Δέν ξέρω ἄν τόν ἰό μᾶς τόν ἔφερε ὁ Μανώλης ἀπό τήν Ἑλβετία…
… (εἶχε συνεχῶς ἕναν περίεργο βῆχα καί δέν φοροῦσε μάσκα, ἀλλά μᾶς βεβαίωσε ὅτι “εἶχε κάνει μοριακό τέστ ἀρνητικό”), ἀλλά τόν ἁρπάξαμε σχεδόν ὅλοι! Καί δέν ἦταν κορωνοϊός οὔτε γρίππη, ἀλλά ἕνα περίεργο πρᾶγμα, μέ πόνο στόν λαιμό καί δημιουργία συνθηκῶν ἀφωνίας!
Τήν δεύτερη ἡμέρα ὅλα πῆγαν καλύτερα, καί χθές ἤμουν σχεδόν καλά. Ἀρκετό, ὅμως, ὅλο αὐτό γιά νά μέ κρατήσει κρεβατωμένο (διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων, ἄσε πού σουλατσάρει καί ὁ Ἡρώδης αὐτόν τόν καιρό) τό τριήμερο τῆς ἀργίας! Ἀπό τό μεσημέρι τοῦ Σαββάτου μέχρι καί χθές κλινήρης (οἰκείᾳ βουλήσει) μέ τήν μάσκα καί τά γάντια μου, ὥστε νά μήν μεταδώσω τόν ἰό τοῦ βῆχα, ἄν καί ἡ ἐγγονή μας μᾶλλον μέ πρόλαβε καί εἶχε «εἰσπράξει» ἕνα καλό κρύωμα στήν ἐκδρομή πού πῆγε μέ τό σχολεῖο της τήν περασμένη Παρασκευή στό Ὀλυμπιακό Στάδιο. Κάτι οἱ καλές καιρικές συνθῆκες, τρέχεις, ἱδρώνεις, ἔρχεται ἡ ὑγρασία, καί «τήν ἁρπάζεις» εὐκόλως… Κάθισα, λοιπόν, στό κρεβάτι, μέ πολύ ἐλαφρύ φαγητό καί βρῆκα εὐκαιρία νά δῶ παλιές ἑλληνικές ταινίες, χάρις σέ ἕνα πρόγραμμα πού μοῦ ἔχει στείλει φίλος, στόν ὑπολογιστή. Καί τί δέν εἶδα! Ἀπό Λογοθετίδη, Χόρν, Λαμπέτη, Καρέζη, Ἀλίκη, Παπαμιχαήλ, Μπάρκουλη, Κακαβᾶ, Βουτσᾶ, Βλαχοπούλου, Ρίζο, Καραγιάννη, Λάσκαρη, Ζαμπέτα, Κωνσταντάρα, Χατζηχρῆστο, Βέγγο, Γκιωνάκη, Αὐλωνίτη, Κοντοῦ, Διαμαντίδου, Σταυρίδη καί ἄλλους, ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός!
Ἔβλεπα τούς ἠθοποιούς καί τούς κομπάρσους σέ διάφορα γλέντια. Ἀπό μπουζούκια, κοσμικές ταβέρνες, νάιτ κλάμπ. Εἶδα καί μιά ταινία «Ἡ Ἀθήνα τήν νύχτα», μέ σκηνές ἀπό ὅλα, σχεδόν, τά κέντρα διασκεδάσεως τῆς ἐποχῆς τοῦ ’60. Κατ’ ἀρχάς δέν διέκρινα οὔτε ἕναν ἄνδρα δίχως γραβάτα. Οἱ δέ κυρίες, ὅλες, μέ τά καλά τους φορέματα. Ὄχι μόνο στά ρεβεγιόν, ἀλλά καί στίς ταβέρνες. Εἶδα τόν Γρηγόρη Μπιθικώτση καί τόν Βασίλη Τσιτσάνη νά τραγουδοῦν μαζί! Τόν Γρηγόρη μέ σακάκι «πτί-καρό» καί γραβάτα, κοστουμαρισμένος, καί ὁ Τσιτσάνης, πλήν ἄνευ λαιμοδέτου! Ἔπειτα εἶδα τόν Μίμη Φωτόπουλο ὡς ρεμπέτη Ντάλμπαση μπουζουκτσῆ, ἀλλά μέ τήν κοστούμια τοῦ «μέγκλα» (made in England δηλαδή) καί τόν Σωτήρη Μουστάκα νά παίζει μπαγλαμᾶ μέ παπιγιόν καί «μπλάκ-τάι». Ποῦ νά τολμήσεις νά βγεῖς ἔξω ἄν δέν ἤσουν καλοντυμένος. Ὄχι, δέν ὑπῆρχε “Dress code”. Ἁπλῶς, οἱ ἄνθρωποι ξεχώριζαν τίς ἡμέρες. Δέν μποροῦσες νά πᾶς στήν ἐκκλησία τήν Κυριακή ἄν δέν εἶχες φορέσει «τά καλά σου». Ὄχι πώς θά σοῦ ἔλεγε κάποιος ὁτιδήποτε, ἀλλά ἐσύ δέν θά ἔνοιωθες ἄνετα, ἀνάμεσα σέ δεκάδες κοστούμια καί λαιμοδέτες! Ἄκουσα ἐν ἀφθονίᾳ τίς ἱστορικές ἀτάκες τῶν πρωταγωνιστῶν, τήν ὑπέροχη Βασιλειάδου νά λέει τίς κοτσάνες της στούς «Γαμπρούς τῆς Εὐτυχίας», ἐκεῖ πού καί «Ζαμαί Κορωπί» νά ἔλεγες, δέν θά σέ παρεξηγοῦσε κανείς, δηλαδή!
Εἶδα τόν Πάντζα, τόν Ἀντωνόπουλο, τόν Γεωργίτση, τήν Χρονοπούλου, τήν Ναθαναήλ, καί χθές τό πρωί «ἔκλεισα» μέ «Ποτέ τήν Κυριακή», δικαιολογῶντας ἐκείνους πού ἀποθέωσαν τήν Μελίνα καί τόν δημιουργό της, τόν Ζύλ Ντασσέν! Μέχρι πού σκέπτομαι νά «καθιερώσω» κανά δυό ἰώσεις ἀνά ἑξάμηνο, γιά νά ἀπολαμβάνω παλαιό ἑλληνικό σινεμά! Πού δέν χορταίνεται, τό ἄτιμο!
