιπόν, ὁ Βασιλεύς, πιστεύοντας ὅτι «ἀρκοῦσε ὁ λόγος του» γιά νά ἀνατραποῦν οἱ συνταγματάρχες, μεταβαίνει –μέ ὅλη του τήν οἰκογένεια– στήν Καβάλα, γιά νά παραστεῖ σέ ἐκδηλώσεις καί, ξαφνικά, ἀπό τόν ραδιοφωνικό σταθμό (στρατιωτικό) τῆς Λάρισας, μεταδίδεται ἠχογραφημένο μήνυμά του, μέ τό ὁποῖο καλεῖται ὁ λαός καί ὁ Στρατός νά ἀνατρέψουν τήν δικτατορία ἐνῶ ἡ «Πρωινή» τῆς Καβάλας βγάζει «ἔκτακτον ἔκδοσιν» μέ διάγγελμα τοῦ Βασιλέως!
Νωρίς τό πρωί, ὁ Βασιλεύς, ἡ οἰκογένειά του καί ὁ πρωθυπουργός εἶχαν ἐπιβιβασθεῖ στό βασιλικό ἀεροπλάνο στό Τατόι, μέ προορισμό τό ἀεροδρόμιο τοῦ Ἀμυγδαλεῶνος Καβάλας.
Στήν Καβάλα τοῦ ἐπεφυλάχθη θερμή ὑποδοχή στό ἀεροδρόμιο ἀπό τόν τοπικό διοικητή τῆς Μεραρχίας, πού ἦταν μυημένος στό κίνημα. Τό Ναυτικό καί ἡ Ἀεροπορία, πού δέν εἶχαν συμμετοχή στό πραξικόπημα τῆς 21ης Ἀπριλίου, εἶδαν «μέ καλό μάτι» τήν κίνησή του, καί οἱ ἡγεσίες τους μετεῖχαν στό «ἀντικίνημα».
Τό καθεστώς, ὅμως, τοῦ Παπαδόπουλου εἶχε ἤδη σταθεῖ στά πόδια του, ὁ ἑλληνικός λαός δέν ἦταν –μετά τά γεγονότα τοῦ ’65– καί τόσο εὐνοϊκά διακείμενος πρός τόν Βασιλικό θεσμό καί τά πράγματα πῆραν ἄλλη τροπή ἀπό ἐκείνη πού ἀνέμενε ὁ Βασιλεύς, μέ τήν γνωστή ἐπωδό «Ὁ Κωσταντίνος καί οἱ συνωμόται κρύπτονται ἀπό χωρίου εἰς χωρίον»!
Οἱ συνταγματάρχες λοιδοροῦσαν δημοσίως τόν ἀρχηγό τοῦ κράτους! Ὁ Βασιλεύς ἀντελήφθη ὅτι τό σχέδιό του δέν εἶχε δυνατότητα ἐπιτυχίας, ἐπιβιβάσθηκε στό βασιλικό ἀεροπλάνο μέ τήν οἰκογένειά του καί τόν Κόλλια καί κατευθύνθηκε στή Ρώμη, ὅπου ἔφθασε τό πρωί τῆς 14ης Δεκεμβρίου 1967 καί ζήτησε πολιτικό ἄσυλο.
Ἦταν ἡ ἀρχή τοῦ τέλους τοῦ θεσμοῦ γιά νά φθάσουμε στήν κατάργηση τοῦ θεσμοῦ μέ στό «δημοψήφισμα» 1973 πού τό «ὄχι» ἔγινε «ναί» καί στό (κατά Κων. Μητσοτάκη) “unfair” δημοψήφισμα τοῦ 1975, μέ τό ὁποῖο ἡ Δημοκρατία μας ἔγινε «Προεδρευομένη», μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται…
