Πήραμε τό αὐτοκίνητο γιά νά κατέβουμε στό κέντρο. Ὁ καθένας εἶχε νά πάει στήν δική του δουλειά. Στήν Κάνιγγος, πρός τό Πασαλιμάνι, μᾶς κόβει μιά τροχονόμος.
«Ἔχει συγκέντρωση, δέν περνάει τίποτα!» μᾶς λέει. Βρέ, γιά δές πού εἶναι Πρωτομαγιά καί τό ξεχάσαμε! Ἀπό τήν μία ἡ καθημερινότητα, ἀπό τήν ἄλλη ἡ Δόμνα, πού ἔχει μεταθέσει (ὅπως ἔκανε καί ὁ ἀείμνηστος Βαγγέλης Γιαννόπουλος) τήν Πρωτομαγιά, δέν θυμηθήκαμε ὅτι «Σήμερα δέν εἶναι ἀργία ἀλλά ἀπεργία» καί κινήσαμε «γιά τίς δουλειές»…
Κατεβήκαμε ἀπό τό ὄχημα κι ἀρχίσαμε νά χαιρετᾶμε γνωστά πρόσωπα. Ἔ, δέν εἴμαστε καί τόσοι πολλοί πλέον στόν Πειραιᾶ, γνωριζόμαστε μεταξύ μας. Παλιοί φίλοι, ἀπό τά φοιτητικά χρόνια, ἀλλά καί νεώτεροι, κάποιοι ἀπό τήν δημοσιογραφία, κάποιοι ἀπό τήν μουσική.
Ὁ ἕνας στό ΠΑΜΕ, ὁ ἄλλος στόν ΣΥΡΙΖΑ, ὁ ἄλλος στήν «Νέα Ἀριστερά». Δέν εἴχαμε τότε, στά νιάτα μας, μεγάλες διαφορές. Ἄλλος πουλοῦσε στόν Σταθμό τήν «Προλεταριακή σημαία», ἄλλος τόν «Ὀδηγητή», ἄλλος τόν «Ρήγα», ὕστερα ἐμφανίστηκε, Νοέμβριο τοῦ ’74, ὁ «Ἀγωνιστής», ἀπό τήν Νεολαία ΠΑΣΟΚ. Ἀντιλαλοῦσε ὁ «ὑπόγειος» στήν Ὁμόνοια, ἀπό φωνές νεανικές, σχεδόν τραγουδιστές. «Ὁ Ὁδηγητήηηηηης», «Ὁ Ἀγωνιστήηηηης», νιάτα γεμᾶτα δύναμη καί ὄνειρα, ψυχές πού γιά πολλά χρόνια ἔμεναν κλειδωμένες καί, ξαφνικά, εὕρισκαν ἐλεύθερο πεδίο νά ἐκφρασθοῦν καί ἀνακάλυπταν τήν πολιτική!
Ποῦ νά τά φαντασθοῦν τά σημερινά παιδιά τοῦ «tik-tok» καί τοῦ «Instagram». Ποῦ νά φαντασθοῦν ὧρες ὁλόκληρες συζητήσεων στά ἀμφιθέατρα ἤ στά μπαράκια, χωρίς εἰκόνα, μόνο μέ ἔκθεση σκέψεων καί ἰδεῶν!
Ποῦ νά φαντασθοῦν μάχες πολύωρες, ἰδεολογικές, στίς προεκλογικές ὁμιλίες τῶν φοιτητικῶν παρατάξεων, πρίν αὐτές μετατραποῦν σέ «κομματικούς σωλῆνες», πρίν οἱ «ἔξυπνοι» ἀναρριχηθοῦν σέ ἀξιώματα, ἐξαργυρώνοντας τήν «ἐπιρροή» τους στούς νεολαίους, οἱ ὁποῖοι δέχονταν τότε τό κάθε τί, σάν τήν διψασμένη γῆ τό κατακαλόκαιρο!
«Ποῦ ’σαι, σύντροφε;» μοῦ λέει, μέ χαμόγελο, ὁ Δημήτρης, συμμαθητής ἀπό τήν Ἰωνίδειο, ἀργότερα καθηγητής, πού «ἔκλινε ἐπ’ ἀριστερᾷ», πολύ ἀριστερά, δηλαδή, καί παρέμεινε πεισματικά ἐκεῖ, πιστός στρατιώτης, ἀνιδιοτελής.
Τόν εἶδα, τόν γνώρισα, μέ γνώρισε (καλό σημάδι) καί καταλήξαμε νά πίνουμε ἐσπρέσσο στό ὑπερῶον τοῦ «Σκλαβενίτη», στό Πασαλιμάνι, ὅταν ἡ συγκέντρωση τέλειωσε, μέ ἐκεῖνες τίς μονότονες καί δίχως νά τίς ἀκούει κανείς ξύλινες ὁμιλίες…
Καί θυμηθήκαμε τά χρόνια πού γνωρίζαμε «par cœur» ὅλα τά ἐπαναστατικά τραγούδια πού μᾶς εἶχαν ἔλθει σέ δίσκους ἀπό τήν Ἰταλία (Bandiera rossa καί δέν συμμαζεύεται), τήν ἐποχή πού ἐκεῖνος ἦταν μέ τούς μαοϊκούς κι ἐγώ μέ τούς πράσινους, πού οἱ τῆς ἀριστερᾶς θεωροῦσαν «ὑποκατάστατο τῆς δεξιᾶς καί ρεζέρβες τοῦ Καραμανλῆ».
«Ἐγώ τά παράτησα, ἀφ’ ὅτου μπῆκα στήν δημοσιογραφία. Ἡ Ἑλένη Βλάχου, μέ τήν ὁποία μίλησα πρίν μέ προσλάβει, ἦταν ἀπόλυτη: “Ἄν ἀνήκετε σέ κομματική νεολαία, πεῖτέ το γιά νά σᾶς πῶ ὄχι” μοῦ ξέκοψε. Τῆς εἶπα ἐγώ τό “ὄχι” καί τό ἐννοοῦσα.
Κι ἔτσι ἔμεινα μακρυά ἀπό τά στενά κομματικά μονοπάτια. Ἄλλο νά στηρίζεις μιάν ἄποψη, μιά κοσμοθεωρία, ἕνα πρόσωπο, κι ἄλλο νά εἶσαι κομματικό στέλεχος» ἔλεγε ὁ Στάμος Ζούλας.
Ἤπιαμε τόν καφέ μας, ὑψώσαμε τήν γροθιά, κάναμε καί «χάι φάιβ», καί χωρίσαμε. Ὁ καθένας πῆρε τόν δρόμο του.
Ὅπως τότε…
